Τον περασμένο Οκτώβριο, ο διευθύνων σύμβουλος της Google, Σουντάρ Πιτσάι, είπε ότι το 25% του νέου κώδικα της εταιρείας γράφεται πλέον από την τεχνητή νοημοσύνη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ακούσαμε κάτι τέτοιο. Είναι ένα από τα πολλά παράδοξα της εποχής των έξυπνων μηχανών: αυτοί που δημιουργούν τα εργαλεία είναι οι πρώτοι που απειλούνται να βγουν στην ανεργία.
Τα τελευταία δύο χρόνια, με την άνοδο της παραγωγικής ΤΝ, έχουν εμφανιστεί υπηρεσίες, όπως η Bolt και η Replit, οι οποίες μπορούν να κατασκευάσουν μόνες τους τις ψηφιακές εφαρμογές που θα τους ζητήσεις. Χωρίς να χρειαστεί να γράψεις ούτε μία γραμμή υπολογιστικού κώδικα, μπορείς να έχεις μέσα σε ελάχιστο χρόνο ένα προϊόν ΤΝ, που πριν από μερικά χρόνια θα χρειαζόταν πολλές ώρες απασχόλησης ενός τουλάχιστον προγραμματιστή. Φανταστείτε ένα ChatGPT για εφαρμογές, όπου εσείς γράφετε τι θέλετε να κάνετε και η δουλειά γίνεται από το λογισμικό. Δοκιμάστε το, θα ενθουσιαστείτε – εκτός κι αν βγάζετε το ψωμί σας γράφοντας κώδικα.
Να πούμε βέβαια ότι οι εφαρμογές που δημιουργεί η ΤΝ δεν είναι εξαιρετικής ποιότητας – όχι ακόμη τουλάχιστον. Μπορεί η παραγωγική ΤΝ να βελτιώνεται διαρκώς, αλλά εξακολουθεί να κάνει σοβαρά λάθη. Επαΐοντες επισημαίνουν ότι, με τη μορφή που έχει τώρα, δεν θα φτάσει ποτέ στο ανθρώπινο επίπεδο. Δεν θα είναι ποτέ σε θέση να παραδώσει το σπουδαίο έργο που ονειρευόσασταν, αλλά πιθανώς θα σας λύσει τα χέρια σε μικρότερης κλίμακας δουλειές, γλιτώνοντάς σας χρόνο και χρήμα.
Να διδάξουμε λοιπόν προγραμματισμό και κώδικα στα παιδιά; Η απάντηση είναι «εξαρτάται». Πολλές εργασίες θα αυτοματοποιηθούν και αναπόφευκτα η ζήτηση για κάποιες δουλειές προγραμματισμού θα πέσει. Όμως, η ανάγκη για ανθρώπινη επίβλεψη δεν θα μειωθεί, το αντίθετο μάλιστα. Όσο προχωρά η αυτοματοποίηση, θα χρειαζόμαστε όλο και πιο επιδέξιους προγραμματιστές. Άρα το σωστό ερώτημα δεν είναι αν θα διδάσκουμε κώδικα, αλλά πώς θα τον διδάσκουμε και –κυρίως– γιατί. Τώρα που δυνητικά όλοι μπορούμε να είμαστε προγραμματιστές, τα σημαντικότερα εφόδια με τα οποία θα πρέπει να εξοπλίσουμε τα παιδιά, αλλά και τους εαυτούς μας, είναι το ενδιαφέρον για τη μάθηση, η κριτική ικανότητα, η φαντασία και η περιέργεια. Και πάνω απ’ όλα η μέριμνα και η αγάπη για το μυστήριο που ονομάζεται άνθρωπος.
