Ο Γερμανός παραγωγός DJ Koze φτιάχνει ηλεκτρονική μουσική. Συγκεκριμένα, κινείται μεταξύ χάουζ και τέκνο. Έτσι λέει η σελίδα του στη Wikipedia, έτσι ήξερα και εγώ, μέχρι που έβαλα να ακούσω το νέο του άλμπουμ. Το Music can hear us ξεκινάει με ένα σπουδαίο κομμάτι οκτώ λεπτών, που δανείζεται τον τίτλο γνωστού βιβλίου του Στίβεν Χόκινγκ: Τhe universe in a nutshell. Ήχοι από βιολιά, μουρμουρητά, μια ινδική τάμπλα, ένα γκλόκενσπιλ. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο… Το αχανές, ανεξερεύνητο τοπίο είναι εντυπωσιακό – αν και το Pitchfork σπεύδει να με ενημερώσει ότι το ριφ του τσέμπαλου έρχεται από τη διασκευή των Brothers Johnson στο Strawberry letter 23, σκοτώνοντας κάτι από τη μαγεία του αγνώστου.
Στο επόμενο κομμάτι, πέφτω πάνω στον Ντέιμον Άλμπαρν. Καλώς τον! Ακολουθούν πολλοί ακόμα γκεστ τραγουδιστές και πολλά μουσικά είδη, που ανακατεύονται χωρίς ειρμό, αλλά με αξιοζήλευτη ελευθερία. Το Brushcutter είναι ένα υπέροχο breakbeat για παιδιά που δεν λένε να μεγαλώσουν. Το Aruna, λίγο παρακάτω, συνδυάζει την αφρικανική μουσική με τις κονσόλες της Δύσης.
Ο δίσκος κλείνει με το Unmaoi, που μου φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη: Ξεκινάει περίπου σαν γιαπωνέζικο νανούρισμα και λίγο πριν από τη μέση συνομιλεί ξαφνικά με τις αμερικανικές μπαλάντες των ’50s. Ακόμα ένα κομμάτι δηλαδή που δεν περιμένεις να ακούσεις σε ηλεκτρονικό άλμπουμ – δείγμα της δημιουργικής τρέλας του DJ Koze, που στα 53 του εξακολουθεί να βλέπει την τέχνη του σαν αταξία. Όταν ο δίσκος τελειώνει, επιστρέφω στο The universe in a nutshell, ένα τραγούδι ελευθερίας, διαλογισμού και (για να κλείσουμε με μια δόση υπερβολής) εναρμόνισης με το σύμπαν.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠThe Boy – Αυστραλία
Από τη στιγμή που μπορεί να συγκινήσει με τα κείμενα και τη φωνή του, γιατί να δώσει βάση στις συνθέσεις; Ο The Boy τραβάει ποιητικές φωτογραφίες της ζωής του και της Αθήνας, από το προσωπικό στο συλλογικό και πάλι πίσω. Έντονα συναισθήματα, καμία έκπληξη. Ξεχωρίζουν η Αυστραλία και ο Λυκαβηττός.
