«Δεν τον είδα, τον άκουσα», είχε πει ο Πελέ για την ασίστ του στον Κάρλος Αλμπέρτο, στο φανταστικό γκολ που ολοκλήρωσε τον μεγαλύτερο θρίαμβο εθνικής ομάδας σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η αλήθεια είναι ότι η συνεννόηση του ηγέτη της Εθνικής Βραζιλίας και του αρχηγού της Σελεσάο έγινε νοητά, αφού μεταξύ τους δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Εκείνη η ομάδα έπαιζε από μνήμης, με το ένστικτο του ταλέντου που την έχει καθιερώσει ως την κορυφαία Βραζιλία όλων των εποχών.
Το 4-1 επί της Ιταλίας στο «Αζτέκα» της Πόλης του Μεξικού πραγματοποιήθηκε πριν από 55 χρόνια (21 Ιουνίου 1970) και, παρότι γλυκιά ανάμνηση, βαραίνει έκτοτε την εκάστοτε Σελεσάο που δίνει το «παρών» στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ραντεβού του πλανήτη κάθε τετραετία. Γιατί είναι αλήθεια πως όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του δεν έχει μέλλον, αλλά εν προκειμένω το λαμπρό παρελθόν αποδεικνύεται δυσβάσταχτο βαρίδι για το αβέβαιο μέλλον.
Εκείνη η εθνική ομάδα είχε δέκα μπαλαδόρους και έναν τερματοφύλακα. Από το δεξί μπακ μέχρι τον σέντερ φορ, η Βραζιλία του 1970 μιλούσε στην μπάλα σε κάθε τετράγωνο του γηπέδου. Το σκορ άνοιξε με απίθανη κεφαλιά ο Πελέ, η (επίσης εξαιρετική) Ιταλία ισοφάρισε με τον Ρομπέρτο Μπονισένια και για 28 αγωνιστικά λεπτά πίστεψε ότι μπορούσε να κάνει την έκπληξη. Λογικά, βέβαια, ήξεραν ότι δεν υπήρχαν πραγματικές ελπίδες.
Ζέρσον, Ζαϊρζίνιο και Κάρλος Αλμπέρτο αποκατέστησαν την ποδοσφαιρική τάξη και επέτρεψαν στη Βραζιλία να γίνει η πρώτη εθνική ομάδα που κατέκτησε το Μουντιάλ για τρίτη φορά (ακολούθησαν άλλες τρεις). Χάρη σε αυτή την επιτυχία, η βραζιλιάνικη συνομοσπονδία πήρε το τρόπαιο «Ζιλ Ριμέ», προς τιμήν του προέδρου της FIFA και εμπνευστή της διοργάνωσης, και το έβαλε στις βιτρίνες των γραφείων της. Το χάρηκε, όμως, για 13 χρόνια, αφού έξι μέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 1983, το τρόπαιο εκλάπη από τον τρίτο όροφο των γραφείων της CBF, στην οδό Ρούα ντα Αλφαντέγκα του Ρίο ντε Τζανέιρο.
Το επιχρυσωμένο αγαλματίδιο ύψους τριάντα εκατοστών που αναπαριστά τη Νίκη, τη θεά της ελληνικής μυθολογίας, και το οποίο φιλοτέχνησε ο Παριζιάνος γλύπτης Αλμπέρτ Λαφλέρ, εξαφανίστηκε για πάντα.
Μαζί του χάθηκε η λάμψη εκείνης της Σελεσάο, η οποία του χρόνου το καλοκαίρι, πάλι στα γήπεδα της Αμερικής, θα αναζητήσει το έκτο της αστέρι, έπειτα από δύο δεκαετίες που σημαδεύτηκαν από μικρές και (πολύ) μεγάλες αποτυχίες. Στον πάγκο της θα βρίσκεται ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές όλων των εποχών, ο Κάρλος Αντσελότι.
