Δεν θυμάμαι ποιος ακριβώς το απηύθυνε σε ποιον ή την ακριβή διατύπωση και ούτε άλλωστε έχει σημασία. Πάντως, σε κάποια αποστροφή της παραπολιτικής υπερπαραγωγής γύρω από την οποία κινείται, χρόνια τώρα, η ειδησεογραφία, ένας δημοσιογράφος είπε σε μια πολιτικό ότι ο αρχηγός του κόμματός της μπορεί να έχει καταντήσει «το σκυλάκι» της κυβέρνησης. Σχόλιο στο οποίο εκείνη υπερηφάνως απάντησε «όχι το σκυλάκι· το ντόμπερμαν!».
Το ντόμπερμαν, φυσικά. Γιατί το ντόμπερμαν είναι «killer», δεν είναι κανένα κανισάκι του καναπέ, να το κάνεις κλοτσοπατινάδα ανάλογα με τα βίτσια σου. Τι σημασία έχει αν τα ντόμπερμαν είναι στην πραγματικότητα τα πιο αγαπησιάρικα, τρυφερά, «αυτοκόλλητα» σκυλιά, ιδανικά για οικογένειες και παιδιά. Ή αν τα κανίς (poodle, πιο σωστά) τα εκτρέφουν, αιώνες τώρα, για να συντροφεύουν τον άνθρωπο στο κυνήγι και να φέρνουν πίσω τα θηράματα από λίμνες και ποτάμια.
Σημασία έχουν τα στερεότυπα. Και τα στερεότυπα είναι ο εύκολος τρόπος με τον οποίο συνεννοούνται οι πολιτικοί μεταξύ τους. Είναι όμως και κάτι άλλο, κάτι που αφορά εμάς, τους φιλόζωους: ένα μεθοδολογικό απομεινάρι με το οποίο οι άνθρωποι, πολύ συχνά, διαλέγουν τον πρώτο σκύλο τους.
Στη δεκαετία του ’70, μετά την προβολή μιας ταινίας όπου μια αγέλη από εκπαιδευμένα ντόμπερμαν εκτελεί στην εντέλεια μια ληστεία τράπεζας, η ράτσα γνώρισε τεράστια δημοφιλία και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το ολέθριο αποτέλεσμα ήταν μια σειρά από αναπαραγωγικά σφάλματα που οδήγησαν τη φυλή σε έναν βιολογικό εκφυλισμό. Σήμερα, πολλά ντόμπερμαν γεννιούνται με εγγενή καρδιολογικά προβλήματα και οι ενδιαφερόμενοι ιδιοκτήτες αναγκάζονται να ζήσουν με το ενδεχόμενο να χάσουν τα σκυλιά τους, σε πολύ νεαρή ηλικία, από μια πάθηση που είναι –και δεν είναι– απόλυτα ανιχνεύσιμη.
Μην πέσετε να με φάτε, οι ντομπερμανάκηδες! Λάτρης της ράτσας είμαι κι εγώ, και ο επόμενος τετράποδος σύντροφός μου από εκεί θα έρθει. Αλλά θα ζω με τη διαρκή ανησυχία, κι αυτό είναι κάτι που με βαραίνει ήδη. Τελευταία παρατηρώ ότι η μόδα του σήμερα είναι τα μαλινουά, χάρη στα ατελείωτα βίντεο του αμερικανικού στρατού. Τρομερό πλάσμα το βέλγικο λυκόσκυλο! Έξυπνο, αθλητικό, εκπαιδεύσιμο! Αλλά και αεικίνητο, με ανεξάντλητα αποθέματα ενέργειας και ανάγκη για έναν πολύ πεπειραμένο χειριστή. Είμαι παραπάνω από βέβαιος ότι οι περισσότεροι που θα πάρουν ένα τέτοιο κουτάβι θα τα βρουν σκούρα από τους πρώτους μήνες αν δεν ξέρουν σε ποιο κόσμο μπαίνουν και πόσο κόπο θα χρειαστεί να επενδύσουν για να φτιάξουν ένα σκυλί που θα στέκει δίπλα και όχι από πάνω τους.
Ο αγώνας ενάντια στα στερεότυπα συντροφεύει τη φιλοζωία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και πάντα μου φαίνεται ότι αυτό που κάνουμε είναι ένα βήμα μπρος και δύο βήματα πίσω. Αν λοιπόν οι πολιτικοί ήθελαν να μας κάνουν μια χάρη, ας αφήσουν τα σκυλιά στην ησυχία τους και ας πιάσουν τα άγρια ζώα. Ούτε ντόμπερμαν, ούτε κανίς, ούτε μαντρόσκυλα. Η φράση «ένας αλλά λέων» είναι μια σίγουρη επιλογή και μεταφέρει το μήνυμα χωρίς να βάζει εμάς τους υπόλοιπους σε μπελάδες.
