«Υπήρξε μια στιγμή που αποφάσισα πως στη ζωή μου έχω κατά μέσο όρο 4.000 εβδομάδες και πως πρέπει να τις αξιοποιήσω για να διαμορφώσω την ταυτότητα μου έτσι όπως τη θέλω εγώ», λέει ο Φάνης Κουντούρης από τη Σκωτία, όπου και διδάσκει πάνω σε θέματα πειρατείας στη ναυτική εκπαίδευση. Πριν μερικούς μήνες βάδισε 100 χιλιόμετρα στην έρημο της Σαχάρας σε μια απομακρυσμένη περιοχή, συγκεντρώνοντας χρήματα για καλό σκοπό μέσω crowdfunding σε συνεργασία με την Μ.Κ.Ο. charity: water.
Ως αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού, είχε ζήσει στο παρελθόν περιπέτειες σε εμπόλεμες θαλάσσιες ζώνες αλλά και θάλασσες με προβλήματα πειρατείας, όμως η ανάγκη του να εξερευνήσει ακόμη περισσότερο τα όρια του, τον οδήγησε σε νέες εμπειρίες ζωής. Έκανε basecamp στα 5.500 μέτρα στο Έβερεστ και 900 χλμ πεζοπορία στη διαδρομή του Καμίνο ντε Σαντιάγκο. Παράλληλα άρχισε να καταγράφει όσα ζούσε στο μπλογκ του greekexplorer.gr. «Είμαι ο μέσος άνθρωπος που απλά μια μέρα αποφάσισε να σηκωθεί από τον καναπέ του και να ζήσει κάτι διαφορετικό», προσθέτει.
Τι σε παρακίνησε να ξεκινήσεις το ταξίδι αυτό στη Σαχάρα;
Οι περιπέτειες είναι ένας τόπος αυτογνωσίας. Αφαιρώντας κάθε πολυτέλεια ανακαλύπτεις ποιος πραγματικά είσαι μέσα σου. Είναι ένα ταξίδι εσωτερικό. Ένα ταξίδι επιβίωσης και αντοχής. Στην έρημο το απόλυτο άγχος και το απόλυτο νόμισμα εξαργύρωσης είναι το νερό. Ήταν αδύνατο να τη διασχίσω και να μη σκεφτώ πόσο προνομιούχοι είμαστε που θεωρούμε το νερό δεδομένο. Αποφάσισα να το συνδέσω με έναν οργανισμό που παρέχει πρόσβαση σε καθαρό νερό σε κοινότητες που το έχουν ανάγκη. Οπότε βρήκα την charity: water, που φτιάχνει γεωτρήσεις, πηγάδια και συστήματα καθαρού νερού. Ήταν ένας τρόπος να δείξω ότι αυτή η εμπειρία έχει αντίκτυπο πέρα από εμένα. Ήθελα να δείξω ότι τα ταξίδια εξερεύνησης είναι κάτι παραπάνω από μια προσωπική εμπειρία – μπορείς να προσφέρεις. Με 40 δολάρια αλλάζαμε τη ζωή ενός παιδιού για πάντα, δίνοντάς του πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Μέχρι στιγμής έχουν μαζευτεί 1.426 δολάρια.
Ποιος ήταν ο προγραμματισμός που έκανες;
Είχα προγραμματίσει να κρατήσει όλο το ταξίδι τέσσερις ημέρες, να διανύσω 25 χιλιόμετρα την ημέρα. Το νερό που κουβαλούσαμε έφτανε ακριβώς για τόσες. Σχεδίαζα το πλάνο 7-8 μήνες για να μην προκύψει κάποια περιπέτεια. Ήμουν σε απομονωμένη περιοχή, στα σύνορα με την Αλγερία. Ό,τι κι αν τύχαινε, χρειαζόμουν 14 ώρες με το λεωφορείο για να πάω σε ένα άλλο μέρος και για να φτάσω στο λεωφορείο χρειαζόταν δυο μέρες πάνω σε μια καμήλα. Οπότε ξεκίνησα γνωρίζοντας πως δεν έπρεπε να μου τύχει τίποτα απρόοπτο.
Σου συνέβη κάτι απρόοπτο;
Την τέταρτη μέρα βρεθήκαμε σε ένα ανοιχτό πλατό – θέλαμε 25 χιλιόμετρα να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας, είχαμε ολοκληρώσει σχεδόν το μεγάλο κομμάτι. Το περπάτημα στην άμμο ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Το τερέν αλλάζει εντελώς, υπήρχε άμμος, λάσπη, βούρκος λόγω των βροχοπτώσεων. Εκεί που λέω ότι είμαστε τυχεροί που δεν μας είχε συμβεί κάτι απρόοπτο, αρχίζει μια αμμοθύελλα. Δεν βλέπαμε τίποτα, τα ζώα σταμάτησαν, οι φωτογραφικές μηχανές κόλλησαν. Βρήκαμε κάτι δηλητηριώδεις συκιές στη μέση του πουθενά και καλυφθήκαμε. Κράτησε έξι ώρες. Το πρόβλημα δεν ήταν η αμμοθύελλα, ήταν ότι θα μας τελείωνε το νερό. Είχαμε μείνει με ενάμιση λίτρο νερό ανά τρία άτομα για 25 ακόμη χιλιόμετρα.
Η εναλλαγή θερμοκρασίας είναι επίσης μεγάλη. Από 32 βαθμούς και ήλιο πάνω από το κεφάλι σου, με το που βραδιάσει καταλήγεις στους μείον. Έχω βρεθεί λοιπόν στο πιο απομονωμένο σημείο της διαδρομής χωρίς νερό και να παρακαλάω να σταματήσει η αμμοθύελλα. Τα πνευμόνια και το στόμα μου έχουν γεμίσει με άμμο και η κούραση – σωματική και ψυχική – έχει φτάσει στα όρια. Έχω μόνο δύο ώρες ήλιου για να περπατήσω. Έχω πάθει ήδη αφυδάτωση, τα χείλη μου είναι άσπρα, δεν μπορώ να κουνηθώ και νιώθω πως έχω πυρετό. Κάποιοι Μαροκινοί που μας συνόδευσαν ενημέρωσαν γνωστούς τους πως χρειαζόμαστε νερό και αυτοί μας άφησαν μια πεντάλιτρη μπουκάλα νερό σε ένα δέντρο, στη μέση του πουθενά, σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από το σημείο που βρισκόμουν. Άρχισα να βαδίζω μόνος. Ήταν δύσκολα τα οκτώ χιλιόμετρα. Έκανα τα πάντα για να μην με πιάσει πανικός. Δεν έβλεπα τίποτα. Με το που βρήκα το δέντρο, στην πρώτη γουλιά, συνειδητοποίησα πόσο δεδομένο θεωρούσα το νερό μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου.
