Γνωρίζω πολλούς συναδέλφους ίσως καταλληλότερους να γράψουν αυτό εδώ το κείμενο, τις παραμονές έναρξης της ήδη ιστορικής τουρνέ επανένωσης των Oasis. Συναδέλφους έμπειρους, πιο καταρτισμένους μουσικά, που όμως δεν βρέθηκαν, όπως εγώ, σε παιδικό πάρτι πρόσφατα ανάμεσα σε 12 μαμάδες που είχαν όλες ανεξαιρέτως ταπετσαρία στο κινητό τους τα παιδιά ή τον σύζυγό τους σε οικογενειακές στιγμές, την ώρα που εγώ είχα τον Λίαμ Γκάλαχερ στη συναυλία στο Maine Road το 1996. Οπότε στο δικό μου μυαλό, κανένας άλλος δεν ξέρει τι σημαίνει, τι στ’ αλήθεια σημαίνει, όχι μόνο μουσικά, αλλά και υπαρξιακά, η επιστροφή των αδερφών Γκάλαχερ για ανθρώπους σαν κι εμένα.
Εγώ ήμουν 19 όταν εμφανίστηκαν στην τηλεόρασή μου για πρώτη φορά. Ζούσα στην Αθήνα και μόλις είχα μπει στο πανεπιστήμιο με την πρώτη. Ήμουν έξυπνη, είχα φίλους, άκουγα μουσικές και έβγαινα συνέχεια, αλλά ήμουν φρόνιμη, συνεπής και ίσως κάπως σπασίκλας. Δεν πλησίαζα κανένα είδος ναρκωτικού. Ήμουν ένα κάπως κουλ, αλλά καλό κορίτσι που δεν είχε περάσει εφηβεία και δεν το ενδιέφερε να χάσει τον έλεγχο, το ενδιέφερε με κάθε τρόπο να τον κρατήσει.
Και μετά ήρθαν οι Oasis. Τον έλεγχο οι Oasis τον έτρωγαν για πρωινό μαζί με δύο μπίρες και τρεις γραμμές κόκα. Μεγαλωμένοι στις πιο λαϊκές συνοικίες του Μάντσεστερ, με το ζόρι είχαν βγάλει το σχολείο, έλεγαν ό,τι ήθελαν, έκαναν ό,τι ήθελαν, ονειρεύονταν ό,τι ήθελαν και έβγαζαν και μερικούς φανταστικούς δίσκους στο ενδιάμεσο. Ένας θρασύς 22χρονος χωρίς καμία μουσική εκπαίδευση για τραγουδιστής, ο αδερφός του, αυτοδίδακτος κιθαρίστας με μόλις τρία ακόρντα στη φαρέτρα του, που αντέγραφε ξεδιάντροπα όλα τα νεκρά του είδωλα, η αέναη love-hate σχέση τους και άλλοι τρεις τύποι που έμοιαζαν στην καλύτερη περίπτωση με υδραυλικούς. Δεν ήταν μόνο οι brit pop ύμνοι, αυτό τους το υπόβαθρο και η ασίγαστη επιθυμία τους να δραπετεύσουν από αυτό ήταν η υπερδύναμή τους. Ζούσα και ανέπνεα Oasis για το υπόλοιπο της δεκαετίας του ’90. Δεν ήμουν η μόνη. Βάλτε στη θέση μου μια μεγάλη μερίδα της γενιάς Χ, για την οποία οι Oasis δεν ήταν απλώς μπάντα, ήταν συναίσθημα.
Μεγαλωμένοι στις πιο λαϊκές συνοικίες του Μάντσεστερ, με το ζόρι είχαν βγάλει το σχολείο, έλεγαν ό,τι ήθελαν, έκαναν ό,τι ήθελαν, ονειρεύονταν ό,τι ήθελαν.
Προφανώς αυτό κάποια στιγμή πέρασε. Οι Oasis έγιναν ροκ σταρ και δεν είχαν τόσα να πουν, είχαν ήδη άλλωστε πει αρκετά. Είχαμε όλοι κάπως μεγαλώσει. Κάποιες φορές δεν χρειάζεται παραπάνω από τρεις δίσκους, δέκα τραγούδια και ένα καλό τάιμινγκ. Κάπως χωρίσαμε, αλλά κρατήσαμε καλές σχέσεις. Όταν τελικώς διαλύθηκαν, το 2009, το περίμενα και κάπως δεν με ενδιέφερε πια. Ήμασταν όλοι στα 30 και νιώθαμε ότι ξέρουμε τι θέλουμε από τη ζωή μας που ήταν ακόμα μπροστά μας.
Κρίση μέσης ηλικίας
Fast forward στον Αύγουστο του 2024, λίγες ημέρες πριν από την επανένωση. Ο Λίαμ και ο Νόελ ξεχωριστά δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν αυτό που νόμιζαν ότι θα κάνουν όταν χώρισαν – και η πλειονότητα ημών επίσης. Κλικάρουμε όλοι το κουτάκι άνω των 45 πλέον στα γκάλοπ. Έχουμε μια καλή ζωή, όσο καλή μπορεί να είναι η ζωή πλέον, αλλά δεν γίναμε αυτό που φανταζόμασταν όταν ήμασταν 30. Όπως πολύ εύστοχα είχε πει ο Ματ Χίλι, τραγουδιστής των The 1975, δεν υπήρξε τελικά ούτε ένας άνθρωπος σε όλο τον πλανήτη που να είπε «λατρεύω το Definitely Maybe, αλλά το αγαπημένο μου είναι αυτό που κάνει ο Νόελ με τους High Flying Birds». Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος σε κάποια συναυλία του Λίαμ, όσο καλά και να περνάει, που να μην προτιμούσε να ήταν σε μια συναυλία Oasis. Τα καλύτερα χρόνια ήταν πίσω μας. Και πολύ ξεκάθαρα νομίζω ότι όλοι μας ταλανιζόμαστε από μια κρίση μέσης ηλικίας. Δεν είναι μόνο για τα λεφτά που επιστρέφουν οι Oasis, αν και στη δική τους περίπτωση αυτή η περιοδεία θα φτιάξει τον λογαριασμό τους σε αντίθεση με ό,τι θα συμβεί με τον δικό μας.
Όταν ανακοινώθηκε επίσημα, αυτό που μας συνέβη δεν ήταν απλώς μια αγαλλίαση για την επανένωση μιας μπάντας που εκείνοι έστησαν και εμείς αγαπήσαμε. Ήταν η γαλήνη που προσφέρει η υποψία ότι μπορεί να νιώσουμε πάλι όπως τότε. Δεν είναι μόνο δικό τους το reunion, είναι και δικό μας. Με εκείνους, αλλά και με τον νεαρό εαυτό μας.
από λίγα καλοκαίρια. (Φωτογραφία: afp/visualhellas.gr)
Γι’ αυτό ίσως 1,4 εκατομμύρια εισιτήρια για τις 17 αρχικές εμφανίσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες – με 10 εκατομμύρια συμμετοχές. Ίσως γι’ αυτό τα εισιτήρια που έχουν κοπεί για την παγκόσμια περιοδεία ξεπερνούν τα 2,2 εκατομμύρια, ενώ τα σχετικά merch που βγήκαν πρόσφατα από γνωστά brands σπάνε ταμεία σε pop up και online καταστήματα. Όποιοι εξασφάλισαν το πολυπόθητο εισιτήριο το χαζεύουν περήφανοι τώρα φορώντας τα γυαλιά πρεσβυωπίας τους και περιμένουν με αγωνία τη σειρά τους. Μια απόδραση μας πούλησαν τότε οι Oasis, το ίδιο μας πουλάνε και τώρα.
Συνέβη η πραγματικότητα
Όσο για μένα, η δική μου ιστορία με το μαγικό χαρτάκι είναι ακόμα πιο συμβολική. Προφανώς έβαλα ξυπνητήρι στις 31 Αυγούστου, για να μπω στις ατελείωτες ουρές που στήνονταν για όλα τα venue της Βρετανίας. Προφανώς κόντεψα να βγω στο από κάτω διαμέρισμα περπατώντας πάνω κάτω, περιμένοντας, αναθεματίζοντας, ακούγοντας στη διαπασών Oasis. Προφανώς μπλόκαρε αλλεπάλληλα το σάιτ, η ουρά, η ουρά μέσα στην ουρά, το κινητό, η πιστωτική μου κάρτα, τα τσάκρα μου. Προφανώς έβαλα τα κλάματα όταν ύστερα από τέσσερις ώρες κατάφερα να εξασφαλίσω ένα πανάκριβο εισιτήριο για κορόιδα, στο οποίο δεν περιλαμβανόταν κάποια VIP θέση, αλλά ένα pre-show party στο οποίο ειλικρινά ήλπιζα να έρχεται ο Λίαμ και να μας γλωσσοφιλάει όλους, γιατί μόνο έτσι μπορούσα να εξηγήσω την τιμή του.
Και προφανώς το πούλησα πίσω στην Ticketmaster στην αρχική του τιμή λίγους μήνες αργότερα. Τι συνέβη; Μια ξαφνική απώλεια εισοδήματος, οικογενειακές υποχρεώσεις, προβληματικά logistics. Η πραγματικότητα δηλαδή. Η πραγματικότητα συνέβη. Και να σας πω κάτι; Είμαι πολύ ΟΚ με αυτό.
«Ο σύζυγος;», με ρώτησε η διπλανή μου στο πρόσφατο παιδικό πάρτι δείχνοντας την εικόνα του κινητού μου. «Ναι», της απάντησα χωρίς να το πολυσκεφτώ. «Λείπει σε ταξίδι για δουλειές».
