Θα περίμενε κανείς ότι θα συναντούσα τον Δημήτρη Κολιαδήμα στη Semiotik Design, το καινοτόμο δημιουργικό γραφείο που ίδρυσε και διευθύνει εδώ και έντεκα χρόνια, κατακτώντας πρόσφατα το μεγάλο βραβείο στα Ελληνικά Βραβεία Σχεδιασμού Οπτικής Επικοινωνίας (ΕΒΓΕ) 2025 για τη μοναδική σχεδιαστική του γλώσσα.
Αντί γι’ αυτό, βρεθήκαμε στο σπίτι του, εκεί όπου στον ελεύθερο χρόνο του ο Θεσσαλονικιός ντιζάινερ, που μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης, βρίσκει μαγειρεύοντας ένα ακόμη πεδίο δημιουργικής έκφρασης. «Αγαπώ τη μαγειρική γιατί εκφράζει μια αρχή που διέπει και τη δουλειά μου στον σχεδιασμό: το περίφημο back to basics», λέει.
«Όλα ξεκινούν από την πρώτη ύλη. Όταν επιστρέφεις στα βασικά, μπορείς να αποδομήσεις, να κατανοήσεις και να επανεφεύρεις».
Το πρώτο του βραβείο ήρθε όταν ήταν ακόμη φοιτητής γραφιστικής, σ’ έναν διαγωνισμό της Volkswagen για τον θρυλικό Σκαραβαίο. «Ήταν
η αρχή της αυτονομίας μου», θυμάται.
«Κατάλαβα τότε πως το ταλέντο δεν είναι έμφυτο. Χτίζεται με δουλειά, επιμονή και φιλότιμο». Σήμερα, ο Δημήτρης και η ομάδα του έχουν αποσπάσει πολλές εγχώριες και διεθνείς διακρίσεις για το σχεδιαστικό τους έργο. Στα πρόσφατα ΕΒΓΕ, το γραφείο του βραβεύτηκε, μεταξύ άλλων, για τη σήμανση του Θεάτρου Κνωσός και του Μουσείου Γέσιου στην Έδεσσα, όπως και για την οπτική ταυτότητα του δίσκου Μπρανκαλεόνε του Παύλου Παυλίδη. Βασική του φιλοσοφία είναι, λέει, η ενσωμάτωση πολιτιστικού βάθους σε κάθε έργο.
«Η πρόοδος περνά μέσα από τον πολιτισμό, που δεν είναι κάτι αφηρημένο, αλλά παρόν στην καθημερινότητά μας. Στη συνεργασία, λόγου χάρη, με τον Παυλίδη, αντιμετωπίσαμε τον δίσκο ως μια ενιαία καλλιτεχνική πρόταση, όπου η μουσική και το εικαστικό αποτύπωμα συνυπάρχουν ισότιμα. Όταν η εικόνα είναι το ίδιο δυνατή με τον ήχο, δεν θέλεις απλώς να ακούς τον δίσκο. Θέλεις και να τον βλέπεις».
Ο Δημήτρης είναι φανατικός μουσικόφιλος, με αδυναμία στη σκηνή του Μάντσεστερ. Αγαπά επίσης την ποίηση – ιδιαίτερα της Κικής Δημουλά. Αν έπρεπε να προτείνει ένα βιβλίο, θα ήταν το Η εικόνα και το βλέμμα του Τζον Μπέργκερ, ένας ύμνος στην οπτική αντίληψη. «Πιστεύω βαθιά στη δύναμη της εικόνας. Γι’ αυτό και κάνω αυτή τη δουλειά», μου λέει. «Στην ουσία, το branding είναι η εικόνα και η ταυτότητα που σχηματίζουν οι άλλοι για σένα, μέσα από την επαφή τους μαζί σου. Δεν έχει νόημα να λες, για παράδειγμα, ότι είσαι ψηλός και ξανθός, αν αυτό δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που οι άλλοι βλέπουν ή βιώνουν».
Καθώς ολοκληρώνει το φαγητό που ετοιμάζει, μου μιλάει για τα χρόνια του ως art director στα περιοδικά. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ: ποια εικόνα θα σχεδίαζε άραγε για ένα υποθετικό εξώφυλλο που θα αποτύπωνε τη σημερινή μας κοινωνία; «Αν έκανα κάτι, θα είχε κοινωνικό αντίκτυπο και θα αφορούσε τα όρια. Ζούμε σε μια εποχή υπερπληροφόρησης και ταυτόχρονα επαναδιαπραγμάτευσης θεμελιωδών αξιών. Με ανησυχεί όταν ηγέτες, όπως ο πρόεδρος των ΗΠΑ, νομιμοποιούν συμπεριφορές εκτός ορίων. Στην εποχή μας, αυτό που κυριαρχεί είναι το εφήμερο. Είναι δύσκολο να δεις μπροστά. Η γενιά μου μεγάλωσε με μια αίσθηση σταθερότητας. Αυτό σήμερα απουσιάζει».
«Στην εποχή μας, αυτό που κυριαρχεί είναι το εφήμερο. Είναι δύσκολο να δεις μπροστά. Η γενιά μου μεγάλωσε με μια αίσθηση σταθερότητας. Αυτό σήμερα απουσιάζει».
Στην κουζίνα, λέει, μπορεί να φτιάξει την πιο αλλόκοτη συνταγή, με την ίδια απρόβλεπτη έμπνευση που τον οδηγεί και όταν σχεδιάζει. «Η έμπνευση για μένα δεν είναι κάτι αφηρημένο. Προκύπτει μέσα από πολλή δουλειά. Είναι εργαλεία που έχεις ήδη καλλιεργήσει μέσα σου και τα επιστρατεύεις όταν χρειαστεί». Πιστεύει ότι το πιάτο που μου έφτιαξε θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Το ίδιο νιώθει και με τα πρότζεκτ με τα οποία καταπιάνεται. «Έχεις γνωρίσει ποτέ δημιουργικό άνθρωπο χωρίς εμμονές; Εγώ ποτέ. Πιστεύω ότι πάντα υπάρχει η καλύτερη εκδοχή αυτού που ήδη έχει φτιάξει κάποιος. Η δύναμη της εξέλιξης».
*semiotikdesign.com
