Στο ροζ σαλόνι της δεν χρειάζεται πολλή ώρα για να βαφτεί. Την παρατηρώ να χαμογελάει στον φακό, ενώ με τα δάχτυλά της παίζει μια μελωδία στο πιάνο. Το σπίτι της είναι σαν να το γνωρίζω. Παρατηρώ τα όμορφα λαμπατέρ, που αναφέρει στους στίχους της Μετακόμισης: «Ένα ξεχασμένο γκαλέ λαμπάκι / ένα ξεχασμένο κινέζικο βάζο». Της αρέσουν τα φωτιστικά, τα κρατάει αναμμένα όλη μέρα, παρεκτός ενός που έχει δίπλα από το κρεβάτι της.
Παρατηρώ γύρω μου τους καθρέφτες, τα περίτεχνα μπιμπελό, τα λουλούδια. Πάνω στο σκαλιστό τραπέζι, μπροστά από τον καναπέ που καθόμαστε για να μιλήσουμε, μας έχει βγάλει κάτι ρουμπινί κολονάτα ποτήρια που μοιάζουν φτιαγμένα από μουράνο. Θα μπορούσε να έχει γράψει γι’ αυτά το Ηδύποτο ρουμπινί, σκέφτομαι, την ώρα που σερβίρομαι με νερό «από το ψυγείο». Της λέω ότι την αγαπάω πολύ. «Εγώ δεν πρόλαβα να σ’ αγαπήσω πολύ, αλλά εκ πρώτης όψεως σ’ αγαπώ», απαντά. Πατάω το rec στο ασημένιο μαγνητοφωνάκι μου και το κλείνω δύο ώρες και σαράντα πέντε λεπτά αργότερα. Ό,τι ακολουθεί είναι προϊόν σκληρού editing. Ξεκινάω με μια ερώτηση που έγινε προς το τέλος της συνομιλίας μας, σχετικά με την επιλογή της να κυκλοφορήσει το καινούργιο της άλμπουμ στην Panik.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πώς και αποφασίσατε να πάτε εκεί;
Πήγα γιατί ήταν ο Νίκος Μωραΐτης. Αυτός με πήγε. Είχε προηγηθεί, γύρω στην καραντίνα, μια συνάντηση με τον Λάκη Παπαδόπουλο. Είχε ένα τραγούδι στο οποίο είχε γράψει ο Νίκος κάτι στίχους πολύ ωραίους, πυκνούς, και μου είπε ότι ήθελε να του κάνω την ενορχήστρωση και να το τραγουδήσω. «Ευχαρίστως», του είπα. Ο Λάκης μού αρέσει πολύ. Το έκανα αυτό το τραγουδάκι [πρόκειται για το
Για μας, που κυκλοφόρησε το 2021]. Μετά, με πήρε τηλέφωνο ο Νίκος και μου είπε ότι έχει κάποια τραγούδια για μένα. «Φέρ’ τα», απάντησα. Τα ερωτεύτηκα. Χωρίς έρωτα δεν γίνεται τίποτα.
Όταν διάβασε τους στίχους του Μωραΐτη, ένιωσε σαν να τους είχε γράψει η ίδια. «Έχεις ακούσει κάτι γυναίκες που λένε ότι γέννησαν και δεν το κατάλαβαν;», με ρωτάει. Με αυτή την ευκολία συνέθεσε τη μουσική. Έτσι γεννήθηκε κι εκείνη. Μέσα σε ένα τέταρτο, στις 21 Οκτωβρίου του 1951, τα μεσάνυχτα. Ήταν Σάββατο. Της λέω ότι κι εγώ γεννήθηκα μεσάνυχτα, Σάββατο και Οκτώβριο. «Καταπληκτικό, καταπληκτικό!», αναφωνεί.
Επιστρέφουμε στα του δίσκου. «Τον ονόμασα 9 στο φως γιατί έτσι μου ήρθε. Το εννιά, βέβαια, είναι ένας αριθμός που έχει παίξει μεγάλο ρόλο στη ζωή μου και εξακολουθεί να παίζει». Το μυαλό μου πάει στο κομμάτι της Το 9, από τον δίσκο Γκάλοπ του 1985. «Ήθελα ο δίσκος να πάει προς το φως, εναντίον του σκοταδιού που έχει πέσει στις ζωές μας. Ακούς ειδήσεις και ανατριχιάζεις με τα εγκλήματα που γίνονται, τους πολέμους, την ακρίβεια», συνεχίζει. Είναι χαρούμενη που όλοι οι ερμηνευτές των τραγουδιών του είπαν κατευθείαν «ναι». Η ίδια είχε μια σιγουριά για την επιτυχία του, επειδή όταν τον άκουγε την έπιαναν το κλάματα. «Για μένα, το κλάμα και το ανατρίχιασμα είναι δείγματα ότι έχει χτυπήσει διάνα ένα έργο τέχνης. Αυτά, παιδάκι μου». Πατάω το stop στο μαγνητοφωνάκι. Την αγκαλιάζω και φιλιόμαστε σταυρωτά. Δεν θα αποχαιρετιστούμε αμέσως.
Παιδί-θαύμα
Τη συνέντευξη την ξεκινήσαμε σε στιλ αφήγησης ζωής. Μιλήσαμε για τον πατέρα της, τον Γεώργιο Πλάτωνα. «Ήταν σπουδαίος συνθέτης – πιανίστας. Έπαιζε και βιολί. Τελικά, εγκαταστάθηκε στη Λυρική Σκηνή ως εκγυμναστής». Η καταγωγή του ήταν από την Κεφαλονιά και την Κέρκυρα. Της μητέρας της, από την Κρήτη. Εκεί γεννήθηκε και η ίδια, στο Ηράκλειο.
στη Στέγη με τον Stergios T. το πρότζεκτ Τα παραδοξιακά.
Μετά από επτά-οκτώ μήνες, την έβαλαν σε ένα αεροπλάνο και την έφεραν στην Αθήνα. Το πρώτο της πατρικό ήταν στην Καλλιθέα, στην οδό Σαπφούς 7. «Η μητέρα μου μικρή ήταν ορειβάτισσα και διάβαζε πολλά βιβλία. Μετά έγινε νοικοκυρά, ας πούμε». Η ίδια πιάνο πρωτόπαιξε πριν κλείσει τα τρία της χρόνια. Ήταν Χριστούγεννα και ήταν άρρωστη, με πυρετό. Είχαν έρθει στο σπίτι τους κάτι παιδιά για να πουν τα κάλαντα, τα οποία τα συνόδευσε στο πιάνο ο πατέρας της. «Ήταν πολύ της διασκέδασης τύπος, αλέγρος». Με το που άδειασε το σπίτι, πετάχτηκε από το κρεβάτι της, πήγε στο πιάνο και έπαιξε και με τα δύο χέρια. Έναν χρόνο μετά, ξέφυγε από την αγκαλιά της μητέρας της και ανέβηκε στη σκηνή του «Παρνασσού» με το που τελείωσε ένα κοντσέρτο του πατέρα της. Έπαιξε Κλεμέντι, μια σονατίνα. Ο κόσμος, που είχε αρχίσει να φεύγει, γύρισε πίσω και το γεγονός καταγράφηκε στις εφημερίδες της εποχής.
Τριών χρονών ξέφυγε από την αγκαλιά της μητέρας της και ανέβηκε στη σκηνή του «Παρνασσού». Έπαιξε Κλεμέντι, μια σονατίνα.
Μέχρι δώδεκα ετών έπαιζε με το αυτί. Έπειτα, ο πατέρας της την προέτρεψε να πάρει μέρος σε έναν πανελλήνιο διαγωνισμό. Για να την προετοιμάσει, της έπαιζε κάτι στο πιάνο κι εκείνη το επαναλάμβανε. «Πώς τα κατάφερα; Περίεργο μου φαίνεται τώρα… Τα κατάφερα όμως. Πήρα το πρώτο βραβείο». Από θεωρητικά δεν ήξερε πού πάνε τα τέσσερα. Έμαθε τα SOS μέσα σε ένα καλοκαίρι στη Ραφήνα, για να γραφτεί κατευθείαν στην τάξη της προχωρημένης θεωρίας. Τα χρόνια που πέρασε στο Ωδείο Αθηνών ήταν από τα πολύ ευτυχισμένα της ζωής της. Το δίπλωμά της το πήρε δεκαοκτώ ετών. «Ήταν να πάω στη Γαλλία, αλλά μου πήρε τη θέση ένα μέσον, δικτατορικό». Μια καθηγήτριά της της βρήκε άλλη υποτροφία, για την Ακαδημία της Βιέννης. «Πήγα χωρίς να ξέρω τη γλώσσα, την οποία, άλλωστε, δεν την έμαθα ποτέ καλά. Πήγα θυμωμένη στην Αυστρία, καταλαβαίνεις; Είχα μάθει τόσα γαλλικά και ξαφνικά έπρεπε να αρχίσω τα άχτουνγκ».
«Μητέρα» της electronica
Στη Βιέννη άκουσε πρώτη φορά, για τα καλά, ηλεκτρονική μουσική. Τη μάγεψαν οι White Noise με το άλμπουμ An electronic storm. Στο συγκρότημα ήταν ο Ντέιβιντ Βόρχαους και η Ντέλια Ντερμπισάιρ. «Αυτή η Ντέλια ήταν φαινόμενο», μου λέει. Την ίδια εποχή πήγε σε μια συναυλία των Jethro Tull, με το που είχαν βγάλει το Aqualung. «Μόλις άκουσα το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν, το My God, εντυπωσιάστηκα. Από τη μία, φορούσαν σκισμένα παντελόνια, είχαν μια ροκιά στον ήχο και ένα λουκ χίπικο. Από την άλλη, η αίθουσα ήταν χρυσοποίκιλτη. Ήμουν μόνη μου στο θεωρείο και άρχισα να κλαίω». Τότε κατάλαβε ότι αυτό που ήθελε να κάνει στη ζωή της ήταν ροκ συναυλίες. Στο Σάλτσμπουργκ γνώρισε τυχαία έναν κινηματογραφιστή ονόματι Χάιντς Χολάους, που έγραφε ποίηση. Μαζί του έκανε τα πρώτα της τραγούδια, στα αγγλικά. Έγιναν ζευγάρι, έζησαν μαζί έξι μήνες. Έπειτα εκείνος γύρισε όλο τον κόσμο. Βλέπονται μέχρι σήμερα. «Έχει πιάσει ένα σπιτάκι λίγο πιο πάνω από εδώ και όποτε έρχεται από την Αυστρία, περνάει και με βλέπει. Είμαστε καλοί φίλοι».
Στην Ελλάδα γύρισε μετά από τρία χρόνια. Είχε συγκρούσεις με τους γονείς της. «Τους είπα ότι φτιάχνω τραγούδια κι αυτό δεν τους άρεσε». Άρχισε να παίζει μουσική με τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη, που είχε το συγκρότημα Λερναία Ύδρα. Ήταν συμφοιτητής στην Οδοντιατρική με τη Σοφία Γιαννάτου, αδερφή της Σαβίνας, με την οποία η Πλάτωνος ήταν συμμαθήτριες. «Είχε εξαιρετική χορωδία το σχολείο και η Σαβίνα ήταν σολίστ. Εκεί την άκουσα πρώτη φορά. Κι ενώ ήμουν στη Βιέννη, σκέφτηκα ότι εκείνη έπρεπε να τραγουδήσει το πρώτο μου τραγούδι». Ήταν το Dear Mr Precept, το είχε γράψει με τον Χάιντς. Στην παρέα της Λερναίας Ύδρας γνώρισε και τον Λάκη Παπαδόπουλο. Η κουβέντα μάς πάει στο Σαμποτάζ, τον πρώτο της προσωπικό δίσκο που κυκλοφόρησε το 1981 και άφησε εποχή.
Πώς προέκυψε ο Αντώνης και η Μαριλένα, το ζευγάρι του Σαμποτάζ;
Με είχε ρωτήσει η Μαριανίνα [Κριεζή] ποια αντρικά ονόματα μου αρέσουν και της είχα πει «το Αντώνης, το Μιχάλης…». Αυτά είναι δύο ονόματα που μου αρέσουν πολύ από τα τρέχοντα ελληνικά. Γυρίζει τότε η Μαριανίνα και μου κάνει: «Αντώνη, Αντώνη…» [αρχίζει να τραγουδάει τους στίχους από τις Χίλιες και μια νύχτες σινεμά]. Το Σαμποτάζ γράφτηκε για έναν έρωτα της Μαριανίνας. Εγώ τότε περνούσα μια άλλη κατάσταση. Οι ερωτικές μου καταστάσεις ήταν μάλλον θλιβερές, εκτός από τον γάμο μου. Ο οποίος κι αυτός κατέληξε άσχημα – χώρισα.
Πόσο καιρό μείνατε παντρεμένη;
Πέντε χρόνια. Ο άντρας μου, ο ex τέλος πάντων [σ.σ. πρόκειται για τον Δημήτρη Μαραγκόπουλο, συνθέτη και ομότιμο καθηγητή του Ιονίου Πανεπιστημίου], ήταν μεγάλος έρωτας. Παντρευτήκαμε στους Αγίους Πάντες, πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Μας πάντρεψε, μάλιστα, μητροπολίτης. Πού βρέθηκε ο μητροπολίτης; Η μάνα μου θα τον έστειλε. Κι εκείνη, στην Κρήτη, μητροπολίτης την είχε παντρέψει. Πήγαμε στο Βερολίνο μέχρι να τελειώσει ο Δημήτρης τις σπουδές του κι έκανα κι εγώ τα δικά μου.
Έπειτα γυρίσατε στην Αθήνα…
Κάλεσαν τον Δημήτρη από το Τρίτο Πρόγραμμα για τα τραγούδια της παιδικής εκπομπής που ετοίμαζαν. Δεν θυμάμαι καν αν είχε όνομα η Λιλιπούπολη τότε. Μου λέει ο Δημήτρης: «Ξέρεις, μου έδωσε η Μαριανίνα έξι τραγούδια και δεν προλαβαίνω να τα φτιάξω όλα». «Δώσε μου τα τρία να τα φτιάξω εγώ και βάλε το όνομά σου», του απάντησα εντελώς παιδικά. «Όχι», μου λέει. «Θα ’ρθεις κι εσύ στη Λιλιπούπολη». Πάω, που λες, κι όλοι έλεγαν: «Ωχ, ο Μαραγκόπουλος έφερε τη γυναίκα του. Δεν με ξέρανε, εγώ ήμουν γνωστή στους πιανιστικούς κύκλους. Τότε γνωριστήκαμε με τη Μαριανίνα. Φτιάχνω το Τσιφτετέλι της γρίπης, το Ανατολή και Δύση και ένα άλλο. Έμειναν! Μετά, μου έδωσαν τη Μαγιονέζα.
Που έγινε από τα μεγάλα σουξέ της Λιλιπούπολης…
Ε, βέβαια, με το «χτύπα τα πόδια σου, Κινέζα». Ξεβρακώθηκαν! Έφτιαξα και «το χοντρό μπιζέλι, χορεύει τσιφτετέλι» [σ.σ. μου το τραγουδάει]. Μη σ’ τα πολυλογώ, καθιερώθηκα στο Τρίτο και ο Χατζιδάκις με αγάπησε, παρότι δεν είχαμε ποτέ τη σχέση που είχαν άλλοι μαζί του και τον αποκαλούσαν όλο «Μάνο μου και Μάνο μου». Κύριο Χατζιδάκι τον έλεγα. Πάντα. Κάποια στιγμή, μπροστά σε πολλούς άλλους μουσικούς, γύρισε και είπε: «Ε, δεν το περίμενα πως μια γυναίκα θα ήταν η συνεχίστριά μου» [σ.σ. μιμείται τη φωνή του Χατζιδάκι, με τη χαρακτηριστική προφορά του ρο].
Είμαι φαν της, χάνομαι στις ιστορίες που μου αφηγείται. Επιστρέφουμε, όμως, στο Σαμποτάζ. Με την Κριεζή είχαν συναντηθεί το 1981, την ημέρα που θα γινόταν ο μεγάλος σεισμός στις Αλκυονίδες νήσους που ταρακούνησε την Αθήνα, για να της ζητήσει να γράψει στίχους για τον δίσκο που θα έκανε στη Lyra. Η Κριεζή, ένας Θεός ξέρει γιατί, αρχικά δεν ήθελε να κάνει δίσκο στη συγκεκριμένη δισκογραφική. Η Πλάτωνος, φεύγοντας από το ραντεβού τους, έλεγε συνεχώς από μέσα της: «Τώρα γίνονται γεωλογικές ανακατατάξεις μέσα μου». Τη στιγμή που έλεγε αυτά τα λόγια, έγινε ο σεισμός. «Δεν είναι τρομερό; Καλά, γενικά έχω μεγάλη διαίσθηση».
Μέχρι να «ενδώσει» η Κριεζή, η Πλάτωνος πήγε και αγόρασε μια γραφομηχανή για να δακτυλογραφεί τις σκέψεις της. Πίστευε ότι, αν τις έβλεπε τυπωμένες, θα ήταν πιο αντικειμενική με τον εαυτό της. Άρχισε να γράφει σουρεαλιστικά κείμενα. «Ό,τι μου κατέβαινε, αρκεί να είχαν ρίμα». Ενώ έγραφε τα δικά της, την παίρνει η Κριεζή τηλέφωνο και της λέει: «Λενάκι, έχουν φέρει στο Ψυχικό κάτι ινδικά φουστάνια, δεν έρχεσαι να πάμε να τα δούμε;». Τα είδαν, έγραψαν τη Γαλάζια κιθάρα και μετά έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά.
Ο Γιάννης Παλαμίδας πώς μπήκε στο πρότζεκτ;
Τον γνώρισα σε ένα κοντσέρτο των Apocalypsis, ενός πολύ πρωτοποριακού συγκροτήματος, μία μέρα πριν γίνει ο σεισμός. Ήταν ο τραγουδιστής τους. Τον άκουσα και αμέσως κατάλαβα ότι «αυτός είναι». Τον βρήκα μετά τη συναυλία και του ζήτησα να περάσει οπωσδήποτε από το σπίτι μου, γιατί είχα κάτι σχέδια να του πω. Ήρθε, του έπαιξα έναν Ραχμάνινοφ γιατί είμαι επιδειξιομανής –ωροσκόπος Λέων, καταλαβαίνεις– και ο Γιάννης, που έχει τρομερή ευαισθησία στη μουσική, έλιωσε. Του είπα ότι ο δίσκος θα αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού, πως η Σαβίνα Γιαννάτου θα είναι η γυναικεία φωνή και ότι ήθελα να είναι εκείνος η αντρική.
Ήταν τομή αυτός ο δίσκος.
Ε, βέβαια! Κάναμε μια συναυλία τις προάλλες στο Gazarte και τα παιδιά που ήταν μπροστά μπροστά στη σκηνή –δεκαεπτά, δεκαοκτώ χρονών– ήξεραν όλα τα λόγια του απέξω. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους δίσκους εκείνης της δεκαετίας.
Της δισκογραφίας, θα έλεγα εγώ.
Σε ευχαριστώ, Παναγιώτατε!
Σκάμε στα γέλια. Η κουβέντα πάει στους δίσκους της που ακολούθησαν. Έναν χρόνο μετά το Σαμποτάζ κυκλοφόρησε ο Καρυωτάκης, που είχε ηχογραφηθεί πριν από το ντεμπούτο της, και το 1983 το ’62 του Μάνου Χατζιδάκι. Μια μέρα, η Πλάτωνος διάβασε στην Κριεζή τα κείμενα που έγραφε στη γραφομηχανή της. «Λενάκι, θα σου διορθώσω αυτό κι αυτό μόνο», της είπε, προτρέποντάς τη να κάνει τον επόμενο δίσκο της σε μουσική, στίχους και ερμηνεία δικά της. Ακολούθησαν τρεις εμβληματικοί δίσκοι με ηλεκτρονικό ήχο: Οι Μάσκες ηλίου (1984), το Γκάλοπ (1985) και τα Λεπιδόπτερα (1986). Κι ανάμεσά τους η Ηχώ και τα λάθη της (1985).
Στα συνθεσάιζερ στράφηκε όταν έκανε τον Καρυωτάκη και σκεφτόταν να τον παρουσιάσει ζωντανά, χωρίς να χρειάζεται, π.χ., πολλά βιολιά. «Πήγα στον Νάκα, είπα ότι ήθελα να δω ένα συνθεσάιζερ κι έπεσα πάνω στο CS-60. Ήταν εκεί ο Κώστας Γανωσέλης, που έκανε την ενορχήστρωση στον Καρυωτάκη του Μίκη Θεοδωράκη με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Εργαζόταν στον Νάκα· έκανε την επίδειξη των οργάνων. Άρχισε να μου τραβάει κάτι κουμπιά κι έπαθα ταράκουλο. Πουλάω το πιάνο μου, ένα γερμανικό Ibach, στη Σαβίνα Γιαννάτου, μου δίνει τα λεφτά και πάω αμέσως και το παίρνω». Η «περίοδος του CS-60» συμπίπτει με την πρώτη της μετακόμιση στον Χολαργό, όπου μένει και τώρα, αλλά σε άλλο σπίτι. Ταυτόχρονα, ανακαλύπτει τη δύναμη της αφήγησης στη μουσική, τα «spoken lyrics». «Όταν έκανα τις Μάσκες ηλίου, την είχα καταβρεί. Ήταν από τις ωραιότερες εποχές της ζωής μου». Το Γκάλοπ, ως πιο «βατό», πήγε καλύτερα εμπορικά. «Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1983, το θυμάμαι πολύ καλά, ενώ είχα γυρίσει από ένα ταξίδι στην Ολλανδία, είπα να φτιάξω ένα τραγούδι στο πιάνο». Ήταν η Αναλύζα, που μπήκε στο Σπάσιμο των πάγων, έναν δίσκο πιο λυρικό, που κυκλοφόρησε το 1989. «Είχε μόλις πεθάνει ο Αλέκος Πατσιφάς, ο διευθυντής της Lyra. Ήμουν συγκλονισμένη από τον θάνατό του».
«Θα γράψω, θα γράψω»
Πήγαμε στο σπίτι της αργά το μεσημέρι. Κοιτάζω έξω από την μπαλκονόπορτά της. Κοντεύει να βραδιάσει. Μιλάμε για τον δίσκο Μη μου τους κύκλους τάραττε, που κυκλοφόρησε το 1991. «Πηδάμε» την περίοδο που έχασε τους γονείς της, έπεσε σε κατάθλιψη και σταμάτησε να ασχολείται ενεργά με τη μουσική. «Κάποια στιγμή, ήρθε η Βίκυ [Μπόζικ] στη ζωή μου. Μια γυναίκα που αγάπησα και αγαπώ. Δεν ζει πια». Πρόκειται για την οικιακή βοηθό της, από την Ουκρανία. «Είχα ριζώσει στο κρεβάτι μετά τον θάνατο της μητέρας μου. Εκείνη με σήκωσε, με έβαλε να παίξω πιάνο». Την ίδια περίοδο την επισκέφτηκε ο εκδότης και λογοτέχνης Γιώργος Χρονάς, που τον Οκτώβριο του 2005 έβγαλε σε βιβλίο τους στίχους της (Τα λόγια μου, εκδ. Οδός Πανός). Την ημέρα της παρουσίασής του –11 Μαΐου 2006– τη θεωρεί τη δεύτερη ημερομηνία γέννησής της. «Άρχισε να έρχεται κόσμος και να μου λέει: “Θα ξαναρχίσετε να φτιάχνετε τραγούδια σαν αυτά που φτιάχνατε;”. Τους έλεγα: “Ναι, θα γράψω, θα γράψω”. Και έγραψα».
Το 2006 μετακόμισε στο σπίτι που μένει τώρα. Έβαψε επίτηδες τους τοίχους ροζ. Δύο χρόνια μετά κυκλοφόρησε τα Ημερολόγια, που περιλάμβαναν τραγούδια «σαν αυτά που έφτιαχνε». Επόμενος σταθμός; Το μεγάλο comeback στις ζωντανές εμφανίσεις, με μια συναυλία στο Ηρώδειο, στις 28 Ιουλίου του 2008. «Ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου. Βγήκα στο Ηρώδειο και μου ήρθε ένα ζεστό ρεύμα από το κοινό. Γύρισα στη Βίκυ, που ήταν στα παρασκήνια, και της έκανα με τα δάχτυλά μου το V του “Victory”, μετά τραγούδησε κι εκείνη και έγραφαν την άλλη μέρα οι εφημερίδες ότι “η Πλάτωνος έβγαλε την “υπηρεσία” της να τραγουδήσει στο Ηρώδειο. Τι να κάνουμε, όμως, αυτή είναι η Πλάτωνος!”».
Συζητάμε για τις επανακυκλοφορίες των δίσκων της από την αμερικανική Dark Entries το 2013, που ταξίδεψαν τη μουσική της στο εξωτερικό, και για τα τραγούδια από το Γκάλοπ, που ακούστηκαν σε σόου του οίκου Dior. Για τις συναυλίες της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Για τη γνωριμία της με τον Βασιλικό των Raining Pleasure, που συμμετέχει στον νέο της δίσκο. Εκείνος της πήρε τον πρώτο της υπολογιστή, εκείνος της έφτιαξε το προφίλ της στο MySpace. Για τον στενό συνεργάτη της Στέργιο Τσιρλιάγκο, γνωστό και ως Stergios T., μου λέει: «Ήταν παιδάκι όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί και τώρα έχει γίνει ολόκληρος άντρας». Έχω βάλει τα πράγματά μου στην τσάντα μου, έχουμε αγκαλιαστεί. Πριν φύγω, μου λέει ότι το 1989 ή το 1990 συνάντησε τον Άγιο Πορφύριο (1906-1991), του οποίου έχει μια πλαστικοποιημένη φωτογραφία δίπλα στο κρεβάτι της. «Τότε πίστεψα ότι κάποιος μάς έχει δημιουργήσει, ήταν μια σημαντική στιγμή στη ζωή μου, γράψ’ το. Αν θες».
-Το άλμπουμ 9 στο φως, σε μουσική Λένας Πλάτωνος και στίχους Νίκου Μωραΐτη, κυκλοφορεί από την Panik Records.
-Τα τραγούδια του ερμηνεύουν η Λένα Πλάτωνος και οι: Χάρις Αλεξίου, Κατερίνα Βέρδη, Δήμητρα Γαλάνη, Σαβίνα Γιαννάτου, Φοίβος Δεληβοριάς, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Αλέκα Κανελλίδου, Αθηνά Ρούτση, Vassilikos.
-Στις 14 Ιουνίου, η Λένα Πλάτωνος θα δώσει μια συναυλία με τον Γιάννη Παλαμίδα και τη Σαβίνα Γιαννάτου στο Θέατρο Κήπου, στη Θεσσαλονίκη. Εισιτήρια: More.com
Να πούμε κάτι και γι’ αυτά τα CD;
Η Λένα Πλάτωνος σχολιάζει τέσσερα από τα πιο ξεχωριστά πρότζεκτ της δισκογραφικής της πορείας, θυμάται στίχους, πρόσωπα, ιστορίες.
Η ηχώ και τα λάθη της (1985)
Όταν έκανα το Γκάλοπ, με πήρε τηλέφωνο ο Μάνος Χατζιδάκις και μου είπε: «Θέλω να σου κάνω ένα συμβόλαιο, να φτιάξεις έναν δίσκο στην εταιρεία μου, τον Σείριο». Ήταν κατηγορηματικός. «Εντάξει», απάντησα. Πήγαμε στο μπαρ GB της «Μεγάλης Βρεταννίας». Ήταν χειμώνας και φορούσαμε κάτι καπελάκια. Τα συμβόλαια τα υπογράψαμε πάνω σε βελούδα, ήταν όλα πολύ επίσημα. Τον λατρεύω αυτόν τον δίσκο με τα μελοποιημένα ποιήματα του Τζιάνι Ροντάρι. Ήταν ο δίσκος που ξανάκουσα στο σπίτι της μάνας μου, επί Βίκυς, και είπα: «Ρε συ, γράφω τόσο ωραία;».
Λεπιδόπτερα (1986)
Εδώ κοντά ήταν ένα γουστόζικο βιβλιοπωλείο. Μια μέρα, δίπλα στην ταμειακή μηχανή είδα ένα βιβλίο εντομολογίας με πεταλούδες. Με συνεπήρε και είπα «θα το κάνω δίσκο». Τον στίχο «παλεύει και χορεύει», που λες πως είναι ο αγαπημένος σου, από το τραγούδι Λητώ, τον έγραψα για την ανιψιά μου. Είναι, όμως, στίχος αναφοράς και για μένα. Τον λέω για τη ζωή μου. Ο δίσκος είναι κατά μία έννοια προφητικός. Πράγματα που έγραψα τότε μου συνέβησαν αργότερα, κατά γράμμα. Ο παππούς μου καλούσε πνεύματα, ήταν μέντιουμ. Το έχω κι εγώ αυτό το μυστικιστικό.
Αναπνοές (1997)
Τον δίσκο αυτόν μου τον παρήγγειλε ο ψυχίατρός μου. Μου είπε: «Τώρα είσαι αρκετά καλά για να φτιάξεις δίσκο». Είναι κι αυτός προφητικός, για τη ζωή μου. Πολλά από τα κομμάτια του τα έχω ξαναζήσει. Δεν είναι από τους πολύ αγαπημένους μου, επειδή τον έφτιαξα υπό περίεργες συνθήκες – ερχόταν ο γιατρός μου στο στούντιο. Τον έφτιαξα επίσης σε άλλο στιλ, επειδή είχα πουλήσει το CS-60. Όταν άλλαξα γνώμη, παρακάλεσα τον άνθρωπο που το αγόρασε να του το πάρω πίσω. «Όχι, δεν σ’ το δίνω», μου είπε. Ακούς; Η Σαβίνα και όλοι, βέβαια, έκαναν εξαιρετική δουλειά.
Θανάτω θάνατον… πατήσας (2018)
Τώρα, τι να σου πω γι’ αυτό το CD; Για το εξώφυλλο διάλεξα μια πάρα πολύ ωραία φωτογραφία της Βίκυς, να είναι «αντιθανατική». Είναι αντιθανατική, δεν είναι; Τι λες; Ε, αυτά τα μαύρα-μπλε στο φόντο τα έβαλε ο Χρονάς. Η Βίκυ είναι σαν ντίβα εδώ. Τον έφτιαξα πάνω σε ένα ιντερμέτζο του Μπραμς, που το άκουγα ξανά και ξανά. Μου θύμιζε τον χαρακτήρα της Βίκυς και το έκανα λούπα. Το αρχικό κομμάτι είναι από έναν δίσκο του Αρκάντι Βολόντος, ενός πιανίστα τρομερού. Είναι ο μεγαλύτερος πιανίστας της εποχής μας.
