Peaches (1977). Ένας τύπος χαζεύει κοπέλες στην παραλία και εκστομίζει όλες τις χοντράδες που σκέφτεται. Η μπασογραμμή του Ζαν Ζακ Μπερνέλ (μοναδικό ιδρυτικό μέλος που παραμένει στην μπάντα μέχρι σήμερα) είναι απόλαυση, ενώ τα ντραμς συνοδεύουν σε ρέγκε ρυθμό.
Nice ’n’ sleazy (1978). Σοφιστικέ και στακάτο. Ένα συγκλονιστικό κομμάτι που λάμπει καθαρά λόγω ενορχήστρωσης. Θρυλική και η εκτέλεσή του στο Battersea park το 1978, με τις στρίπερ χορεύτριες που γδύθηκαν επί σκηνής (και τα αγόρια από το κοινό που ακολούθησαν το παράδειγμά τους).
Walk on by (1978). Διασκευή ενός συμβατικού ποπ τραγουδιού του 1964,
το οποίο οι Stranglers ανεβάζουν σε άλλο επίπεδο. Το σόλο του Ντέιβ Γκρίνφιλντ στα πλήκτρα είναι ίσως το κορυφαίο σε όλο το ροκ (οι fans των Doors θα διαφωνήσουν) και γενικώς η μπάντα παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο.
Golden brown (1982). Συγκρότημα που συνδέθηκε με το πανκ ροκ, σημειώνει τη μεγαλύτερή του επιτυχία με βασικό όργανο το τσέμπαλο! «Το κομμάτι αναφέρεται στην ηρωίνη αλλά και σε ένα κορίτσι», εξηγεί ο τραγουδιστής και στιχουργός του, Χιου Κόρνγουελ. «Και τα δύο μού προσέφεραν απολαύσεις».
No more heroes (1977). Προφητεύει την απομυθοποίηση των ηρώων που βιώνουμε στην εποχή του cancel culture, σε κάνει να χορεύεις, μπλέκει τον Σαίξπηρ με τον Τρότσκι και τον κωμικό Λένι Μπρους, σπρώχνει το πανκ στην ωριμότητα. Με αυτό έκλεισαν τη συναυλία τους στην Αθήνα το 2019, με αυτό άγγιξαν κάποτε την τελειότητα.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠKing Gizzard & the Lizard Wizard – Phantom Island
Αν δεν τους είδατε τις προάλλες στον Λυκαβηττό, τους χαρήκατε μέσα από stories φίλων. Το νέο τους άλμπουμ ισορροπεί με στιλ ανάμεσα στο ροκ της δεκαετίας του ’70 και στις μεγάλες ορχήστρες. Στο μεταξύ, ξεκίνησαν το 2010 και έχουν βγάλει περισσότερα στούντιο άλμπουμ από τους Ρόλινγκ Στόουνς.
