Υπάρχει μια κατηγορία υποψήφιων ιδιοκτητών που αναζητούν τον τέλειο σκύλο, αλλά όταν ακούν την τιμή, αγανακτούν, λες και τους πρότεινες να αγοράσουν διαμέρισμα στο Κολωνάκι. «Μα, γιατί τόσο ακριβά; Είναι απλώς ένα κουτάβι», λένε, αγνοώντας το γεγονός ότι η εκτροφή ενός σκύλου με pedigree είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο, χρήμα και ρίσκο. Ας δούμε λοιπόν γιατί δεν είναι «απλώς ένα κουτάβι».
«Βλέπετε γονείς» (προσφιλής διατύπωση αγγελίας του παλιού καιρού, από «εκτροφείς του ακάλυπτου»): Ένα αναπαραγωγικό ζευγάρι υψηλής ποιότητας, με διακρίσεις μορφολογίας και βαθιά γενεαλογία, μπορεί να ξεκινήσει από τις δέκα χιλιάδες ευρώ και να φτάσει όσο μακριά αντέχει η τσέπη του εκτροφέα.
Γενετικές εξετάσεις και πιστοποιήσεις: Οι εξετάσεις για δυσπλασία ισχίων και αρθρώσεων, καθώς και διάφορα καρδιολογικά, θυρεοειδικά και οφθαλμολογικά τεστ μπορεί να κοστίσουν από 500 έως 1.500 ευρώ ανά σκύλο.
Κτηνιατρική φροντίδα κατά την εγκυμοσύνη: Οι προγεννητικοί έλεγχοι, οι επισκέψεις στον κτηνίατρο (ή, ακόμα ακριβότερα, οι επισκέψεις του γιατρού στον χώρο της εκτροφής) και ο τοκετός μπορούν εύκολα να προσθέσουν άλλα τόσα στο συνολικό κόστος.
Φροντίδα των κουταβιών: Οι εμβολιασμοί, η αποπαρασίτωση και η διατροφή για μια γέννα έξι κουταβιών προσθέτουν άλλο ένα κατιτίς στον λογαριασμό.
Στην Αμερική, όπου έχουμε πρόσβαση σε πλούσια στατιστικά στοιχεία, μέχρι το 2023 υπολογίζαμε το μέσο κόστος εκτροφής μιας γέννας στις 4.000 με 6.000 δολάρια.
Κι έπειτα, έρχεται ο πελάτης (ναι, πελάτης, γιατί η εκτροφή είναι μια επιχείρηση και, αν δεν είναι κερδοφόρα, κλείνει…) και ανοίγει το στόμα του σαν χάννος όταν ακούει την τιμή για «ένα απλό κουτάβι»!
Λύση υπάρχει. Και την ξέρουμε όλοι. Τα καταφύγια παρακαλούν για ανάδοχους σκυλογονείς. Είναι δε τόσο μεγάλη η ποικιλία, που αποκλείεται να βγεις παραπονούμενος: μεγάλα και μικρά, κουτάβια και ενήλικα, εκπαιδευμένα και αγρίμια, καλλονές και τέρατα σαν τον Κουασιμόδο (αλλά θα τα αγαπήσεις όλα, γιατί σκύλος είναι – μόλις δει πίσω από τη μάσκα σου, θα δεις κι εσύ το φως το αληθινό και θα σε κερδίσει με την ψυχή του).
Τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο στη ζωή (εκτός ίσως από κάτι ωραίους Δαλματούς). Και για τις 450 φυλές που αναπαράγονται με αυστηρά κριτήρια και πάνε στις εκθέσεις, και κορδώνονται σαν διάνοι (όχι τα σκυλιά, τα αφεντικά τους), υπάρχει χώρος. Και για τα αδέσποτα που τα βάζεις στο σπίτι και στη ζωή σου χωρίς να είσαι απολύτως σίγουρος πώς θα σου βγουν, αν από ασχημόπαπα θα γίνουν λευκοί κύκνοι ή το αντίθετο, υπάρχει χώρος.
Μόνο για τους περίεργους δεν έχουμε ανοχή. Αυτούς που είναι ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι. Που παίρνουν σκύλο των 2.500 ευρώ και τον ταΐζουν σκουπίδια για να αποσβέσουν την επένδυση. Ή διαπιστώνουν ότι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους, είναι πολύ ακριβό το χόμπι της φιλοζωίας και αμολάνε το ζωντανό στον δρόμο. Για να το πάρει ο πρώτος τυχερός που θέλει καθαρόαιμο, το θέλει και τζάμπα, και του κάθεται ο πρώτος λαχνός.
