(Φωτογραφία: Άγγελος Γιωτόπουλος)
Τα τραγούδια της Ευρυδίκης φέρουν μια γλυκιά νοσταλγία. Γι’ αυτό της πρότεινα να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο: Βρεθήκαμε σε μια αυλή γεμάτη δέντρα, ανοίξαμε παλιά άλμπουμ και αφήσαμε τις αναμνήσεις της να ξεπηδήσουν μέσα από φωτογραφικές στιγμές που και η ίδια είχε ξεχάσει πως υπήρχαν. «Μου αρέσει να κοιτάω παλιές φωτογραφίες. Με βοηθούν να μετρήσω τη διαδρομή μου και να θυμάμαι πόσο μικρή είναι η ζωή. Πόσο σημαντικό είναι να μη χάνω χρόνο σε άσκοπα πράγματα», λέει και μου δείχνει τον εαυτό της μικρό κορίτσι, σε μια ασπρόμαυρη λήψη, στην αυλή του σπιτιού της στη Λεμεσό.
«Βλέπεις την περούκα; Την είχα δανειστεί απ’ τη γειτόνισσα. Ήθελα να γίνω Βουγιουκλάκη, αλλά έβρισκα μόνο μελαχρινές!», λέει γελώντας. «Από μωρό ήξερα τι ήθελα: να τραγουδάω, να χορεύω. Ήμουν ανέμελη, μέχρι το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Ήμουν έξι τότε, ακόμα όμως θυμάμαι τον ήχο από τις σειρήνες που προειδοποιούσαν για βομβαρδισμούς, τα παιδιά στο συσσίτιο. Ο φόβος και το αίσθημα της αδικίας έμειναν μέσα μου έως σήμερα. Ένας εφιάλτης που έχω στον ύπνο μου από το ’74 είναι ο ήχος της φωτιάς».
Το χαμόγελό της επιστρέφει όταν κοιτάζει παιδικές φωτογραφίες του γιου της –28 χρονών πια– ή στιγμές με τον σύντροφό της, από τον τρίτο της γάμο. Κοντοστέκεται σε μια αστεία λήψη από τα 40ά της γενέθλια, ντυμένη… νεκρή νύφη σε αποκριάτικο πάρτι. «Σημασία δεν έχει πόσο είμαστε, αλλά πόσο αισθανόμαστε», λέει. «Είμαι 57, αλλά μέσα μου νιώθω παιδί. Η ψυχή δεν έχει ηλικία. Όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, κρατάς ζωντανή την παιδικότητα».
Η Ευρυδίκη εξακολουθεί να κάνει αυτό που αγαπά εδώ και 35 χρόνια. Στα χέρια της κρατάει πολλές φωτογραφίες που φωτίζουν κάθε πτυχή της πολύπλευρης καριέρας της, από τις χρυσές εποχές της ελληνικής δισκογραφίας στο πλάι του Γιώργου Θεοφάνους μέχρι τις ροκ αναζητήσεις της με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. «Είμαι περήφανη για τη διαδρομή μου. Έχω κάνει και λάθη, όπως όταν δοκίμασα το λαϊκό ρεπερτόριο. Δεν μου ταίριαζε. Ήμουν ανασφαλής, δεν τολμούσα να διεκδικήσω ό,τι πραγματικά ήθελα. Το 2002 έκανα μια στροφή που συνεχίζεται έως σήμερα. Έφυγα από τις μεγάλες πίστες, στράφηκα σε μικρότερες σκηνές, έκανα μουσικοθεατρικές παραστάσεις, μεγάλες αποχές από τη δισκογραφία. Πήγα κόντρα στις μόδες, σ’ αυτά που ήθελαν οι εταιρείες. Κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να είμαι τέλεια, αρκεί να είμαι αληθινή».
Αυτόν, τον αληθινό εαυτό της συναντά και στις επικείμενες Live… κι αλλιώς εμφανίσεις της στο Καφεθέατρο, μια πιάνο-φωνή παράσταση με απρόβλεπτα τραγούδια, δικά της και αγαπημένων της καλλιτεχνών, από τον Χατζιδάκι μέχρι την Εντίθ Πιαφ. «Για μένα, επιτυχία δεν είναι τα σουξέ ή το viral, αλλά η αληθινή σύνδεση με τον κόσμο. Αυτός ο δρόμος είναι πιο δύσκολος και απαιτεί θάρρος. Θαυμάζω απεριόριστα τα νέα παιδιά που τολμούν να πουν “όχι” στις ευκολίες της εποχής».
Σχεδόν σε όλες τις φωτογραφίες που έχει μπροστά της, χαμογελά. «Δεν χαμογελώ πάντα!», μου λέει. «Περνάω μέρες που νιώθω πιο μελαγχολική. Είναι στον χαρακτήρα μου να αλλάζω εύκολα διάθεση, όμως κάποιες φορές νιώθω σαν να επιβάλλω στον εαυτό μου να χαμογελά. Κι αυτό, με έναν παράξενο τρόπο, με βοηθά: είτε να ξεπεράσω μια δυσκολία είτε να αφήσω το φως που υπάρχει μέσα μου να φανεί και να μην επηρεάζομαι από το σκοτάδι. Θέλω να σκέφτομαι –σαν μια μορφή αυθυποβολής– ότι το σκοτάδι δεν υπάρχει. Το δημιουργούμε εμείς. Άρα δεν θα το αφήσω να με αγγίξει.
»Πιστεύω πολύ στη δύναμη του μοτίβου που δημιουργούμε με τις σκέψεις μας. Διάβαζα πρόσφατα σ’ ένα βιβλίο ότι όσα μας συμβαίνουν είναι αποτέλεσμα του τρόπου που σκεφτόμαστε. Αν αυτό ισχύει, τότε το κλειδί είναι να αλλάξουμε το μοτίβο σκέψης μας».
*Live… κι αλλιώς. Η Ευρυδίκη ζωντανά στο Καφεθέατρο (Κοδριγκτώνος 2, Κυψέλη). Στο πιάνο ο Μιχάλης Σαντοριναίος. Παρασκευές 16/05 και 30/05, στις 22.00. Προπώληση: more.com
