«Εννοείται ότι είμαι ρομαντικός!», μου λέει ο Μιχάλης Δέλτα, εξηγώντας μου την αγάπη του για τα βινύλια. Δίνουμε ραντεβού στον Ζαχαρία, έναν «ναό» για κάθε βινυλιομανή. «Έχει μια τελετουργική διάσταση η ακρόαση του βινυλίου», λέει. «Δεν είναι απλώς το πάτημα ενός κουμπιού στον υπολογιστή, αλλά μια διαδικασία που απαιτεί συμμετοχή του σώματος. Σηκώνομαι, διαλέγω τον δίσκο, τον αγγίζω, τον τοποθετώ στο πικάπ. Είναι μια υπενθύμιση ότι η μουσική κάποτε είχε σώμα. Στην ψηφιακή εποχή αυτό χάθηκε και, όταν κάτι χάνει τη φυσική του παρουσία, αλλάζει και η υπόστασή του». Με οδηγεί στην αγαπημένη του γωνιά, εκεί όπου αναπνέει ακόμα η «πνευματική του κληρονομιά», όπως χαρακτηριστικά την αποκαλεί, με δίσκους που σφράγισαν την εφηβεία του: Cure, Depeche Mode, Lori Anderson, Art of Noise, Bauhaus, Clash, Eurythmics. «Όλοι αυτοί ήταν το οξυγόνο μιας παρέας στο Περιστέρι, που είχαμε ως όχημα τη μουσική», θυμάται. «Μέσω αυτής ενδυναμωνόμασταν. Ήταν και ένας τρόπος να αντιδράσουμε στην κοινωνία, που δεν ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή, αν και σήμερα σε κάποια πράγματα έχουμε θεραπευτεί. Η μουσική ήταν το άβατό μας». Το βλέμμα του πέφτει σε κάτι δίσκους των Orbital, που του ξυπνούν μνήμες από την εποχή του ’90 με τους Στέρεο Νόβα. «Ήταν η περίοδος της έκρηξης της ηλεκτρονικής μουσικής, κι εμείς, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ήμασταν μέρος αυτής της παγκόσμιας λάβας. Οι Στέρεο Νόβα είναι ένα ανεκτίμητο κομμάτι στην καρδιά μου, αλλά δημιουργικά έχω απελευθερωθεί σε άλλα μονοπάτια».
Την τωρινή περίοδο της ζωής του θα την περιέγραφε, λέει, πολύ καλά το Japanese Whispers των αγαπημένων του Cure. «Βρίσκομαι σε μια φάση όπου η δημιουργικότητά μου είναι πιο απαραίτητη από ποτέ, κρατώντας με σε εγρήγορση μέσα σε μια κοινωνικά και πολιτικά δύσκολη εποχή. Είναι ένα καθαρό ποτάμι, όπου αφήνομαι με εμπιστοσύνη, παρά τα εμπόδια που προσπαθούν να το λερώσουν. Πιστεύω ότι δεν θα επιστρέψουμε σε επιβλαβείς πεποιθήσεις. Κάτι αλλάζει, ο κόσμος προχωρά».
Ψαχουλεύοντας στα ράφια του Ζαχαρία, βρίσκουμε κι ένα παλιό άλμπουμ από το Τετράγωνο 19, το τέκνο-ελεκτρόνικα πρότζεκτ του Μιχάλη που σφράγισε τη δεκαετία του ’90 με την πρωτοποριακή του δισκογραφία και τον περασμένο Νοέμβρη επανήλθε μέσα από ένα ολοκαίνουργιο άλμπουμ, τους Οδοδείκτες, σε συνεργασία με την Όλγα Φράγκου. Κομμάτια από αυτό το άλμπουμ, όπως και επιλεγμένο υλικό από την αρχή της σόλο διαδρομής του έως σήμερα, θα παρουσιάσει ζωντανά στις 22 Μαρτίου στη σκηνή του Arch, σε ένα μοναδικό οπτικοακουστικό σόου. «Θα είναι μια γιορτή ηλεκτρονικής μουσικής. Πρόθεσή μου είναι να δημιουργηθεί μια εστία δύναμης και χαράς που έχει πολλή ανάγκη ο κόσμος», λέει. Ο τίτλος του live είναι Retrospective. Αναρωτιέμαι τι νιώθει κάνοντας την προσωπική του αναδρομή. «Αυτό που συνειδητοποιώ είναι την αγάπη μου για τη ζωή. Πορεύτηκα ως ένα ταπεινό πυρ, με μια διάθεση προσφοράς και προς τον εαυτό μου και προς τους άλλους. Η σχέση μου με τη μουσική μπορεί να μην ήταν πάντα αγνή, σίγουρα όμως ήταν στηριγμένη στον σεβασμό», λέει.
Πριν τον αποχαιρετήσω, σκέφτομαι ότι είναι αδύνατον να μην παρασυρθείς από την αναζωογονητική του αύρα, αποτέλεσμα της ψυχοθεραπευτικής διαδρομής του και της ενασχόλησής του την τελευταία δεκαπενταετία με το ρέικι ως δασκάλου και θεραπευτή. «Αυτό το μονοπάτι με έφερε σε μια φάση συναισθηματικής ενηλικίωσης και αυτοπραγμάτωσης», λέει. «Το μεγάλο μάθημα της ζωής είναι να μη βλάπτεις τον εαυτό σου και τους άλλους. Έχω περάσει από βαθιά σκοτάδια, βγήκα όμως από αυτά, κρατώντας ένα μικρό ρεσό αναμμένο στην καρδιά μου. Όταν αρχίζεις και συνδέεσαι με το μέσα σου, βρίσκεις μια αποδοχή και μια αγάπη τόσο καθαρή και αγνή, που θες να βάλεις τα κλάματα».
Μιχάλης Δέλτα – Retrospective Live. Μαζί του ο ντράμερ Πέτρος Τσαμπαρλής των SixforNine και στα φωνητικά η IOTA PHI. Opening act: ΙØΝ (Γιάννης Παπαϊωάννου), DJ Set: Loo (aka Μαριλένα Ορφανού, S.W.I.M.). Σάββατο 22 Μαρτίου στις 20.30, στο Arch Club (Κωνσταντινουπόλεως 111, Γκάζι). Προπώληση: more.com
*Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το δισκοπωλείο Ζαχαρίας (Ηφαίστου 20, Μοναστηράκι).
