Δεν χρειάζεται να έχετε παίξει το παιχνίδι για να συγκινηθείτε από τις κιθαριστικές νότες του Γκουστάβο Σανταολάγια στους τίτλους έναρξης της νέας σεζόν του «The Last of Us». Αρκεί να έχετε παρακολουθήσει τα εννέα επεισόδια της πρώτης σεζόν, που άλλαξαν μια για πάντα την ιστορία της μεταφορά βιντεοπαιχνιδιών στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Η ιστορία του Τζόελ και της Έλι, δυο επιζώντων της «αποκάλυψης» που συνυπάρχουν με φόντο το ερειπωμένο αμερικανικό τοπίο, ξεπήδησε με τρόπο μαεστρικό από τις κονσόλες παιχνιδιών και τα χειριστήρια των φανατικών του gaming. Οι χαρακτήρες ενσαρκώθηκαν από τον Πέντρο Πασκάλ και την Μπέλα Ράμζι, κατακτώντας μια για πάντα τις καρδιές των θεατών. Όχι, όμως, μόνο όσων είναι λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας και των ιστοριών με ζόμπι όπως θα περίμενε κανείς, αλλά και όλων όσων είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν το βραδύκαυστο κράμα δράσης και ανθρωπιάς, το οποίο – στον απόηχο ακόμη της πανδημίας – έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο τηλεοπτικό τοπίο.
Η ιδανική μεταφορά
Αυτό είναι άλλωστε το στοιχείο που κάνει ξεχωριστό το σύμπαν του «The Last of Us». Η αρχική επιτυχία του παιχνιδιού, δηλαδή, βασίστηκε στη συναισθηματική αφήγηση και στην άρνηση να θυσιάσει τους χαρακτήρες του για χάρη της ελευθερίας του παίκτη – σε αντίθεση με την πλειονότητα των παιχνιδιών. Ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις βιντεοπαιχνιδιών, η δράση επισκιάζει το storytelling, εδώ τα συναισθήματα εναλλάσσονται όσο ο παίκτης μπαίνει στα παπούτσια των ηρώων – πότε της πατρικής φιγούρας του Τζόελ, πότε της ατίθασης έφηβης Έλι. Το σύμπαν είναι βαθιά κινηματογραφικό. Τα συναισθήματα των χαρακτήρων είναι λαξευμένα με προσοχή ευλάβεια. Πρόκειται, λοιπόν, ίσως για το ιδανικότερο παιχνίδι που θα μπορούσε να μεταφερθεί στη μικρή οθόνη.
Όταν ο δημιουργός του παιχνιδιού, Νιλ Ντράκμαν, συναντήθηκε με τον σκηνοθέτη της επιτυχίας «Τσερνόμπιλ», Γκρεγκ Μαζίν, ήξεραν από την αρχή ότι μια ταινία δεν θα κατάφερνε να αποδώσει το βάθος του παιχνιδιού. Μια σειρά ήταν αυτό που χρειαζόταν. Και το πείραμα πέτυχε:
Η επιτυχία της πρώτης σεζόν του «The Last of Us» του HBO ήταν τεράστια τόσο σε επίπεδο κριτικών όσο και εμπορικά. Η πρεμιέρα προσέλκυσε 4,7 εκατομμύρια θεατές στις ΗΠΑ, καθιστώντας τη τη δεύτερη μεγαλύτερη τηλεοπτική πρεμιέρα του HBO μετά το «House of the Dragon». Μέσα σε δύο μήνες, το πρώτο επεισόδιο το είχαν παρακολουθήσει 40 εκατομμύρια θεατές. Διεθνώς, αποτέλεσε την πιο προβεβλημένη σειρά στην ιστορία του HBO Max σε Ευρώπη και Λατινική Αμερική. Με μέσο όρο 30,4 εκατομμύρια θεατές για τα πρώτα έξι επεισόδια, η σειρά παγιώθηκε ως παγκόσμιο φαινόμενο.
Σπάζοντας την «κατάρα» των βιντεοπαιχνιδιών
Η ιστορία έχει δείξει πως η σχέση ανάμεσα στο σινεμά και τα video games είναι κομματάκι δύσκολη. Από το «Super Mario Bros» του 1993 μέχρι τα «Assassin’s Creed» και «Uncharted», λίγες μεταφορές στην οθόνη πέτυχαν ουσιαστικά. Η έλλειψη σωστού αφηγηματικού σχεδιασμού και οι εσωτερικές διαφορές στέρησαν από τις περισσότερες ταινίες τη λάμψη των παιχνιδιών. Το «The Last of Us» απέδειξε πως, με σεβασμό στο αρχικό υλικό και αφήγηση με συναισθηματικό βάθος, όλα μπορούν να αλλάξουν.
Το τέλος του πρώτου κύκλου – με το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είχε ολοκληρωθεί το σύμπαν του «The Last of Us» (αν δεν υπήρχε το sequel του παιχνιδιού το 2020) – κέρδισε και τον πιο δύσπιστο θεατή. Όταν ο Τζόελ μαθαίνει ότι η Έλι πρέπει να θυσιαστεί για να παραχθεί εμβόλιο και να σωθεί η ανθρωπότητα, διαλέγει την αγάπη αντί της σωτηρίας του κόσμου. Δολοφονεί τους γιατρούς και παίρνει την Έλι μακριά, χωρίς εκείνη να γνωρίζει την αλήθεια.
Αυτό το βάρος του ψέματος κουβαλούν οι ήρωες στη δεύτερη σεζόν, πέντε χρόνια μετά. Οι σχέσεις τους είναι ψυχραμένες. Νέοι χαρακτήρες μπαίνουν στο προσκήνιο και μια νέα πραγματικότητα ξεδιπλώνεται. Το πρώτο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου μας έβαλε ξανά, με καινούργιους όρους, στο σύμπαν που είχαμε αγαπήσει. Το δεύτερο ήταν ίσως το κορυφαίο επεισόδιο της σειράς μέχρι τώρα, αλλάζοντας μια και καλή όσα είχαμε μάθει. Το μόνο σίγουρο είναι πως ανυπομονούμε για την επόμενη φορά που θα ακούσουμε ξανά το αγαπημένο σάουντρακ.
Η σειρά προβάλλεται στο VODAFONE TV
