Πέρασε μία εβδομάδα από την τελευταία, αποχαιρετιστήρια εμφάνιση των Black Sabbath και δεν μπορώ ακόμη να καταλήξω ως προς το τι ένιωσα. Είδα το πόδι του βασιλιά Όζι να τρέμει. Tον είδα να θέλει να σηκωθεί από τον θρόνο του και να μην μπορεί. Να τραγουδάει το Paranoid εκτός τόνου και ύστερα να παίρνει άγριες γκριμάτσες, σαν κλόουν που ο ρόλος του είναι να τρομάζει παιδάκια. Πίσω στο βάθος, ο 77χρονος ντράμερ Μπιλ Γουάρντ είχε βγάλει την μπλούζα, συμβάλλοντας στο άγριο θέαμα. Ο κιθαρίστας Τόνι Αϊόμι ήταν σαν μάγος και ο Γκίζερ Μπάτλερ, παιδί μεγαλωμένο σε σπίτι χωρίς τηλέφωνο και ζεστό νερό, έπαιζε το ριφ του N.I.B. μπροστά σε ανθρώπους που είχαν διαθέσει 300 ευρώ.
Εντάξει, επρόκειτο για το μεγαλύτερο χέβι μέταλ ραντεβού της Ιστορίας. «Αυτό δεν ήταν Live Aid, ήταν Loud Αid», έγραψε ο Independent. Προηγήθηκαν οι Metallica, οι Guns n’ Roses, οι Tool, οι Slayer, o Στίβεν Τάιλερ και ένα σωρό άλλοι. Το Μπέρμιγχαμ, γενέτειρα των Black Sabbath και κατ’ επέκταση όλου του μέταλ, δεν είχε ζήσει τέτοια μέρα. Ούτε και θα ξαναζήσει.
Kαι το θέμα είναι ότι, παρά το άβολο του πράγματος (ένας καλλιτέχνης χτυπημένος από Πάρκινσον, ανήμπορος να δώσει το σόου που θα ήθελε ή να τραγουδήσει σωστά), οι Black Sabbath ήταν πάλι ωραίοι. Σκοτεινοί, ουσιαστικοί, με ένα War Pigs που καμία μπάντα δεν μπορεί να παίξει όπως αυτοί και ένα Iron man αργόσυρτο, βαρύ σαν σίδερο. Τώρα που ακόμα και οι μαμάδες μας έχουν πάρει χαμπάρι ότι οι μεταλάδες δεν ουρλιάζουν επειδή θέλουν το κακό μας, αλλά την αγάπη μας, ο ακίνδυνος Όζι είπε αντίο από μια καρέκλα, ανάμεσα στο θρίλερ και στην κωμωδία, στην αλήθεια και στην ψευτιά, στα γουρούνια του πολέμου και στην παράνοια.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠWitch – Sogolo
Κάπου στα βόρεια της Νότιας Αφρικής, στη μακρινή Ζάμπια, οι Witch υπήρξαν μια ιστορική ’70s ροκ μπάντα. Η νέα τους δουλειά είναι λες και έρχεται από τότε, όλο φασαριόζικες κιθάρες, περίεργους ρυθμούς, «τραγανά» ντραμς και στίχους που κανείς μας δεν ξέρει τι λένε. Απίστευτος ήχος και παιξίματα ‒ ένας δίσκος ζεστός από τον ήλιο, γεμάτος ζωή.
