Στο τραγούδι που του αφιέρωσε ο Μπομπ Ντίλαν, γίνεται λόγος για τον πυγμάχο που θα μπορούσε να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής. Αυτός ο στίχος του Hurricane δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα για τον Ρούμπιν «Τυφώνα» Κάρτερ, αφού επί της ουσίας τα κατάφερε παραμονή Χριστουγέννων του 1964. Εκείνο το βράδυ έσπασε στο ξύλο τον παγκόσμιο πρωταθλητή των μεσαίων βαρών Τζόι Τζιαρντέλο, αλλά η ζώνη δόθηκε εν τέλει σε αυτόν, αφού ύστερα από σύσκεψη 35 λεπτών οι κριτές αποφάνθηκαν ότι, απλά, ένας μαύρος δεν μπορούσε να νικήσει έναν λευκό.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Κάρτερ και ο καλός του φίλος Τζον Άρτις συνελήφθησαν με την κατηγορία του φόνου τριών λευκών, απλώς και μόνο επειδή το αυτοκίνητο του πυγμάχου έμοιαζε με αυτό των δολοφόνων. Η αστυνομία έψαχνε εξιλαστήρια θύματα, παραποίησε στοιχεία, έστησε καταθέσεις και ο Κάρτερ καταδικάστηκε τρις ισόβια για εγκλήματα που δεν είχε διαπράξει. «Δεν είμαι στη φυλακή για φόνο. Είμαι στη φυλακή γιατί είμαι ένας μαύρος στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου αυτοί που έχουν την εξουσία θα επέτρεπαν σε έναν μαύρο να είναι μόνο γελωτοποιός ή εγκληματίας», κατά δήλωση του ιδίου.
Μεγάλωσε στο Νιου Τζέρσεϊ μέσα στην ανέχεια και τον ρατσισμό. Σε ηλικία έντεκα ετών υπερασπίστηκε έναν φίλο του όταν ένας πλούσιος λευκός προσπάθησε να τον εκμεταλλευτεί σεξουαλικά. Του πέταξε ένα μπουκάλι στο κεφάλι και του έμπηξε ένα μαχαίρι στο μπράτσο. Συνελήφθη μία εβδομάδα αργότερα και τον έκλεισαν σε αναμορφωτήριο μέχρι τα 21 του χρόνια. Αργότερα μπήκε στον στρατό και έγινε αλεξιπτωτιστής, αντιμετωπίζοντας διαρκώς ρατσιστικές συμπεριφορές, οι οποίες γίνονταν ακόμα πιο έντονες λόγω του τραυλισμού του. Στη συνέχεια ανέλαβαν να «μιλήσουν» οι γροθιές του, μέχρι που η λευκή Αμερική τού όρθωσε ένα τεράστιο «στοπ». Ύστερα από σκληρό δικαστικό αγώνα, τόσο ο Κάρτερ όσο και ο Άρτις αφέθηκαν ελεύθεροι και χωρίς κατηγορίες το 1988.
Έκτοτε, καταπιάστηκε με τη συγγραφή βιβλίων αυτοβοήθειας με βάση τις εμπειρίες του, βοήθησε στα γυρίσματα ταινίας με θέμα τη ζωή του και πρωταγωνιστή τον Ντένζελ Ουάσινγκτον και πάλεψε για την απελευθέρωση του Ντέιβιντ ΜακΚάλουμ, ενός μαύρου άνδρα που μετρούσε σχεδόν τρεις δεκαετίες φυλακισμένος για έναν φόνο που δεν είχε διαπράξει. Ο ΜακΚάλουμ αφέθηκε ελεύθερος τον Οκτώβριο του 2014, αλλά ο «Τυφώνας» δεν ήταν εκεί για να το δει. Πέθανε σαν σήμερα, στις 20 Απριλίου εκείνου του έτους, από καρκίνο του προστάτη σε ηλικία 76 ετών.
