Να μια είδηση που δικαίως έκανε τον γύρο των μίντια: «Εισαγγελέας προωθεί αίτημα μεταφοράς των λύκων της Πάρνηθας σε άλλα οικοσυστήματα για την προστασία του κυριότερου θηράματός του».
Είναι τόσα τα λάθη σε αυτή την απόφαση, που δεν θα έφτανε ολόκληρο το περιοδικό για να τα απαριθμήσουμε: ένας δικαστικός λειτουργός αποφασίζει μονομερώς για το πώς λειτουργεί η ευαίσθητη ισορροπία της τροφικής αλυσίδας στη φύση. Το κράτος παρεμβαίνει στην οικολογία με βάση (ψευδο)συναισθηματικά επιχειρήματα. Οι λύκοι –αυτά τα διαχρονικά συκοφαντημένα ζώα– αποτελούν περιβαλλοντικό πρόβλημα, γιατί… τρώνε ελάφια. Και τα ελάφια πρέπει να προστατευτούν, γιατί έχουν προφανώς καλύτερο lobbying!
Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που το ελάφι, όσο βρισκόταν σε κατάσταση υπερπληθυσμού, δηλαδή μέχρι να επιστρέψουν οι λύκοι στην Πάρνηθα, είχε ακυρώσει κάθε απόπειρα φυσικής αναγέννησης του δάσους μετά την τρομερή πυρκαγιά του 2007. Περιέργως πως, κανείς τότε δεν πρότεινε να μετακομίσουμε τα ελάφια. Το βουνό άρχισε να κερδίζει τη μάχη του πρασίνου μία επταετία αργότερα, όταν στην ενδημική πανίδα προστέθηκε ο θηρευτής του. Τώρα, όμως, αυτός είναι ο επικίνδυνος κρίκος· και πρέπει να εξοστρακιστεί.
Ποιες μελέτες το τεκμηριώνουν; Δεν ξέρουμε. Δεν μπήκε κανείς στον κόπο να τις παρουσιάσει. Ποιοι ειδικοί στηρίζουν την απόφαση; Ούτε αυτό το ξέρουμε, γιατί κανένας δεν έκανε τον κόπο να τους επικαλεστεί. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι η επιστημονική κοινότητα –των άλλων επιστημόνων, αυτών που έχουν πραγματική σχέση με το αντικείμενο– είναι ήδη στα κάγκελα και αναρωτιέται πώς κάποιος που βλέπει τα ελάφια σαν τους «φιλήσυχους πολίτες» και τους λύκους σαν «μπαχαλάκηδες» εκδίδει αποφάσεις που περίπου εξισώνουν το δάσος με τα Εξάρχεια…
Παρ’ όλα αυτά, εγώ διατηρώ την πίστη μου στη Δικαιοσύνη. Είναι άλλωστε πυλώνας του πολιτισμού μας. Γι’ αυτό και θα τολμήσω να προτείνω επιπλέον ρυθμιστικά μέτρα για την εξυγίανση της άγριας ζωής, ελπίζοντας κάποιος να με πάρει στα σοβαρά:
-Οι αρκούδες να κόβουν τα νύχια τους για να μη χαράζουν τα δέντρα.
-Τα δέντρα που πέφτουν από τον αέρα να υποβάλλουν αίτηση πρόωρης συνταξιοδότησης στο δασαρχείο.
-Οι κάμπιες, πριν καταναλώσουν φύλλα, να συμπληρώνουν δελτίο επιβάρυνσης οικοσυστήματος (η φόρμα να είναι διαθέσιμη στο gov.gr).
-Τα κοτσύφια να κελαηδούν μόνο σε Ντο Μείζονα. (Η Μι Ελάσσονα προκαλεί θλίψη στα ζώα και, ως γνωστόν, το δάσος χρειάζεται θετική ενέργεια.)
-Οι κάστορες να εκδίδουν πολεοδομική άδεια πριν αρχίσουν να χτίζουν φράγματα.
-Τα ερπετά να αλλάζουν δέρμα μόνο σε προκαθορισμένες περιόδους απολέπισης, μετά από έγκριση της αρμόδιας διεύθυνσης.
-Τα μυρμήγκια να διασχίζουν τα μονοπάτια μόνο εντός διαγραμμισμένων διαβάσεων.
-Και –εννοείται!– να τοποθετηθούν ταμπέλες «απαγορεύεται το κυνήγι εντός του δρυμού» σε κάθε είσοδο λυκοφωλιάς, για να γνωρίζει και το ζώο ότι ο ρόλος του ως θηρευτή δύναται να ακυρωθεί με δικαστική απόφαση.
Ή, εναλλακτικά, να καταλάβουμε ότι οι λύκοι κρατούν τις ισορροπίες στο οικοσύστημα – εκτός κι αν κάποιος έχει πολύ τραυματικές αναμνήσεις από την Κοκκινοσκουφίτσα. Είδαμε κι εμείς όλα τα ντοκιμαντέρ της άγριας ζωής με τη φωνή του Ρίτσαρντ Ατένμπορο, ρε παιδιά, αλλά δεν κάναμε έτσι…
