Η πιο σπουδαία διοργάνωση που κανείς δεν παρακολούθησε∙ κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί για τον μέσο Ευρωπαίο φίλαθλο το ανανεωμένο σε φορμά Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Το τουρνουά που διεξάγεται αυτές τις μέρες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού φέρνει, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα της FIFA, αντιμέτωπες μεταξύ τους τις 32 καλύτερες ομάδες του πλανήτη, αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι αμφισβητούν –όχι άδικα– τον ισχυρισμό. Άλλωστε, πόσο καλή μπορεί να είναι η εκπρόσωπος της Ωκεανίας, η νεοζηλανδική Όκλαντ Σίτι; Με βάση το γεγονός ότι δέχτηκε 10 (!) γκολ από την Μπάγερν Μονάχου στη φάση των ομίλων, καθόλου. Όχι, όμως, ότι μπορεί να κατηγορήσει κανείς τους παίκτες της, που είναι ημιερασιτέχνες και, τώρα που αποκλείστηκαν, θα επιστρέψουν στις κανονικές δουλειές τους, έχοντας κάνει το όνειρό τους πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, τέτοιου είδους «κωμικοτραγικά» αποτελέσματα αποθαρρύνουν τους Ευρωπαίους φιλάθλους, οι οποίοι είναι ούτως ή άλλως τρομερά κορεσμένοι από το overdose ποδοσφαίρου που προσφέρεται αφειδώς εδώ και αρκετά χρόνια. Όπως, βέβαια, εξαντλημένοι εμφανίζονται και οι παίκτες, θυμίζοντας άλογα ιπποδρομιών που τα αφεντικά τους ξέχασαν να τους δώσουν ρεπό.
Μήπως όμως οι Αμερικανοί φίλαθλοι, 31 χρόνια μετά το πρώτο Μουντιάλ που φιλοξένησε η χώρα τους και έναν χρόνο πριν από το δεύτερο, και αφού ο Λιονέλ Μέσι τούς άνοιξε την όρεξη παίζοντας για την Ίντερ Μαϊάμι, συρρέουν κατά χιλιάδες γεμίζοντας ασφυκτικά τα γήπεδα; Με μέσο όρο προσέλευσης περίπου τις 35 χιλιάδες, οι επιδόσεις τους κρίνονται μέτριες – ούτε κρύο ούτε ζέστη. Άλλωστε, το ποδόσφαιρο παραμένει «σόκερ» στη Γη της Επαγγελίας∙ φούτμπολ συνεχίζουν να ονομάζουν τη δική τους εκδοχή του ράγκμπι, εκείνη δηλαδή που γεμίζει με ευκολία στάδια των 100 και πλέον χιλιάδων θέσεων, αποτελώντας μια αγαπημένη λαϊκή ψυχαγωγία για τον μέσο λευκό Αμερικάνο. Ναι, όντως, το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα των ΗΠΑ έχει κάνει βήματα προόδου, στις εξέδρες του όμως συνήθως συχνάζουν μετανάστες, κυρίως από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι οποίοι αναζητούν λίγο από το χρώμα των γηπέδων της πατρίδα τους.
Μπαίνοντας, λοιπόν, στην τελική ευθεία του τουρνουά και στη φάση των 16 που ξεκίνησε αυτό το Σαββατοκύριακο, αναρωτιόμαστε μοιραία: Θα μπορέσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων να αποκτήσει μια θέση στην καρδιά των Ευρωπαίων φιλάθλων; Μέχρι στιγμής, και επί της ουσίας, δεν μας έχει απασχολήσει ως αθλητικό γεγονός, αλλά περισσότερο ως κάτι παράξενο που λαμβάνει χώρα επί αμερικανικού εδάφους: Από την «άβολη» συνάντηση των παικτών της Γιουβέντους με τον Ντόναλντ Τραμπ, όπου έπρεπε να περιμένουν τον τελευταίο να ολοκληρώσει την αγόρευσή του αναφορικά με τη στρατηγική που θα ακολουθήσει στο θέμα του Ιράν, μέχρι τους αναπληρωματικούς της Μπορούσια Ντόρτμουντ, οι οποίοι παρακολούθησαν τον αγώνα από τα κλιματιζόμενα αποδυτήρια για να γλιτώσουν από την κολασμένη ζέστη του Σινσινάτι, τίποτα δεν μοιάζει να ρέει αβίαστα. Αντίθετα, όλα θυμίζουν υποχρέωση στα όρια της αγγαρείας.
Μέχρι στιγμής δεν μας έχει απασχολήσει ως αθλητικό γεγονός, αλλά περισσότερο ως κάτι παράξενο που λαμβάνει χώρα επί αμερικανικού εδάφους.
Και όμως, παρότι κανείς δεν γνώριζε με σιγουριά τι επιτυχία μπορεί να γνωρίσει το νέο φορμά, η πλατφόρμα Dazn (κάτι σαν Netflix για αθλητικές διοργανώσεις) πρόσφερε το μυθικό ποσό του 1 δισ. ευρώ (!) στη FIFA για τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Εντελώς τυχαία, λίγο καιρό αργότερα, η Σαουδική Αραβία (διοργανώτρια χώρα του Μουντιάλ 2034) θα έδινε ακριβώς το ίδιο ποσό για να αποκτήσει ένα μικρό ποσοστό της πλατφόρμας, η οποία παρουσιάζει τρομερές οικονομικές ζημιές τα τελευταία χρόνια. Είναι φανερό ότι για τις χώρες του Αραβικού κόλπου, όσο κοστοβόρο και να είναι το ποδόσφαιρο, εκείνες είναι διατεθειμένες να επενδύσουν σε αυτό, αφού τους δίνει μια υπερπολύτιμη δυνατότητα για να «ξεπλύνουν» το πρόσωπό τους στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό στερέωμα.
Το φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων λειτουργεί ως άλλη μία ευκαιρία για sportwashing, όπως δηλαδή συνέβη και στο Μουντιάλ του Κατάρ. Τα βασικά συστατικά που κάνουν το ποδόσφαιρο τόσο αγαπητό σε όλο τον πλανήτη είναι όλα εδώ: ποδοσφαιριστές σούπερ σταρ, χαρούμενα πλήθη που κάνουν πάρτι στις εξέδρες, κουσκούς γύρω από τη μεταγραφολογία, ανατροπές, στιγμιαίες πανωλεθρίες και απρόσμενοι θρίαμβοι. Του λείπουν, όμως, τουλάχιστον μέχρι στιγμής δύο βασικά πράγματα: η αίγλη και η συγκίνηση. Σαν ένα φαγητό που κάποιος προσπαθεί να σ’ το ταΐσει με το ζόρι, ενώ τους έχεις επισημάνει πως δεν πεινάς άλλο.
