Προφανώς κάτι έχει πάει λάθος. Αν ο Τομ Γιορκ βγάζει τέτοιο δίσκο και το ευρύ κοινό αδιαφορεί, τότε ναι, σίγουρα κάτι έχει πάει λάθος. Το άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τον βετεράνο της ηλεκτρόνικα Μαρκ Πρίτσαρντ περιέχει σπουδαία κομμάτια και μια «σπούκι» ατμόσφαιρα, η οποία έκανε το Rolling Stone να το χαρακτηρίσει «συναρπαστικά τρομακτικό».
Όλα άρχισαν το 2020, την περίοδο του πρώτου lockdown, όταν ο Πρίτσαρντ έστειλε στον Γιορκ ένα μεγάλο αρχείο με βάσεις τραγουδιών. «Είχε τόσες ωραίες ιδέες, που κατάλαβα αμέσως ότι έπρεπε να σταματήσω ό,τι έκανα», θυμάται ο τελευταίος. Ακριβώς όπως τα παραμύθια στοιχειώνουν τα παιδιά (επί χρόνια φοβόμουν ότι η γιαγιά μου μπορεί να είναι ο κακός ο λύκος), έτσι και το Tall Tales, που αντλεί έμπνευση από αυτά, είναι ένα στοιχειωτικό άλμπουμ. Aκούστε, για παράδειγμα, το Back in the game: «Σου έλειψα; Πώς είσαι; Πίσω στο 2020 ξανά», τραγουδάει ο Γιορκ, σκαλίζοντας το συλλογικό τραύμα της πανδημίας, την ώρα που στρώσεις από βίντατζ συνθεσάιζερ δημιουργούν μια ατμόσφαιρα εφιαλτικού Χάλοουιν.
Στο The white cliffs που ακολουθεί, επιστρατεύει το γνώριμο φαλσέτο του και στην πορεία μια πιο βαριά φωνή, κάνοντας ντουέτο με τον εαυτό του. Ήρεμο κομμάτι, το αγαπημένο μου στον δίσκο, διαρκεί πάνω από οκτώ λεπτά χωρίς να γίνεται βαρετό. Και αμέσως μετά έρχεται το The Spirit, με το επιτακτικό αρμόνιο και μια αίσθηση ήλιου που μπαίνει από το τζάμι. Συνολικά πρόκειται για το πιο βατό άλμπουμ του Τομ Γιορκ εδώ και χρόνια. Μια ηλεκτρονική περιπέτεια με συνοχή, η οποία προς το τέλος κλείνει το μάτι μέχρι και στους Velvet Underground (στο κινηματογραφικό The men who dance in stag’s heads).
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠEzra Furman – Goodbye small head
Η περίπτωση Έζρα Φούρμαν δεν είναι τυχαία. Ακόμα ένας δίσκος χαμένος σε indie ροκ μονοπάτια που δεν βγάζουν πουθενά, αλλά γιορτάζουν το ίδιο τους το αδιέξοδο, με έγχορδα, άγριες φωνές και μια ροκ μπάντα που έχει δέσει όσο λίγες. Αν ακούσετε ένα κομμάτι μόνο, ακούστε το Ι need the angel.
