Πορτρέτο: Άγγελος Γιωτόπουλος
Κάθε φορά που έρχεται στην Ελλάδα και ανεβαίνει στη σκηνή, είτε μόνος είτε με τους Madrugada, είναι χιλιάδες αυτοί που από κάτω αναμένουν την πρώτη γνώριμη νότα. Αυτή τη φορά, ο Σίβερτ Χόγιεμ δοκίμασε κάτι διαφορετικό: μπήκε στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου και έπαιξε για περίπου 140 άτομα σε ένα church session του Pepper 96.6, το οποίο οι ακροατές του ανέμεναν με ενθουσιασμό. Και του πήγαινε πολύ: Μόνος, με δυο-τρεις κιθάρες που περνούσε στον ώμο του εναλλάξ, ο Νορβηγός με τη διαπεραστική φωνή ήταν πιο προσιτός από ποτέ. Έτσι, για κάθε μελαγχολικό στίχο του Sleepwalking Man ή νεότερων σόλο συνθέσεών του, όπως το Aim For the Heart ή το Dancing Headlights, ομώνυμο σινγκλ του τελευταίου του δίσκου, ο Χόγιεμ έβγαζε σαν άσο από το μανίκι ένα αστείο ή μια ιστορία και έμοιαζε σαν να γινόταν ο παραμυθάς σε μια βραδιά με καλούς φίλους.
«Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω αυτό, αλλά αυτή πρέπει να είναι η μικρότερη εκκλησία που έχω παίξει», λέει το επόμενο απόγευμα από την ταράτσα του ξενοδοχείου του, στην καρδιά του Συντάγματος. Είναι περίπου όπως τον αφήσαμε το προηγούμενο βράδυ: ήρεμος, μα πάντα ευχάριστος και ομιλητικός, με θέα ολόκληρη την πόλη, έτοιμος να μιλήσει για τον κόσμο του, που αγκαλιάζει ισόποσα τη Λάνα Ντελ Ρέι και τον Κόρμακ Μακάρθι.
Υπήρχε η αίσθηση πως αυτή η συνθήκη του «μικρού» λάιβ σε απελευθέρωνε: έλεγες πολλές ιστορίες, έκανες αστεία…
Είναι οπωσδήποτε διαφορετικά, υπάρχει ένα πέπλο το οποίο φεύγει. Με την μπάντα και τα μεγάλα σόου, είναι σαν να υπάρχει ένα φράγμα που σε παρασύρει σε ένα πιο «τυπικό» σόου. Εδώ έχει πιο πολύ νόημα να μιλάς περισσότερο και να παίρνεις λιγότερο στα σοβαρά τον εαυτό σου. Είναι το 14ο-15ο τέτοιο σόου μου και νομίζω πως έχω αναπτύξει μια φόρμουλα. Σου ανοίγει δυνατότητες και ξυπνάει ένα πιο φολκ στοιχείο.
Σου ξύπνησε επίσης την επιθυμία να διασκευάσεις Λάνα Ντελ Ρέι.
Ναι, αγαπώ τη μουσική της, το Born to Die πρέπει να είναι το πρώτο της κομμάτι που άκουσα. Συνδέθηκα αμέσως μαζί της· είχε αυτό το σκοτεινό, σκυθρωπό στοιχείο που έχουν πολλά πράγματα που μου αρέσουν μουσικά. Το συγκεκριμένο μού θύμισε την απλότητα των Grant Lee Buffalo.
Η σχέση σου με το ελληνικό κοινό είναι αδιαμφισβήτητα θερμή. Ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο «ανανεώνεις» τον ενθουσιασμό σε αυτή τη σχέση;
Δεν είναι κάτι που κάνω συνειδητά. Χρειάζεται βέβαια να επανεπινοώ τον εαυτό μου μια στο τόσο, κάτι που μάλλον έρχεται φυσικά σε έναν καλλιτέχνη. Πρέπει να το κρατάω ενδιαφέρον και για τον εαυτό μου. Αλλά πάντα εστιάζω στο να κάνω όσο καλύτερη μουσική μπορώ.
Υπάρχει κάποιο μέρος εδώ στην Αθήνα όπου θα ήθελες να παίξεις, αλλά δεν το έχεις κάνει ακόμη;
Πήγα χθες και μου έδειξαν το θέατρο του Λυκαβηττού. Μου άρεσε πολύ. Οπότε θα έλεγα εκεί.
Έρχεσαι πολλά χρόνια εδώ. Ως κάποιος που είσαι συχνά, αλλά όχι συνέχεια εδώ, βλέπεις την Αθήνα να αλλάζει;
Ήταν πολύ διαφορετικά για μένα όταν ξεκίνησα να έρχομαι – ήμουν είκοσι κάτι, οπότε ζούσα ένα εικοσιτετράωρο πάρτι κάθε φορά. Αυτό άλλαξε βέβαια για μένα. Τώρα, όταν έρχομαι, έχω πολλά πράγματα προγραμματισμένα και σπάνια βγαίνω. Στη βάση της η Αθήνα μού φαίνεται ότι δεν έχει αλλάξει πολύ. Μόνο στην περίοδο της κρίσης μπορώ να πω πως η αισιοδοξία που έβλεπα σε αυτό το μέρος είχε υποχωρήσει για λίγο.
Αυτό μου δίνει πάσα για να πάω σε κάτι που σχολίασες στο λάιβ, ότι τα τελευταία χρόνια, γενικά ο πλανήτης, με όλα αυτά που γίνονται, έχει χάσει την αισιοδοξία του. Εσύ όταν χάνεις την ελπίδα σου, πού γυρνάς για να την ξαναβρείς;
Στα παιδιά μου. Είναι η πηγή της ουσίας. Όλο το υπόλοιπο χάος γύρω μας κάποια στιγμή θα περάσει. Τα πράγματα μπορεί βέβαια να πάνε τρομερά λάθος, αλλά θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Η γονεϊκότητα μου έδωσε περισσότερα από όσα μπορούσα να φανταστώ. Και νομίζω πως επηρεάζει και τον τρόπο που γράφω μουσική: προσπαθώ να μη γράφω το πιο κοινότοπο πράγμα. Το να έχω παιδιά είναι κάτι που έχει επιδράσει πολύ στην οπτική μου.
Όπως είπες, ο Κόρμακ Μακάρθι είναι ένας από τους αγαπημένους σου συγγραφείς. Δεν ήταν πάντως και πολύ αισιόδοξος. Στον Επιβάτη, λόγου χάρη, έγραφε πως «Μια συμφορά δεν μπορεί να εξαλειφθεί από κανένα καλό, παρά μόνο από μια χειρότερη συμφορά».
Ναι, είναι τρομερός με τέτοια αποφθέγματα. Ειδικά αυτό το βιβλίο έχει πολλά τέτοια· κρατώ μια λίστα με πολλές ωραίες ατάκες του. Μεγάλωσε στο Τενεσί και έχει μια λακωνική ποιότητα στα γραπτά του, την οποία συχνά έχει και η κάντρι. Σίγουρα δεν ήταν και πολύ αισιόδοξος, αλλά διακρίνω τελικά μια αγάπη του για τους ανθρώπους, ακόμα και αν υπάρχει πολλή βία στα βιβλία του. Ήταν αληθινός.
Για να πάμε και στον καινούργιο σου δίσκο. Ο τίτλος του δίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα εικόνα: Dancing Headlights. Πώς γεννήθηκε στο μυαλό σου αυτή η εικόνα;
Πάντα έβρισκα πολύ ελκυστική την ιδέα μιας πόλης τη νύχτα, όταν όλα είναι σκοτεινά και βλέπεις μόνο φώτα να τρεμοπαίζουν. Αυτά τα φώτα μέσα στη νύχτα «υπάρχουν» και στα πρώτα πράγματα που κάναμε με τους Madrugada, στο Strange Colour Blue, για παράδειγμα. Από εκεί αναβλύζει ένα συναίσθημα που είναι ζεστό και απόμερο μαζί. Είναι λες και πάντα προσπαθούσα να το αναπαραστήσω στη μουσική μου. Συγκεκριμένα, το Dancing Headlights είναι εν μέρει επηρεασμένο από το Cars Hiss by my Window των Doors, είναι άλλωστε μία από τις πρώτες μπάντες που άρχισα να ακούω σοβαρά. Με έναν τρόπο, όμως, η εικόνα του Dancing Headlights μοιάζει και με την ένταση που νιώθεις στα πρώτα στάδια μιας σχέσης όπου προσπαθείς να βγάλεις τον καλύτερό σου εαυτό. Και ίσως ένα βράδυ να μην μπορείς πια.
«Όταν θέλεις κάτι πολύ, ειδικά στη μουσική, δεν θα εκπληρωθεί μόνο του», είπες επίσης στο λάιβ.
Οι τζαζ μουσικοί, βέβαια, λένε πως «Αν σκέφτεσαι, είσαι χάλια». Είναι αλήθεια. Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού όταν είσαι στη σκηνή, στέκεσαι κάποια στιγμή και, αν πεις στον εαυτό σου «Ουάου, είναι υπέροχα απόψε», τότε είναι που θα αρχίσεις να κάνεις λάθη. Αυτό το παιχνίδι είναι πιο έντονο όταν είμαι μόνος μου στη σκηνή και δεν έχω κάποιον άλλο να στηριχτώ. Πρέπει να το δημιουργήσω όλο μόνος μου. Άμα αρχίσω να το αντιμετωπίζω πολύ συνειδητά, τα κομμάτια δεν θα βγουν τόσο καλά.
«Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού όταν είσαι στη σκηνή, στέκεσαι και, αν πεις στον εαυτό σου “Ουάου, είναι υπέροχα απόψε”, τότε είναι που θα αρχίσεις να κάνεις λάθη».
Είχαμε μιλήσει ξανά παλιότερα και θυμάμαι μου είχες πει πως, αν δεν ήσουν μουσικός, πιθανότατα θα είχες ασχοληθεί με την Ιστορία, την οποία αγαπάς πολύ· ίσως να ήσουν αρχαιολόγος. Στο μυαλό σου, η μουσική και η αρχαιολογία τέμνονται κάπου;
Για μένα σίγουρα τα δύο συναντιούνται, οι γνώσεις μου για την Ιστορία επηρεάζουν τον τρόπο που γράφω. Αυτή η προσέγγιση μου επιτρέπει επίσης να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να δω τη μουσική σαν μια μορφή γλώσσας που συνδέθηκε με την αφήγηση, με τελετουργικά, που πήρε τελικά μια θέση στις δομές επικοινωνίας μας και στο ποιοι είμαστε ως άνθρωποι.
Άκουσες κάτι πρόσφατα που σε ενθουσίασε;
Ακούω πολύ τον Phosphorescent τελευταία. Τον είδα ζωντανά πέρυσι. Έχει παίξει εδώ;
Ναι, ναι. Ίσως πρέπει να παίξετε και μαζί κάποια στιγμή εδώ.
Ω, θα το ήθελα πολύ. Εξάλλου, ακολουθούμε ο ένας τον άλλον στο Instagram, ποτέ δεν ξέρεις.
Το επόμενο Church Session του Pepper 96.6 θα γίνει μετά το Πάσχα. Λεπτομέρειες προσεχώς: pepper966.gr
