Έγραφε τις προάλλες η φίλη μου η Γεωργία: «Είναι ο Τζόρας. Το σκυλάκι της Καίτης Κωνσταντίνου. Έμαθα πως παρευρέθηκε στην κηδεία της σήμερα. Το δικό του πένθος είναι το βαρύτερο και το ξέρουμε όλοι. Οι άνθρωποι ξεχνούν, ξεπερνούν, μαθαίνουν να ζουν με την απώλεια. Τα ζώα πεθαίνουν τη μέρα που χάνουν τον άνθρωπό τους. Ρημάζει η ψυχή τους ες αεί. Αργοπεθαίνουν περιμένοντας τον γυρισμό που δεν έρχεται ποτέ. Εύχομαι να το αγαπούν όπως εκείνη, να το παρηγορούν, να απαλύνουν τον πόνο του. Αλλά η αλήθεια είναι άλλη.
»Ο Τζόρας πέθανε μαζί της, χθες…».
Η Γεωργία είναι ένας άνθρωπος όλος ψυχή. Και κατέχει κι εκείνη τη σπάνια ιδιότητα να αισθάνεται σαν άνθρωπος και σαν σκύλος ταυτόχρονα. Είναι όμως αυτή η σκληρή αλήθεια; Τα σκυλιά πεθαίνουν μέσα τους μαζί με το αφεντικό τους; Η απάντηση είναι ότι εξαρτάται. Εξαρτάται από την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα. Ποιου; Και των δυο μας. Αφεντικού και σκύλου.
Είναι κάποια σκυλιά που γεννιούνται για να γίνουν τα αυτοκόλλητά σου. Που δεν σε αφήνουν από το βλέμμα τους ούτε για να πας στην τουαλέτα. Που λείπεις από το σπίτι και ανέχονται με στωικότητα και ψυχικό άλγος την απουσία σου – αλλά μόλις και μετά βίας. Που, αν φύγεις πρώτος, θα μαραζώσουν και σύντομα θα σε ακολουθήσουν. Ή –χειρότερα!– θα ζήσουν σαν σκιά του εαυτού τους, επιβεβαιώνοντας το μεγαλείο της πνευματικής σύνδεσης που είναι η σχέση σκύλου και ανθρώπου.
Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι που κολακεύονται να μονοπωλούν αυτή τη σχέση. Που κορδώνονται για το σκυλί που «δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτούς» και τρανεύουν αυτή την εξάρτηση, συχνά στερώντας στο ζώο τους βασικά στοιχεία κοινωνικοποίησης που θα του επιτρέψει να ζήσει την απουσία τους, αν τα φέρει έτσι ανάποδα η μοίρα.
Καμία σχέση απόλυτης εξάρτησης δεν είναι αγάπη. Είναι μονομερής επιβολή χειραγώγησης, έστω και μαλακής, και αποκαλύπτει μαύρες τρύπες και σύνδρομα εξουσίας που έχουν ανάγκη από φροντίδα και θεραπεία. Τις έχω συναντήσει αρκετά συχνά αυτές τις περιπτώσεις, ειδικά σε ανθρώπους που έχουν προσκολληθεί στα τετράποδά τους και ισχυρίζονται ότι περιφρονούν –αλλά μάλλον τρέμουν– τις σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Δεν είμαι σε θέση να τους κρίνω, αλλά λυπάμαι για τα ζώα τους.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η διάκριση ανάμεσα σε έναν φίλο και ένα συναισθηματικό δεκανίκι είναι συχνά μια πολύ λεπτή κόκκινη γραμμή. Κι αν αυτός ο φίλος δεν έχει τρόπο να αντιδράσει, γιατί είναι σκύλος, τόσο το χειρότερο για εκείνον.
Εσείς που αγαπάτε τα σκυλιά σας, αρνούμαι να πιστέψω ότι είστε διατεθειμένοι να ενδώσετε στη φαραωνική αντίληψη που τα θέλει να θάβονται πλάι σας. Ζούμε για πάντα, μόνο μέσα από τις αναμνήσεις των άλλων. Κι έπειτα, υπάρχει πλουσιότερο κληροδότημα για τα παιδιά σας ή τους αγαπημένους σας από το σκυλί που σας γνώρισε, σας λάτρεψε και θα συνεχίσει να σας θυμίζει μέχρι το δικό του τέλος;
