Το φθινόπωρο του 1922 η Βιρτζίνια Γουλφ είναι 40 ετών, έχει μόλις συμπληρώσει δέκα χρόνια γάμου με τον Λέοναρντ και έχει γράψει τα δύο πρώτα της μυθιστορήματα (Το ταξίδι και Το δωμάτιο του Τζάκομπ). Ξεκινάει να γράφει κάτι καινούργιο, στη σκιά ακόμα του τέλους του πολέμου. Τον Οκτώβριο του 1922 σημειώνει στο ημερολόγιό της: «Σέπτιμους Σμιθ; Είναι καλό όνομα αυτό;». Τον Ιούνιο του 1923 η Γουλφ είναι γεμάτη αμφιβολίες: «Πρέπει κανείς να γράφει μέσα από τα βαθιά του συναισθήματα, έλεγε ο Ντοστογιέφσκι. Αυτό κάνω; Ή δημιουργώ κατασκευές με λέξεις αγαπώντας τες με τον τρόπο μου;».
Δύο μήνες αργότερα και ενώ ακόμα χρησιμοποιεί τον αρχικό τίτλο εργασίας σημειώνει: «Παλεύω τόσο καιρό με τις Ώρες, που αποδεικνύεται ένα απ’ τα πιο βασανιστικά και δύστροπα βιβλία μου. Μερικά μέρη είναι τόσο κακά, άλλα τόσο καλά». Τον Οκτώβριο του 1923 γράφει: «Το σημείο για το οποίο αμφιβάλλω είναι, νομίζω, ο χαρακτήρας της κυρίας Νταλογουέι. Μπορεί να είναι υπερβολικά άκαμπτος, υπερβολικά αστραφτερός και γλυκανάλατος. Αλλά τότε μπορώ να φέρω αναρίθμητους άλλους χαρακτήρες να την υποστηρίξουν. Έγραψα την 100ή σελίδα σήμερα». Έναν χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1924, έχει σχεδόν τελειώσει: «Τώρα πράγματι νομίζω πως αυτό ίσως είναι το καλύτερο από τα φινάλε μου – και ίσως τελικά πετύχει. Όμως πρέπει ακόμη να διαβάσω τα πρώτα κεφάλαια και ομολογώ πως με τρομάζει κάπως η τρέλα· και η προσπάθεια να είμαι ευφυής».
Η Κυρία Νταλογουέι κυκλοφορεί στις 14 Μαΐου του 1925 και σημειώνει σχετική εμπορική επιτυχία, συνυπολογίζοντας κανείς τις «δυσκολίες» του βιβλίου (π.χ., απουσία ουσιαστικής πλοκής, πειραματική γραφή με συνεχή φλάσμπακ, σκέψεις που ακολουθούν τη ροή της συνείδησης – όλα σύμφωνα με τους νέους κανόνες του μοντερνισμού). Το μυθιστόρημα δέχεται και αρκετή κριτική (π.χ., ότι πρόκειται περισσότερο για μια άσκηση γραφής).
Στον πρόλογο της δεύτερης έκδοσης το 1928, η Γουλφ σημειώνει: «Ελπίζω ο αναγνώστης να μην αναλογιστεί περαιτέρω τη μέθοδο του βιβλίου ή την απουσία αυτής. Να τον απασχολήσει μονάχα η συνολική επιρροή του βιβλίου στον νου του. […] Σε αυτόν λοιπόν συστήνει η συγγραφέας την Κυρία Νταλογουέι και αποσύρεται από το δικαστήριο σίγουρη ότι η ετυμηγορία, που θα της επιφυλάξει είτε ακαριαίο θάνατο είτε λίγα ακόμα χρόνια ζωής κι ελευθερίας, θα είναι δίκαιη». Σήμερα, εκατό χρόνια μετά, όλοι ξέρουμε ότι η κυρία Νταλογουέι θα αγοράσει η ίδια τα λουλούδια για το πάρτι της.
Η πιο πρόσφατη έκδοση της Κυρίας Νταλογουέι κυκλοφορεί από το Μεταίχμιο, σε μετάφραση Κωνσταντίνας Τριανταφυλλοπούλου. Από εκεί δανείζομαι το απόσπασμα του προλόγου, σε μετάφραση Μαρτίνας Ασκητοπούλου.
