Ακουσα τρεις φορές το νέο άλμπουμ των Destroyer, διάβασα κριτικές από το εξωτερικό, αλλά πάλι δεν ξέρω τι να γράψω. Σε ποιους απευθύνεται το Dan’s Boogie; Είναι indie ποπ ή κάτι άλλο; Μου αρέσει ή όχι; Τα ιδιοσυγκρασιακά τραγούδια του Νταν Μπέχαρ μοιάζουν χτυπημένα από το βέλος του έρωτα, γραμμένα σε ένα παραλήρημα συναισθηματισμού, στα όρια της τρέλας. Ο Guardian παρομοιάζει τον δίσκο με ερειπωμένο παλάτι. Οι πυκνές ενορχηστρώσεις, οι μελωδίες, τα γυναικεία φωνητικά και οι στρώσεις από συνθεσάιζερ δίνουν τη βάση για τις ασυναρτησίες του Νταν, ο οποίος μοιάζει να τραγουδάει αυτοσχεδιαστικά. Άλλωστε και η γραφή του ακολουθεί ένα stream of consciousness, μπλέκοντας τις αναμνήσεις με τη φαντασία και το ποιητικό με το ανούσιο. Είναι ιδιαίτερος τύπος. Τον φαντάζομαι στο αίθριο ενός ξενοδοχείου, να τραγουδάει με μισάνοιχτο πουκάμισο σε μεσήλικες τουρίστες που κάποτε έζησαν έναν μεγάλο έρωτα και έκτοτε πίνουν για να ξεχάσουν.
Το πρότζεκτ Destroyer μετράει πάνω από 30 χρόνια. Έφτασε στο peak του με το σπουδαίο Kaputt του 2011. Το Cataract time, από το νέο άλμπουμ, είναι κοντά στο κλίμα εκείνου του δίσκου. Απολαυστικό βρίσκω επίσης το Sun meet snow, που ξεκινάει με μια απόλυτα ήρεμη ambient και καταλήγει σε ντελίριο (φοβερό το πιάνο στο τέλος). Αυτά δεν είναι τραγούδια που θέλεις να ακούσεις πολλές φορές. Όμως το χάος των Destroyer κατά κάποιον τρόπο καθρεφτίζει την εποχή μας.
Οι εραστές του 21ου αιώνα είναι τρελοί, όλοι το ξέρουμε αυτό. Γιατί να μην είναι τρελά, λοιπόν, και τα τραγούδια που τους περιβάλλουν;
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠLucy Dacus – Forever is a feeling
Ήρεμη δύναμη και ευγενική παρουσία, η Αμερικανίδα τραγουδοποιός Λούσι Ντάκους φτιάχνει ήπια indie ροκ κομμάτια για κορίτσια της διπλανής πόρτας. Σε ένα από αυτά λέει: «Το πρωί θέλω να με βοηθήσεις με το σταυρόλεξο». Το τι ανάγκες μπορεί να έχει ο καθένας από τη σχέση του δεν είμαι σε θέση να το κρίνω.
