Την ημέρα που ο Πέδρο Πασκάλ έλαβε την πρόταση να πρωταγωνιστήσει στο The Last of Us, τηλεφώνησε στη μεγαλύτερη αδερφή του. Ήταν πρωί και άφηνε τα παιδιά της, τους έφηβους Μπρούνο και Πέδρο, στο σχολείο. Τον έβαλε σε ανοιχτή ακρόαση και εκείνος της εξήγησε ότι είχε την ευκαιρία για έναν ρόλο σε μια σειρά βασισμένη σε ένα γνωστό βίντεο γκέιμ. Πρόλαβε να πει μόνο «The Last…», όταν οι δύο ανιψιοί του άρχισαν να φωνάζουν ενθουσιασμένοι. «Το καλό που σου θέλουμε να δεχτείς», θυμάται ότι του είπαν πριν κλείσουν το τηλέφωνο. Δεν είναι η μόνη αστεία ανάμνηση που έχει από τους μήνες που προηγήθηκαν της έναρξης των γυρισμάτων. Το βράδυ που του τηλεφώνησαν για να του πουν ότι τελικά ο ρόλος ήταν δικός του, είχε πάρει ένα υπνωτικό χάπι για να κοιμηθεί και δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι του έλεγαν, ενώ, όταν ξύπνησε το επόμενο πρωί, δεν θυμόταν το τηλεφώνημα! Παράκουσε τις συμβουλές των δημιουργών, Κρεγκ Μέιζιν και Νιλ Ντράκμαν, να μην παίξει το παιχνίδι και απογοητεύτηκε από το πόσο κακός ήταν σε αυτό. Ικανοποίησε όμως την περιέργεια και την ανάγκη του να δει το σύμπαν του The Last of Us, παρακολουθώντας τα ανίψια του να παίζουν.
Το 2023, που η σειρά προβλήθηκε στο ΗΒΟ σημειώνοντας σαρωτική επιτυχία και virality, ο Πασκάλ βρέθηκε στη λίστα του Τime με τους 100 πιο επιδραστικούς ανθρώπους στον κόσμο. Όχι τυχαία. Την τελευταία δεκαετία, ο Χιλιανός ηθοποιός έχει συμμετάσχει ή πρωταγωνιστήσει σε μερικές από τις πιο επιτυχημένες σειρές της «χρυσής εποχής» της τηλεόρασης, Game of Thrones, Narcos, The Mandalorian και τώρα The Last of Us – του οποίου η δεύτερη σεζόν έχει δημιουργήσει πανζουρλισμό σε όλο τον κόσμο και ήδη ετοιμάζεται τρίτος κύκλος.
Ζώντας με δανεικά και τσιζκέικ
Είχαν προηγηθεί δεκάδες μικρότεροι ή μεγαλύτεροι ρόλοι σε κάποιες γνωστές σειρές και περισσότερες άγνωστες, αλλά και σε ταινίες μικρομεσαίου μεγέθους και αντίστοιχης απήχησης στο κοινό και στην ποπ κουλτούρα, από το Μιλένιουμ έως τα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του νέου αιώνα. Ήταν η εποχή που, έχοντας αποφοιτήσει από τη φημισμένη Tisch School of Arts του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, αναζητούσε οντισιόν, μελετούσε, δοκίμαζε ρόλους και τελικά μάζευε απορρίψεις και απογοητεύσεις. Ζούσε με τα χρήματα που έβγαζε ως σερβιτόρος –άλλαξε καμιά δεκαριά μαγαζιά, έχει πει, γιατί συνήθως τον απέλυαν ύστερα από λίγο καιρό– και, όταν ήταν άφραγκος, η φίλη του Σάρα Πόλσον τού έδινε χρήματα για να αγοράσει φαγητό ή τον κερνούσαν ένα από τα διάσημα τσιζκέικ τους η Έλεν και η Σελένα, που είχαν στη γειτονιά του ένα δημοφιλές κατάστημα γκουρμέ τροφίμων – το φαγητό του το μοιραζόταν με τον «έρωτα της ζωής του», όπως έχει πει, τη σκυλίτσα του Γκρέτα.
Τέτοια λέει ο Πασκάλ στις συνεντεύξεις του. Στον Τζίμι Κίμελ πρόσφατα προσπάθησε να θυμηθεί τα ονόματα και από τα 34 πρώτα ξαδέρφια του που ζουν στη Χιλή και παραδέχτηκε ότι κάποια είναι θυμωμένα μαζί του επειδή εγκατέλειψε την ομαδική συνομιλία που είχαν, γιατί δεν άντεχε να διαβάζει κάθε μέρα εκατοντάδες μηνύματα για το τι κάνουν τα παιδιά τους και πού έφαγαν την προηγούμενη μέρα. Αφήνοντας στην άκρη τέτοιες, μάλλον παροδικές, παρεξηγήσεις, έχει πολύ στενή σχέση με την οικογένειά του, τη μεγάλη αδερφή του Χαβιέρα, τη μικρή, την ηθοποιό Λουθ Πασκάλ, και τον αδερφό του Νικολάς. Ο Πέδρο ήταν μόλις εννέα μηνών όταν οι γονείς του, κατονομασμένοι εχθροί του καθεστώτος Πινοσέτ, εγκατέλειψαν τη Χιλή, βρίσκοντας καταφύγιο αρχικά στη Δανία ως πολιτικοί πρόσφυγες και στη συνέχεια στις ΗΠΑ, στο Σαν Αντόνιο του Τέξας και μετά στην Καλιφόρνια. Τελικά, οι γονείς του με τα δύο μικρότερα αδέρφια του επέστρεψαν και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη Χιλή όταν εκείνος ήταν 20 χρονών και έμενε πια στη Νέα Υόρκη, έχοντας αποφασίσει να ασχοληθεί με την υποκριτική. Τότε το επώνυμό του ήταν ακόμη Βαλμασέντα. Υιοθέτησε το επώνυμο της μητέρας του, Βερόνικα Πασκάλ, για να την τιμήσει μετά τον θάνατό της, το 2000. Άλλωστε ήταν εκείνη που στην εφηβεία του τον άφηνε για ώρες στον κινηματογράφο, όπου παρακολούθησε ταινίες όπως Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού, Η μεγάλη ανατριχίλα, Blood Simple, αλλά και τον Αγνοούμενο του Κώστα Γαβρά, μια ταινία που τον σημάδεψε βαθιά.
Ο φρικτός θάνατος που έφερε την επιτυχία
Μαζί με τους γονείς του, αφού είχε κάνει τα μαθήματά του για το σχολείο, έβλεπε ταινίες μέχρι αργά τη νύχτα –και μερικές φορές στα κρυφά, αφού εκείνοι είχαν πάει για ύπνο– στο ΗΒΟ, όπου και τελικά έκανε το big break του, όταν εντάχθηκε για την τέταρτη σεζόν στο καστ του Game of Thrones, όντας πια 39 ετών. Ο ρόλος του Όμπεριν Μαρτέλ, του ανέμελου, γοητευτικού, ερωτύλου, άφοβου και διψασμένου για αίμα και εκδίκηση πρίγκιπα του Ντορν, που φόρεσε σαν να ήταν πάντα κομμάτι από τη σάρκα του, του άνοιξε τις πόρτες του Χόλιγουντ αλλά και τις καρδιές των θεατών. Παρά το τραγικό τέλος του –ο φρικτός θάνατος του Όμπεριν στα χέρια του «Βουνού» είναι από τις λίγες σκηνές του GoT που φαν σε όλο τον κόσμο έχουν δηλώσει ότι δεν έχουν καταφέρει να ξαναπαρακολουθήσουν ποτέ όταν βλέπουν το επεισόδιο σε επανάληψη, απλώς την προσπερνούν– έχει μείνει στη συλλογική μνήμη ως ένας από τους καλύτερους χαρακτήρες της σειράς.
Ο Πασκάλ είναι ένας κλασικός late bloomer, που χρειάστηκε να περιμένει χρόνια και να υπομείνει πολλές απογοητεύσεις πριν δει την καριέρα του να απογειώνεται και το ταλέντο του να αναγνωρίζεται. «Δεν είναι κάποιος που το Χόλιγουντ ίδρωσε για να μετατρέψει σε σταρ», έχει δηλώσει ο Μέιζιν σε συνέντευξή του στο Esquire. «Δεν τον απέκλεισαν, αλλά δεν τον πήραν και μαζί τους, απλώς τον παρακολουθούσαν με σταυρωμένα χέρια. Και πάλεψε πολύ σε όλη τη διαδρομή του». Επί σχεδόν μία δεκαπενταετία φυτοζωούσε, κερδίζοντας κάποια χρήματα από μικρούς ρόλους σε σειρές όπως Buffy the Vampire Slayer, NYPD Blue, Touched by an Angel, Law and Order, The Good Wife, Homeland.
Έχοντας πρόσφατη την επιτυχία του GoT, άδραξε την ευκαιρία για τον συμπρωταγωνιστικό ρόλο στη σειρά του Netflix Narcos, που αφηγείται την άνοδο και την πτώση του ναρκοβαρώνου Πάμπλο Εσκομπάρ, στον ρόλο του Χαβιέ Πένια, που είχε βασιστεί σε πραγματικό πράκτορα της αμερικανικής DEA. Ακολούθησαν μερικές ταινίες, όπως τα Σινικό τείχος, Kingsman: Ο χρυσός κύκλος, The Equalizer 2, Αν η οδός Μπιλ μπορούσε να μιλήσει, και έπειτα ήρθε το Mandalorian και το πρόσωπό του έγινε γνωστό σε κάθε γωνιά του πλανήτη και σε ανθρώπους όλων των ηλικιών – κάπως οξύμωρο αν αναλογιστεί κανείς ότι σε όλη τη διάρκεια της σειράς το κεφάλι του κρύβεται κάτω από το κράνος που φοράει ο ήρωας τον οποίο υποδύεται. Στον δρόμο γονείς τον σταματούν για να κάνουν βιντεοκλήσεις στα παιδιά τους και να τους δείξουν τον Mandalorian, εισπράττοντας πολλά απορημένα βλέμματα από την άλλη πλευρά της οθόνης, γιατί πολλοί μικρής ηλικίας φαν της σειράς δεν ξέρουν ποιος είναι ο άντρας κάτω από το κράνος. Αυτό που έχει σταματήσει να κάνει, έχει πει, είναι η φωνή του Μάντο, γιατί αισθάνεται αμήχανα.
«Θέλεις να τον πάρεις σπίτι σου»
Εντελώς απρόσμενα, ο Πασκάλ, αντί να απορροφηθεί από το πανίσχυρο σύμπαν του Star Wars, οικειοποιήθηκε τον απρόσωπο Mandalorian, του έδωσε σάρκα και οστά στα δικά του μέτρα, πρόσθεσε στη δημοφιλία του και επωφελήθηκε από αυτή. Γιατί, όπως έχουν επισημάνει πολλοί συνεργάτες του κατά καιρούς, ο Πασκάλ έχει τη μοναδική ικανότητα στους χαρακτήρες που δημιουργεί να συνυπάρχουν από τη μια η ανθρωπιά, η τρωτότητα, η ευαλωτότητα και η ευαισθησία, και από την άλλη η σκληρότητα, η ανθεκτικότητα, ίσως και η βαναυσότητα. Ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν τον δημιουργό του The Last of Us, Κρεγκ Μέιζιν, να τον επιλέξει για τον ρόλο του Τζόελ Μίλερ. «Υπάρχουν δύο ειδών ηθοποιοί», έχει πει γι’ αυτόν στο Esquire. «Υπάρχουν εκείνοι που κάπως τους φοβάσαι και αυτοί που θα ήθελες να τους πάρεις σπίτι σου, να τους αγκαλιάσεις και να τους ταΐσεις σούπα. Και με κάποιον τρόπο είναι και τα δύο».
Ο Πασκάλ έχει τη μοναδική ικανότητα στους χαρακτήρες του να συνυπάρχουν από τη μια η ανθρωπιά, η τρωτότητα και η ευαισθησία, και από την άλλη η σκληρότητα, ίσως και η βαναυσότητα.
Για τους περισσότερους θαυμαστές του, πάντως, φαίνεται ότι είναι κυρίως το δεύτερο. Πάντα άνετος και προσιτός στην προσωπική επαφή, πρόθυμος να μοιράσει αυτόγραφα, να πιάσει σύντομη ψιλοκουβέντα, να βγάλει σέλφι ή να αφιερώσει λίγα δευτερόλεπτα σε μια βιντεοκλήση, επιβεβαιώνει με κάθε ευκαιρία την εικόνα του συμπαθητικού, καλού ανθρώπου η οποία τον συνοδεύει από τα πρώτα του βήματα. Στις συνεντεύξεις του είναι άνετος και φιλικός, έχει χιούμορ και αμεσότητα. Είναι και οι δηλώσεις του, ότι κάπως αισθάνεται άσχημα με την επιτυχία του επειδή η ζωή του έχει γίνει πιο καπιταλιστική (σε συνέντευξη στο Wired), ότι πάντα θα υποστηρίζει τους αδύναμους, ότι αισθάνεται ηθική υποχρέωση να κάνει το καλό, να φέρεται στους ανθρώπους με καλοσύνη και να προστατεύει τους λιγότερο τυχερούς και, φυσικά, τους δικούς του ανθρώπους. Εδώ και χρόνια δραστηριοποιείται ακτιβιστικά για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων – η αδερφή του Λουθ είναι τρανς γυναίκα και επίσης ακτιβίστρια σε θέματα φύλου. Πρόσφατα, τα έβαλε με την Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, όταν εξέφρασε την ικανοποίησή της για την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Βρετανίας ότι αναγνωρίζονται νομικά ως γυναίκες μόνο όσες ανήκουν βιολογικά στο γυναικείο φύλο. Η συγγραφέας της σειράς Χάρι Πότερ απάντησε απαξιωτικά ότι βαριέται να γκουγκλάρει ποιος είναι, υπονοώντας ότι δεν τον γνωρίζει.
Ίσως για όλα αυτά όλοι να χαίρονται με την επιτυχία του Πέδρο Πασκάλ. Είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι το ταλέντο και η επιμονή ανταμείβονται, ότι ποτέ δεν είναι αργά για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα, ότι καλά πράγματα συμβαίνουν στους καλούς ανθρώπους. Χιλιάδες μηνύματα που τον αφορούν στα σόσιαλ μίντια έχουν έναν αυθεντικό ενθουσιασμό και μια ειλικρινή ικανοποίηση γι’ αυτό που του συμβαίνει. Χιλιάδες ακόμα παίζουν με το προσωνύμιο «Daddy» που τον ακολουθεί στην ιντερνετική κουλτούρα σχεδόν την τελευταία διετία. Οφείλεται στην ευχέρεια που τον διακρίνει να υποδύεται αρχετυπικές πατρικές φιγούρες, αρχής γενομένης με τον Mandalorian που καλείται να προστατεύσει τον Grogu (μωρό Γιόντα) και στη συνέχεια λόγω της σχέσης του με την Έλι στο The Last of Us.
Πέρυσι, το όνομά του βρέθηκε στο καστ της συνέχειας του Μονομάχου του Ρίντλεϊ Σκοτ, το 2023 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον αγαπημένο του σκηνοθέτη, Πέδρο Αλμοδοβάρ, στην ταινία Οι παράξενοι δρόμοι της ζωής, και τον φετινό Ιούλιο θα μπει στο σύμπαν της Μάρβελ, συμμετέχοντας στην ταινία The Fantastic Four: First Steps.
Η σημερινή δημοφιλία του Πασκάλ δεν έχει προηγούμενο για τον ίδιο, έχει φτάσει σε ένα επίπεδο διασημότητας που σε συνεντεύξεις του παραδέχεται ότι από τη μια τού αρέσει και από την άλλη δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Θα το ήθελε όμως – ίσως και όλοι εμείς.
