Πριν από μια εβδομάδα, συμμετείχα σε μια συζήτηση στο βιβλιοπωλείο Free Thinking Zone. Το θέμα μας ήταν: «Λογοτεχνία και έρωτας στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης». Εκτός του υπογράφοντος, τοποθετήθηκαν τρεις ποιητές, η Μαρία Πατακιά, ο Γιάννης Δούκας και η Κωνσταντίνα Κορρυβάντη, ενώ τον συντονισμό ανέλαβε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιάννης Μπασκόζος. Ειπώθηκαν πολύ ωραίες κουβέντες, και είναι κρίμα που δεν μαγνητοφωνήθηκε η συνάντηση, γιατί η ΤΝ θα μας επιδαψίλευε στη στιγμή ακριβείς συνόψεις των λεγόμενων.
Ενώ συζητούσαμε, θυμήθηκα ότι πρόσφατα είχα αποτολμήσει μια μικρή ιεροσυλία, ζητώντας από το ChatGPT να μου γράψει «Πασχαλινά ποιήματα στο στιλ δύο σπουδαίων ποιητών, της Κικής Δημουλά και του Ντίνου Χριστιανόπουλου». Διάβασα διστακτικά τα ποιήματα στη συντροφιά, και, κατά γενική ομολογία, το μοντέλο αποδεικνύεται μανούλα στην αντιγραφή. Έχει μια εμμονή με το βράσιμο των αυγών και τις σκιές, αλλά έχει εμπεδώσει άριστα το ύφος αμφότερων των ποιητών.
Μεγάλο Σάββατο (στο ύφος Χριστιανόπουλου): Δεν πήγα στην εκκλησία / ούτε κερί κράτησα / μόνο άκουσα απ’ το μπαλκόνι / κάτι «Χριστός Ανέστη» / από στόματα ξένα / και σκέφτηκα εσένα / που μ’ είχες κάποτε φως / και τώρα – ούτε σκιά. / έβρασα αυγά / για να μην ξεχάσω / ότι κάπου / κάποτε / υπήρχε Ανάσταση / – κι ας μην ήταν ποτέ δική μου.
Ανάσταση στο ψυγείο (στο ύφος Δημουλά): Έβρασα αυγά. / Δύο μόνο. / Το τρίτο έσπασε από αμηχανία. / Σου φύλαξα το πιο γερό / αλλά δεν πέρασες. / Το έβαλα στο ψυγείο, / κάτω από το γιαούρτι / δίπλα στα λάθη. / Η πόρτα του ψυγείου / κλείνει πιο σωστά απ’ την καρδιά μου. / Χριστός Ανέστη, / μου είπες πριν χρόνια / και μετά εξαφανίστηκες, / σαν θαύμα. / Ανάσταση λέει. / Τι να αναστήσεις από τα υπόλοιπα; / Τα φιλιά έχουν λήξει. / Το ψωμί μούχλιασε. / Το νερό στο ανθοδοχείο / έχει πικράνει. / Ανάσταση – / αν ξανάρθεις, / φέρε πίσω / τουλάχιστον τη σκιά σου.
Τρώγοντας Σόλωνος και Ασκληπιού γωνία, συνειδητοποίησα πόσο αμφίθυμος είμαι απέναντι στην ΑΙ. Έχω τόσους λόγους να τη γιορτάζω, κι άλλους τόσους για να την επικρίνω. Ωστόσο, δεν με τρομάζει. Η ανθρώπινη νοημοσύνη είναι αποδεδειγμένα πιο τρομακτική. Καθώς πλησιάζει η Ανάσταση, ζητώ από το γλωσσικό μοντέλο ένα νέο ποίημα που να αποτυπώνει την αμφιθυμία μου:
Ανάσταση στο αλγοριθμικό χωριό (έκδοση beta): Στις 23:59, / το chatbot της Μητρόπολης / έστειλε push: / Ετοιμαστείτε. Η Ανάσταση ξεκινά σε 3… 2… / Ο Χριστός εξήλθε / προγραμματισμένα / μέσα απ’ τον server της ενορίας. / Η μετάδοση ήταν HD, / η συγκίνηση buffered. / Οι πιστοί έγραψαν στο chat: /«Χριστός Ανέστη!» / και έλαβαν αυτόματη / απάντηση: / «Αληθώς, χρήστη @TheoLover_94.» / Στο τέλος / μοιράστηκε μαγειρίτσα σε NFT. / Η μετάληψη ήρθε με QR. / Κανείς δεν ένιωσε τίποτα. / Και όλοι είπαν: / Τέλεια ήτανε φέτος. / Μη μας την αλλάξετε.
