Μια ήπια χαρά, χωρίς εξάρσεις. Αυτό είναι το συναίσθημα που μου προκαλεί η μουσική του Βραζιλιάνου πολυοργανίστα Nάιρον Χίγκορ. Τον ανακάλυψα τυχαία, ψάχνοντας κάτι που να μην είναι ίδιο με τα άλλα. Το νέο του άλμπουμ έχει τίτλο το όνομά του. Διαρκεί μόλις 24 λεπτά και κυλάει σαν νερό, σκύβοντας στη χρυσή εποχή της βραζιλιάνικης μουσικής (τα ’70s) με μοντέρνα ματιά.
Όλα αρχίζουν με ένα απαλό, μελωδικό τρομπόνι. Είναι όμως τα υπόλοιπα όργανα (συνθεσάιζερ, κρουστά, διακριτικό μπάσο, κλασικές κιθάρες) που ομορφαίνουν το κομμάτι Ciranda και το κάνουν τόσο ανάλαφρο. Αμέσως μετά, το υπέροχο Louro Cantador μπλέκει τις ηλεκτρικές κιθάρες με τα πλήκτρα, την ώρα που φυσικοί ήχοι πτηνών προκαλούν ένα συναίσθημα απόλυτης χαλάρωσης. Στο São Só Palavras ακούμε τα πρώτα φωνητικά, από ένα ντουέτο απολύτως εναρμονισμένο με τη μουσική.
Δεν είναι όμως ούτε οι ερμηνείες ούτε οι μελωδίες που ανεβάζουν τον δίσκο. Η ουσία βρίσκεται στις ενορχηστρώσεις και στην παραγωγή, όπου όλα είναι λιτά, απαλά, κομψά (ακούστε το πιάνο στο Estou Pensando Em Você). Ο Χίγκορ παίζει αρκετά από τα όργανα ο ίδιος. Σε ορισμένα κομμάτια, τον πλαισιώνουν μουσικοί από τη σύγχρονη σκηνή της Βραζιλίας, χωρίς ωστόσο να αλλοιώνουν το όραμά του, χωρίς να προδίδουν δηλαδή την ήσυχη φύση της τέχνης του.
Μέρες σαν κι αυτές, που η χώρα του ζούσε σε ρυθμούς καρναβαλιού, τον σκεφτόμουν να κοιτάει το ταβάνι ξαπλωμένος και μελαγχολικός, με την αφάνα του πατικωμένη στο μαξιλάρι. Κάποιοι ίσως βρουν τη μουσική του γλυκερή. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι μέσα σε αυτούς, αλλά συμπάθησα τον Βραζιλιάνο Νάιρον και στα κομμάτια του βρήκα την ησυχία μου.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠRichard Dawson – End of the middle
Όταν έχεις εκατό πράγματα στο κεφάλι, ένας δίσκος του Ρίτσαρντ Ντόσον είναι το τελευταίο που χρειάζεσαι. Ο άρχοντας της ιδιοσυγκρασιακής, προοδευτικής φολκ δεν είναι για απόλαυση, όμως τραγούδια σαν το Bullies έχουν κάτι ιδιοφυές. Νιώθεις ότι ακούς έναν Άγγλο να σου λέει τα βάσανά του σε μια παμπ.
