Το σπίτι μου είναι: Φως, μουσική, παιδιά, χρώματα, αγκαλιά, ζέστη, ξεκούραση, παρέα, μυρωδιές, γατάκια, αγάπη, ηρεμία… ευτυχώς τα καταφέραμε.
Το σημείο που απολαμβάνω: Η θέση μου στο πάτωμα το πρωί με την κούπα καφέ δίπλα στο τζάκι και αγνάντι.
Το πιο όμορφο δωμάτιο: Το σαλόνι το πρωί, το υπνοδωμάτιό μου το βράδυ, η κουζίνα τις Κυριακές, τα δωμάτια των παιδιών το απόγευμα, το play room πού και πού.
Από το σπίτι δεν λείπει ποτέ: Η Μάτα, ο Ναζούκ, η Μόκα… οι γάτες μου δηλαδή.
«Το πιο όμορφο δωμάτιο είναι το σαλόνι το πρωί, το υπνοδωμάτιό μου το βράδυ, η κουζίνα τις Κυριακές, τα δωμάτια των παιδιών το απόγευμα».
Μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ζω εδώ: Από τα παπουτσάκια παντού, τα χαλιά και τα κεραμικά μου.
Το οίκημα που στεγάζει το σπίτι μου: Ένα ηλιόλουστο, φωτεινό παλιό διαμέρισμα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Η γειτονιά μου: Ο Θερμαϊκός, ο φούρνος, ο Όλυμπος, οι άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι.
Η Θεσσαλονίκη μου: Το κέντρο, τα στενά, η διαδρομή για την ημέρα και το ταξίδι, το καλό φαγητό, η οικογένεια, οι φίλοι.
Αν δεν ζούσα εδώ: Θα ζούσα για λίγο από δω κι από εκεί στις γειτονιές που δεν πήγα ακόμα. Θα ξαναπηγαίναμε για λίγο στην Παταγονία, στο Μπουένος Άιρες, στην Νταμούχαρη, στη Βουρβουρού, στη Μάνη, στα Κουφονήσια, στη Χο Τσι Μινχ, στην Κοπεγχάγη…
Στιλ στον χώρο μου δίνει: Η ανάγκη μου να ζω σε όμορφο χώρο.
Γκάτζετ: Η φλούο δερμάτινη κορδέλα για τα κλειδιά μου, το πορτοφολάκι τύπου γιαγιάς που με κράζουν οι φίλες μου, οι κούπες μου.
Κάτι ντιζάιν: Η λίστα είναι μεγάλη και οι φωτογραφίες σίγουρα αποκαλύπτουν τη σχέση μου με αυτό…
Κάτι παλιό: Οι οπαλίνες μας.
Κάτι με συναισθηματική αξία: Η Wooden Chair της Cappelini, αντικείμενο αφύπνισης για μένα, οι ζωγραφιές των παιδιών μου, η πένα του πατέρα μου.
Κάτι κιτς: Από αυτά πολλά και αγαπημένα, με top το χρυσό σκαλιστό βάζο από το ντουλάπι του προηγούμενου σπιτιού.
Τέχνη στο σπίτι μου: Τυπώματα, φωτογραφίες αγαπημένων φωτογράφων –όπως οι Ηλίας Ντζόιδος, Κοσμάς Παυλίδης, Μαρίνος Τσαγκαράκης, Στράτος Καλαφάτης–, έργα των Beetroot, Φίλιππου Θεοδωρίδη, Γιάννη Παλατζίδη, κεραμικά και τόσα άλλα.
Το αγχολυτικό μου: Οι γάτες μου.
Ένα σπίτι που είδα και ζήλεψα: Μια παλιά τσιμεντένια κατοικία με κήπους κρεμαστούς και μασίφ ξύλινα έπιπλα στο Μπουένος Άιρες.
Με φίλους στο σπίτι: Τόσο πολλές γλυκές στιγμές από πάντα και για πάντα.
Με την οικογένειά μου στο σπίτι: Μαγειρεύουμε κάποιες Κυριακές και τρώμε μέχρι να πέσει ο ήλιος.
Μια τυπική Κυριακή: Του χειμώνα, στον καναπέ με καφέ, πολλή ζέστη και μουσική. Του καλοκαιριού, στο ξενοδοχείο με αγαπημένους ταξιδιώτες.
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς: Τα ταξίδια.
Φετίχ: Τα βάζα.
Εστιατόριο στη Θεσσαλονίκη: Ετοιμάζουμε κάτι δικό μας, σύντομα θα σας το πω!
Ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη: Τώρα το σχεδιάζουμε και θα το λατρέψετε.
Το μέρος στο οποίο θέλω να επιστρέφω: Οι αγκαλιές, οι άνθρωποι.
Πόλη στον κόσμο: Ευτυχώς δεν είναι μία.
Στα άμεσα σχέδιά μου: Να τολμήσω να φτιάξω μια σειρά από αντικείμενα με το design studio Prologue.
