Εδώ και λίγο καιρό, είμαι σε πόλεμο με τον Αττίλα, έναν γάτο αστείρωτο, τσαμπουκαλή και μπάσταρδο, ο οποίος δεν αρκείται στο μπούλινγκ που κάνει σε ό,τι περπατάει ή πετάει στη γειτονιά, αλλά θέλει να ορίζει και ό,τι τσουλάει. Εν προκειμένω, τη μοτοσικλέτα μου.
Εγώ, ο τάλας, την παρκάρω στην πιλοτή μου. Αυτός, ο τύραννος, πιστεύει ότι την παρκάρω στην πιλοτή ΤΟΥ. Και μου την κακοποιεί συστηματικά. Ακριβώς δεν ξέρω πώς. Ξέρω μόνο ότι αργά το βράδυ, όταν η φύσις ησυχάζει και οι αθώοι ξαποστάζουν, ο Αττίλας, αυτός ο τετράποδος βελζεβούλης, αυτό το αιλουροειδές γκόλουμ, σκαρφαλώνει πάνω από την πίσω ρόδα, ελισσόμενος ανάμεσα σε όλα τα εμπόδια που έχω φυτέψει: φράγματα, προσκόμματα, πλίνθους και κεράμους ευτάκτως τοποθετημένες, και μου κατουράει τον τροχό!
Στην αρχή, από το ύψος του μαρκαρίσματος, νόμιζα ότι κάποιος αφήνει την γκαραζόπορτα ανοιχτή και εισβάλλουν στο πάρκινγκ γιγαντιαία αδέσποτα σκυλιά. Αμ δε! Με μια πρόχειρη έρευνα στο YouTube ανακάλυψα ότι πολλοί διαβολεμένοι γάτοι, όταν τα πάρουν στο κρανίο και θεωρήσουν πως κάποιος εισβάλλει στην επικράτειά τους, επιδίδονται σε αριστοτεχνικά ακροβατικά για να μαρκάρουν με τα ούρα τους σημεία και περιοχές, με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται πως κάποιο μεγάλο και απειλητικό ζώο κάνει κουμάντο εκεί.
Αυτό κάνει και ο Αττίλας. Επιστρατεύει τα ειδικά εφέ με τα οποία τον έχει προικίσει η φύση, για να με τρομοκρατήσει, ώστε να εγκαταλείψω το ψευδοκράτος του. Μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να με ελαφρώσει κατά μερικές δεκάδες ευρώ σε δήθεν εγγυημένα αντίμετρα: τζελ με οσμή που απεχθάνονται οι γάτες, πλαστικά πλακίδια με ακίδες που δεν τραυματίζουν, αλλά αποτρέπουν την πρόσβαση, καλύμματα και κουκούλες. Τίποτα δεν δουλεύει. Τον φαντάζομαι να πλησιάζει σαν φαντομάς, να ατενίζει αγέρωχα τον στίβο μάχης που έχω στρώσει μέχρι το επίμαχο σημείο της εκδικητικής του ανακούφισης και να σκέφτεται πόσο απονήρευτος είναι ο άνθρωπος, που νομίζει ότι θα τα βάλει μαζί του και θα γελάσει τελευταίος.
Επειδή ξέρω ότι με παρακολουθείς· πολύ μεγάλη μπαμπεσιά αυτό που κάνεις, ρε Αττίλα! Σκάρτο στρέμμα ο κήπος του σπιτιού και το μόνο που ζήτησα ήταν ένα τετραγωνικό μέτρο σε μια γωνίτσα του, κι αυτό προσωρινό. Και επειδή ακριβώς ξέρεις ότι δεν μπορώ να σου κάνω κακό, πως δεν θα το φτάσω στα άκρα γιατί μόνο τη θρασυδειλία δεν μπορώ –με τη δειλία και τη θρασύτητα ξεχωριστά είμαι συνήθως εντάξει–, δεν θα ηρεμήσεις μέχρι να με οδηγήσεις σε μια άνευ όρων συνθηκολόγηση.
Αλλά κι εγώ θα σου την κάνω γυριστή. Θα σε σφυροκοπήσω με αγάπη. Bomb with Love, που έλεγαν και οι χίπις του εξήντα. Θα βάλω στο σημείο εκείνο την πιο μυρωδάτη, λαχταριστή γατοτροφή και θα την αλλάζω κάθε βράδυ. Και θέλω να σε δω, ρε αφιλότιμε τζαναμπέτη! Θα ξαναπάς να κατουρήσεις εκεί που θα ’τρωγες;
Game on, Αττίλα, αφανιστή, ολετήρα των ελαστικών!
