Λίγο πριν ξεκινήσουν οι μεγάλες καλοκαιρινές συναυλίες, συγκεντρωνόμαστε σε έξι ελληνικά άλμπουμ μικρής εμβέλειας. Πρώτο και καλύτερο το Hamelin των King Garcia. Ο δημοσιογραφικός τίτλος εδώ θα μπορούσε να είναι «χέβι μέταλ με κλαρίνα». Πρόκειται για οκτώ προσεγμένα κομμάτια χωρίς στίχους, τα οποία μπλέκουν την παράδοση με τον σκληρό ήχο. Το επικό, πομπώδες στοιχείο ίσως ξενίσει ορισμένους. Προσωπικά είχα καιρό να ακούσω μια τόσο παθιασμένη μπάντα, τόσο αδιάφορη για τις «νέες τάσεις» και άλλο τόσο σίγουρη για τις περιπέτειες στις οποίες μπλέκει.
Ο τρόπος που οι King Garcia ανακατεύουν το μέταλ με την ηπειρώτικη πεντατονία και το desert rock με τον Μορικόνε, σε μια progressive λογική, είναι επιβλητικός. Παιδιά του σκληρού ήχου είναι και οι ανερχόμενοι Daenoma. Στο πρώτο τους άλμπουμ, με τίτλο Mindtrapped, καταθέτουν ένα φιλότιμο stoner rock, με σποραδικά περάσματα ακουστικής και κλασικής κιθάρας. Σε εντελώς άλλο κλίμα, οι Μονόκερως προσφέρουν ελληνόφωνη συναισθηματική ποπ. H δουλειά που έχει γίνει εδώ στην παραγωγή είναι εξαιρετική, ωστόσο τα ίδια τα τραγούδια (στίχοι και μουσική) δεν στέκονται σε ανάλογο ύψος.
Αρκετά πιο παθιασμένος, ο ταλαντούχος Libys από τη Θεσσαλονίκη μάς δίνει τη δική του παραληρηματική dream pop, υπό τον τίτλο Τραγούδια για έναν άνθρωπο που θρήνησα χωρίς να έχει πεθάνει. Σε ορισμένα σημεία το άλμπουμ είναι απολαυστικό, σε κάποια άλλα οι συνθέσεις και οι στίχοι απλώς δεν επικοινωνούν.
Τέλος, το κάπως συμβατικό ροκ των Royal Arch στο Love & Τerror και η σαν έτοιμη από καιρό (αλλά όχι τόσο θαρραλέα) σκοτεινή ηλεκτρόνικα των V.V.I.A. ακούγονται ευχάριστα.
