Τη γνωρίσαμε στην «Ταράτσα του Φοίβου» και την είδαμε σταδιακά να αποκτά τη δική της ταυτότητα. Έχει ερμηνεύσει από λαϊκά μέχρι τζαζ και ποπ, και πρόσφατα παρουσίασε το «εξωτικό» EP Wyrd. «Είναι μια ψυχεδέλεια», λέει. «Έχει γίνει πολλή DIY δουλειά στο σπίτι και με τους συνεργάτες μου. Για μένα είναι ξεχωριστό, γιατί ξέρω ότι έγραψα τη φωνή ένα βράδυ σε ένα υπόγειο». Είμαστε στο Παγκράτι, στη γειτονιά της. Αύριο παίζει στον Λυκαβηττό. Για εκείνη, ο Μάιος είναι υπέροχος αλλά και έντονος, γεμάτος πρόβες.
Πόσο έχεις αλλάξει από εκείνες τις πρώτες σου εμφανίσεις στην «Ταράτσα του Φοίβου»;
Πολλά δεν ισχύουν πλέον. Μικρή είχα μια άγνοια κινδύνου. Ένα αίσθημα ότι είναι τόσο σπουδαίο αυτό που μου είχε συμβεί, το ότι μου είχε δώσει την προσοχή και την αγάπη του ο Φοίβος Δεληβοριάς. Το απόλαυσα. Ένιωθα γεμάτη και ότι μου αρκούσε. Πήγαινα στην ταράτσα να παίξω και έλεγα ότι είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Κάποια στιγμή μετά τον Κόσμο σου [σ.σ. το πρώτο της άλμπουμ], η εταιρεία με την οποία βγάλαμε τον δίσκο με παρότρυνε να παίξω λίγο μόνη μου. Ήταν τραυματική εμπειρία, τα πρώτα live ήταν εφιάλτης. Έκλαιγα με λυγμούς. Από εκεί που ήμουν σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, έπεσα σε έναν ωκεανό. Ήμουν σε πανικό. Μέσα από αυτή την έκθεση βρήκα όμως την ανάγκη που με ωθεί στο να είμαι στη σκηνή. Παλιά φοβόμουν να κοιτάζω τον άλλο στα μάτια. Τώρα το κατάφερα. Και μετά από πολύ καιρό κατάλαβα τι θέλω να πω και πώς. Ρισκάρω. Έχω τον χώρο να δοκιμάσω. Τώρα που ο κόσμος δεν με κοιτάζει με περιέργεια, τον κοιτάζω και εγώ με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Είχες πάει με υποτροφία στην Αμερική και ασχολήθηκες με την τζαζ. Τι ρόλο έπαιξε αυτή η εμπειρία στην ωρίμανσή σου;
Τεράστιο. Έμεινα για επτά μήνες στη Νέα Υόρκη. Ήταν μια πολύ δυνατή και γεμάτη σεζόν. Αρχικά υπήρχε η ανάγκη να επιβιώσω σε μια τεράστια πόλη. Έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, δεν είχα ποτέ πάρει ένα τέτοιο ρίσκο. Ήταν σημαντικό το να είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Το να συστηθώ από την αρχή με τις ικανότητές μου. Τελικά έφυγα έχοντας πάρει αρκετή επιβεβαίωση γι’ αυτές, είδα ότι καλλιτεχνικά «περνά η μπογιά μου», ότι οι άλλοι βρίσκουν ενδιαφέρουσες τις σκέψεις μου. Σκέφτηκα: «Μήπως τελικά μπορώ να κάνω πολύ περισσότερα από όσα νόμιζα;».
Το καινούργιο σου EP συνδυάζει folk, συναίσθημα, χορευτικό ήχο, ακούμε μέχρι και αραβικά. Απευθύνεσαι σε ένα ευρύτερο κοινό;
Μεγάλωσα στο Παγκράτι. Στην Αθήνα υπάρχουν γειτονιές με πολλούς μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, που πηγαίνουν πια σε ελληνικά σχολεία και έχουν επαφή με την κουλτούρα τους αλλά και με την ελληνική. Αισθανόμουν την ανάγκη να απευθυνθώ σε αυτούς, γιατί είμαστε στην ίδια πόλη, αλλά κάνουμε σαν να είμαστε σε διαφορετική. Εννοείται πως αγαπάω πολύ τους λαούς της Μεσογείου και τη μουσική τους, όμως αυτό που έκανα στο Wyrd ήταν με κάποιον τρόπο κι ένα statement. Έχουν έρθει στα live μου άνθρωποι που έχουν ακούσει το αραβικό στοιχείο στη μουσική μου και λένε: «Αυτή μας έχει πλησιάσει, για να δούμε τι κάνει». Όπως και στη Μαρίνα Σάττι, το άνοιγμά της έχει αγκαλιαστεί απ’ όλους. Ένας καλλιτέχνης αυτό κάνει: ενώνει, γίνεται κομμάτι όλων. Δεν θα απευθυνθώ σε ένα μόνο κοινό. Γι’ αυτό και σταμάτησα να κάνω πολλή τζαζ. Αισθανόμουν πως ναι μεν έχει το κοινό της, αλλά εγώ βρίσκομαι σε μια φάση που θέλω να είμαι με όλους. Αυτός ήταν ο στόχος του δίσκου.
Το κομμάτι των σόσιαλ μίντια σε απασχολεί; Π.χ., η κριτική που θα δεχτείς; Σε αποσπά η διαδικτυακή σου περσόνα από την ενασχόληση με τη μουσική;
Ναι σε όλα. Έχω αμφιταλαντευτεί πολύ μέσα μου για τη διαδικτυακή μου περσόνα και έχω καταλήξει πως δεν τη θέλω πια. Βέβαια, ό,τι ανεβάζω είναι προσανατολισμένο γύρω από τη μουσική. Όντως δεν μου αρέσει, δεν μου βγαίνει, όντως κολλάω σκρολάροντας με πράγματα που ανεβάζουν οι άλλοι. Τις φορές που έχω απαρνηθεί τα σόσιαλ και έχω πει ότι θα τα διαγράψω για μία εβδομάδα, βλέπω αμέσως πώς επηρεάζεται το εμπορικό αποτέλεσμα. Παίζουν τεράστιο ρόλο στο αν η μουσική μου θα πάει καλά. Η σχέση που έχω μέσα από αυτά με το κοινό ήταν πολύ σημαντική στη φάση που άρχισα να χτίζω κάτι δικό μου. Φτιάξαμε κάτι που νομίζω ότι δεν είμαι ακόμα αρκετά δυνατή για να το απαρνηθώ. Όμως θα το ήθελα. Αυτά με έφτιαξαν, ο κόσμος που με βλέπει από το Instagram και με τον οποίο γίναμε μια παρέα και έρχεται στα live.
«Τις φορές που έχω απαρνηθεί τα σόσιαλ και έχω πει ότι θα τα διαγράψω για μία εβδομάδα, βλέπω αμέσως πώς επηρεάζεται το εμπορικό αποτέλεσμα».
Είσαι παιδί του διαδικτύου.
Ναι, θυμάμαι πόσο χρόνο περνούσα ψάχνοντας μουσική. Όταν ήμουν πιτσιρίκι, παρακαλούσα τον αδερφό μου [σ.σ. είναι το μικρότερο από τα τέσσερα αδέρφια της οικογένειας] να μου κατεβάσει τον δίσκο του Χατζηγιάννη στον υπολογιστή. Μετά ήρθε το YouTube και ό,τι έμαθα το ξέρω από εκεί. Τότε που ο αλγόριθμος δεν ήταν τόσο επιθετικός, μπορούσες όντως να αναζητήσεις πράγματα με βάση το γούστο σου και όχι με βάση τα cookies.
Πριν από λίγες μέρες, τα εισιτήρια για τη συναυλία του ΛΕΞ εξαντλήθηκαν μέσα σε 24 ώρες. Πώς βλέπεις αυτό που συμβαίνει;
Δεν πρόλαβα να κλείσω εισιτήρια (γέλια). Είναι πολύ εντυπωσιακό και το παρακολουθώ. Πιστεύω ότι στην Ελλάδα γίνεται φανταστικό hip-hop αυτή τη στιγμή. Είναι σίγουρα ριζοσπαστικό και ελπιδοφόρο.
Ανήκεις επίσης στη γενιά που βίωσε σε μικρή ηλικία την κρίση και την πανδημία. Διοχετεύονται δημιουργικά τέτοιες καταστάσεις;
Δεν μπήκα ποτέ στον ρόλο τού να λέω για τη φτώχεια μου, όμως σίγουρα με κινητοποίησε η κατάσταση αυτή που επικρατούσε, να δω τη ζωή αλλιώς. Ήταν ο λόγος που επέλεξα αυτό που κάνω. Γιατί ξέρεις, όταν βιώνεις μια τέτοια ματαιότητα, βλέπεις αλλιώς το τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις και τίποτα να φοβηθείς, ανοίγουν άλλα περιθώρια στο μυαλό σου όσον αφορά τον εαυτό σου και τους στόχους σου. Νομίζω ότι και όλο αυτό το κίνημα με τον ΛΕΞ αυτό σημαίνει. Είμαστε, αν όχι η χειρότερη γενιά, όπως λέει ο ίδιος, η γενιά που δεν έχει τίποτα να χάσει. Για μένα είναι πολύ εντυπωσιακό που αυτή συσπειρώνεται με τέτοιο τρόπο. Είναι απελευθερωτικό. Αυτό που συμβαίνει το βιώνω και ως την απελευθέρωση μιας γενιάς.
Σπούδασες και Νομική. Μπορούσες να είχες επιλέξει μια άλλη πορεία;
Για πολλά χρόνια έλεγα: «Εντάξει, απόλαυσέ το, αλλά δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει». Νομίζω ότι συναισθηματικά αφέθηκα πρώτη φορά τώρα, και το λέω με επιφύλαξη, αφού νομίζω πως μπορώ να αφεθώ και περισσότερο. Ίσως τώρα που έχουν κατακτηθεί κάποια πράγματα, να είναι λίγο πιο εύκολο να σταματήσω να φοβάμαι ότι μπορεί, για παράδειγμα, να πάω σεζόν το καλοκαίρι να κάνω σέρβις. Αυτό δεν μπορεί να φύγει από το κεφάλι μου. Σε αυτό το κομμάτι είμαστε παιδιά της κρίσης. Βλέπω και κάποιους όπως ο Φοίβος, που με την καλλιτεχνική φύση που είχαν δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Εγώ δεν σκεφτόμουν έτσι. Ήθελα να κάνω μεροκάματα από τότε που ήμουν 18 χρονών. Δούλευα ταξιθέτρια πολλά χρόνια, έχω κάνει όποια δουλειά θέλεις.
Πώς βίωσες την Ελλάδα της επαρχίας μέσα από τα live σου;
Υπάρχει μεγάλη διαφορά τώρα. Κάποτε ήταν δυσκολότερο να κερδίσουμε τον κόσμο στην επαρχία. Η πληροφορία δεν έφτανε τόσο εύκολα. Πλέον, υπάρχει βέβαια το διαδίκτυο, αλλά σε αυτό ο κόσμος πιάνει ερεθίσματα αποσπασματικά. Δεν υπάρχει πια ραδιόφωνο με την έννοια που υπήρχε παλιότερα – κάτι το οποίο θα εμπιστευόταν. Στην Αθήνα δεν είχα και ποτέ πολύ μεγάλο πρόβλημα, λόγω του Φοίβου, με ήξεραν. Στην επαρχία οι άνθρωποι διψούν πιο πολύ για κάτι που δεν έρχεται πολύ συχνά. Είναι σχετικό, αλλά μερικά live έχουν υπάρξει πολύ πιο ζωντανά απ’ ό,τι στην Αθήνα. Φαίνεται ότι κάποιος μερικές φορές περιμένει πολύ να πας στο μέρος του, το χρειάζεται, ενώ στην Αθήνα είσαι και λίγο περιττός όταν συμβαίνουν 150 πράγματα μέσα σε ένα βράδυ. Δεν θα βρεις κάποια περισσότερο Αθηναία από μένα, αλλά η δική μου ψυχή χτυπάει κάπου εκεί, για όλους αυτούς που δεν το έχουν.
Η Νεφέλη Φασούλη επιστρέφει στην «Ταράτσα του Φοίβου» (πρεμιέρα 28 Μαΐου), ενώ στις 3 Ιουλίου θα βρεθεί στην Τεχνόπολη με τον Εισβολέα, με τον οποίο θα εμφανιστεί και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
* Ευχαριστούμε το LowCatStudio για την παραχώρηση του χώρου.
