Κάθε βδομάδα, η Καλλιόπη Μητροπούλου σημειώνει το πρόγραμμά της χειρόγραφα σε μια ατζέντα. Έχει πολλά: πρόβες ή παραστάσεις με την ορχήστρα της Λυρικής (παίζει βιολί), συναυλίες με Pan Pan και Echo Tides, εικαστικές εκθέσεις φίλων, girls’ nights για ποτό, κολυμβητήριο… Σε αυτά προστέθηκε τώρα και η προώθηση του Between, του πρώτου της σόλο άλμπουμ, σε παραγωγή Νίκου Βελιώτη. Ένας δίσκος ήπιων τόνων, με ευαισθησία, neoclassical και πειραματικά στοιχεία σε μια ποπ βάση και βέβαια με τη φωνή της, που σε κρατάει ό,τι κι αν γίνει. Ναι, οπωσδήποτε θαυμάζω την πορεία που έχει διανύσει η Καλλιόπη ως μουσικός (Γερμανία, Λονδίνο), οπωσδήποτε χαίρομαι που μας συστήνεται και επίσημα ως δημιουργός, όμως η φωνή είναι νομίζω η μεγάλη της δύναμη. Συναντηθήκαμε στο εστιατόριο του Μουσείου Μπενάκη, Παρασκευή απόγευμα. Πουλόβερ ροζ αποχρώσεων, κοκάλινα γυαλιά μυωπίας, ένα κινητό που νομίζω πως ούτε το κοίταξε ποτέ, μια τεράστια όρεξη για τα πάντα. Ειλικρινά μού έκανε εντύπωση η αμεσότητα και η χαρά της. Από εκεί ήρθε και η πρώτη, αυθόρμητη ερώτηση.
Είσαι πάντα τόσο χαρούμενη;
Με ρωτάνε όλοι. Ναι, είμαι πάντα έτσι (σ.σ. κατσουφιάζει).
Το λες σαν να είναι πρόβλημα…
Ναι, γιατί όλοι μου λένε: «Γιατί χαμογελάς τόσο;». Στη Λαϊκή, π.χ., με ρωτάνε: «Πας καλά;». Αλλά, ναι, είμαι χαρωπή. Αν δεν χαμογελάω, δεν μπορώ να υπάρχω.
Μου είχε κάνει εντύπωση μια φορά στο Gagarin που είχες πει: «Το φόρεμά μου είναι μια δημιουργία της τάδε». Δεν συνηθίζονται αυτά σε ροκ στέκια. Αισθάνομαι ότι δίνεις μια λάμψη στο indie και στο αβανγκάρντ…
Το βλέπω σαν κάτι συνολικό το αισθητικό κομμάτι σε αυτά που κάνω. Ανάλογα και με το πρότζεκτ, βέβαια. Π.χ., στα Echo Tides θα βάλω κάτι μαύρο, αλυσίδες, λίγο δερμάτινο ίσως… Στο δικό μου πρότζεκτ, κάτι πιο Μπιορκ, πιο Ντίσνεϊ. Στον Pan Pan, κάτι πιο ποπ. Δηλαδή πάει και με τον ήχο, κάπως, το ντύσιμο.
Έχεις παίξει βιολί με τη London Philharmonic, το BBC, τη London Contemporary Orchestra και τώρα είσαι στην ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Χαίρεσαι περισσότερο όταν βρίσκεσαι στο επίκεντρο ή όταν παίζεις βιολί σε μια ορχήστρα;
Εσύ τι νομίζεις; (γέλια). Όταν τραγουδάω. Αυτή είναι η απάντηση. Γιατί εκφράζομαι με το τραγούδι, η απόλυτη έκφρασή μου είναι η φωνή.
Πες μου για το νέο σου άλμπουμ, το Between…
Είμαι 36 χρονών και είναι ο πρώτος μου δίσκος. Από αυτό και μόνο μπορείς να καταλάβεις ότι υπήρχε πάρα πολύς φόβος στο να κάνω κάτι δικό μου τόσα χρόνια. Ίσως και λόγω της κλασικής μου παιδείας. Ό,τι και αν έγραφα, έλεγα: «Αυτό έχει ξαναγραφτεί». Και το παράταγα. Με βοήθησε πάρα πολύ ο μέντοράς μου, ο Νίκος Βελιώτης, τον οποίο γνώρισα όταν ήμουν 17 ετών. Τυχαίνει μάλιστα να μένουμε ένα λεπτό μακριά. Με έβλεπε λοιπόν που προσπαθούσα να κάνω κάτι δικό μου και κάποια στιγμή μου είπε: «Θέλεις να σου κάνω παραγωγή;». Για έναν χρόνο δουλεύαμε από τα σπίτια μας κάθε μέρα και γράφαμε αυτόν τον δίσκο, το Between. Έχει πολύ πόνο αυτό το άλμπουμ. Ο τίτλος προέκυψε επειδή για πολλά χρόνια ήμουν ανάμεσα στην Αθήνα και στο Λονδίνο, ανάμεσα στην κλασική μουσική και στην ποπ, ανάμεσα στο βιολί και στη φωνή… Είναι αυτό το μετέωρο, που μπλοκάρεις και δεν μπορείς να πάρεις καμία απόφαση. Αυτό είναι ο δίσκος. Τον άκουσες;
Ναι, και μου άρεσε. Ειδικά το πρώτο μισό. Μετά σκοτεινιάζει πολύ και δεν είναι το στιλ μου…
Ναι, έχει πολύ σκοτάδι.
Αλλά το πρώτο μισό, που είναι πιο μελωδικό και ποπ, μου άρεσε πολύ. Ειδικά το Olympia.
Ε, αυτό το κομμάτι είναι όλο το Between. Αυτό που λέει «I thought our love could cope…». Τι άλλο να σου πω; Α, ναι. Έχουμε βάλει πολλά φυσικά όργανα: κόρνο, τσέμπαλο, κλάβικορντ…
Φωνητικά είχες κάποιο πρότυπο όταν ξεκινούσες; Ποιες τραγουδίστριες σε έχουν επηρεάσει;
Η γιαγιά μου έλεγε ότι της θυμίζω την Τζόαν Μπαέζ. Αλλά αυτό όταν ήμουν πιο μικρή. Μια τραγουδίστρια που λατρεύω είναι η Mitski. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω… Σίγουρα μου αρέσει η καθαρότητα των τραγουδιστριών της αναγεννησιακής μουσικής. Δεν έχουν βιμπράτο, είναι καθαρές φωνές.
Εμένα η φωνή σου μου βγάζει μια ηρεμία. Ενώ τα συναισθήματα είναι έντονα, εκφράζονται με μια γαλήνη. Δεν φωνάζεις ποτέ. Και είναι σαν να λες: «Ξέρω ότι βασανίζεσαι, έλα να χαλαρώσουμε»…
Πανέμορφο αυτό. Ναι, δεν φωνάζω, δεν έχω μεγάλο όγκο στη φωνή μου. Μου αρέσει η ηρεμία. Πάρα πολύ ωραίο αυτό που λες.
Τι σχόλια ακούς για τη φωνή σου;
Το πιο συγκινητικό ήρθε πριν από κάποιες εβδομάδες. Παίζαμε στην Τεχνόπολη με τον Pan Pan και τη Λαμπρινή Γκόλια και ήρθε μια κοπέλα και μου είπε: «Η κόρη μου είναι οκτώ χρονών και είσαι η αγαπημένη της τραγουδίστρια». Εγώ; Δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν το καταλαβαίνω, αλλά είναι γλυκύτατο!
Με τον Pan Pan πώς γνωριστήκατε και ποια είναι η σχέση σας; Μιλάτε καθημερινά, π.χ.;
Μιλάμε καθημερινά, για χαζά πράγματα (γέλια). Γνωριστήκαμε το 2009 από τα κόμικς του, νομίζω του μίλησα σε ένα Comicdom. Κάποια στιγμή ήθελε γυναικεία φωνητικά για ένα κομμάτι των Echo Tides και έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας.
Καλά πήγε αυτό… Την Ανισόπεδη ντίσκο την αγαπάς ακόμα ή τη βαρέθηκες;
Ναι, δεν γίνεται να μην την αγαπάω. Αλλά νιώθω ότι ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που έχει γίνει τώρα. Παίζει παντού. Σε πίστες, σε γάμους…
Κακό είναι αυτό;
Όχι, εντάξει. Απλώς, το θέμα είναι ότι όταν κάτι γίνεται τόσο μεγάλο χιτ και παίζει παντού, έχει μια διαφορετική αίσθηση από την αρχική. Πολλές φορές το νιώθω και σουρεάλ. Eίχα, π.χ., μια στιγμή τις προάλλες στο κολυμβητήριο, στις ντουσιέρες, με μια κυρία που με ρώτησε αν είμαι εγώ που παίζω στην Αρχελάου 5, και της λέω: «Όχι, είναι η αδερφή μου που μοιάζουμε πολύ, αλλά εγώ είμαι αυτή!» – και έδειξα προς τα ηχεία που έπαιζαν το κομμάτι εκείνη τη στιγμή. Κάπως ξέφυγε από αυτό που ήταν όταν το τραγουδούσα για πρώτη φορά. Αλλά, φυσικά, παραμένει ένα τραγούδι που το αγαπάω και με συγκινεί βασικά.
Θυμάσαι πώς είχε προκύψει η συμμετοχή σου;
Ήμουν στον γάμο της κολλητής μου στο Παρίσι και μου στέλνει ο Pan Pan: «Θέλεις να τραγουδήσεις εδώ το ρεφρέν;». Μόλις το άκουσα, ήμουν σίγουρη εκατό τοις εκατό ότι θα γίνει χιτ. Του λέω ναι, θα το πω, απλώς δώσ’ μου μία βδομάδα να επιστρέψω Αθήνα. Μου κάνει: «Όχι, πρέπει να γίνει τώρα, άσ’ το, θα το κάνω εγώ». Ήθελα όμως να το πω. Πήγα λοιπόν στο home studio μιας φίλης μου εκεί στο Παρίσι, το ηχογράφησα με το μικρόφωνό της και του το έστειλα. Πάλι καλά, γιατί… Μου αρέσει πάρα πολύ (γέλια).
Νομίζω και σε άλλους! Σκέφτομαι συχνά το ρεφρέν, που λέει «τον εαυτό μου χάνω» και λίγο μετά «τον εαυτό μου βρίσκω». Εσύ πότε νιώθεις ότι χάνεις τον εαυτό σου και πώς τον βρίσκεις;
Χάνω τον εαυτό μου όταν δεν κάνω πράγματα για μένα. Αλλά, όπως λέει και η ψυχοθεραπεύτριά μου, πρέπει να χάσεις τον εαυτό σου για να τον ξαναβρείς. Τον βρίσκω με πράγματα που μου δίνουν ενέργεια στην καθημερινότητα και με βάζουν στην πρίζα. Ας πούμε, το τελευταίο τρίμηνο ήμουν λίγο down. Kαι συνειδητοποιώ ότι έχω να πάω τρεις μήνες για κολύμπι. Πήγα λοιπόν χθες και, ξαφνικά, ρυθμίστηκα!
Τι όνειρα κάνεις;
Θα ήθελα πάρα πολύ να γράψω μουσική για μια ταινία. Πάρα πολύ. Επίσης, να παίξω λάιβ τον δίσκο μου στην Ευρώπη, να τον ακούσει κόσμος. Και να συνεχίσω να γράφω. Λες το δεύτερο άλμπουμ να είναι ελληνόφωνο;
Η Καλλιόπη πριν από το Between
Ανισόπεδη ντίσκο (2022) – Το μεγάλο χιτ του Pan Pan. Ακούστηκε σε όλα τα μπαρ, στο πρόγραμμα της Άννας Βίσση, στο Maestro, σε γάμους και σε χιλιάδες δωμάτια.
Καλοκαιρινά αγόρια (2022) – Σε δεύτερο ρόλο εδώ, η Καλλιόπη πλαισιώνει ένα οκτάλεπτο τραγούδι του Tsolimon που νοσταλγεί τα παιδικά καλοκαίρια.
Αρχάγγελος (2023) – Από τα πιο όμορφα των Echo Tides. Δορυφόροι, μαύρες τρύπες, η μελαγχολία των ’20s και ένα μελωδικό μπάσο.
Βροχή (2024) – Δυναμικό ποστ πανκ, πάλι από τα Echo Tides. Ο στίχος του ρεφρέν είναι ο πιο ουσιαστικός που έχει τραγουδήσει.
Το πιο σκληρό κορίτσι στην πόλη (2025) – Βαρύ beat, η αστική ποίηση του Π.Ι.Ε.Β. και μια Καλλιόπη σκληρή και απαλή μαζί, σαν γομολάστιχα. Το σόλο της στο βιολί ηχογραφήθηκε one take.
*Το άλμπουμ Between, σε παραγωγή Νίκου Βελιώτη, κυκλοφορεί από τη Submersion records.
