Υπάρχει ένας στίχος από το iconic τραγούδι των ’80s You’re the Best Around, του Τζο Εσποζίτο, που λειτουργεί ως σάουντρακ της περίφημης σκηνής του All-Valley Tournament στο Karate Kid, όπου ο τραυματίας Ντάνιελ Λαρούσο, υπό την καθοδήγηση του ήρεμου κ. Μιγιάγκι, εφαρμόζει μια κάπως αστεία κλοτσιά στηριζόμενος μόνο στο ένα του πόδι. Κάπως έτσι «τελειώνει» τον έμπειρο καρατέκα αντίπαλό του, Τζόνι Λόρενς, και στέφεται πρωταθλητής εν μέσω ξέφρενων πανηγυρισμών. Ο στίχος «History repeats itself» θεωρήθηκε ακατάλληλος από τους ακριβολόγους φαν του Miyagi-verse, καθώς ο Λαρούσο δεν είχε συμμετάσχει ξανά σε τουρνουά καράτε. Ποια ιστορία, λοιπόν, επαναλαμβανόταν; Ο ίδιος ο Εσποζίτο, δεκαετίες αργότερα, το 2009, εξήγησε ότι το τραγούδι αρχικά προοριζόταν για το Rocky III, γι’ αυτό και τα λόγια του φέρεται να ταιριάζουν καλύτερα σε σίκουελ. Ωστόσο, επειδή πριν από μερικές μέρες εκατομμύρια θεατές σε όλο τον κόσμο θα άκουγαν ξανά το You’re the Best Around στο φινάλε της έκτης και τελευταίας σεζόν του Cobra Kai, καθώς ο Λαρούσο και ο Λόρενς προπονούνταν –από κοινού αυτή τη φορά– για τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής τους, ο στίχος αυτός δεν θα μπορούσε να ακούγεται πιο επίκαιρος. Ναι, η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Το Rocky κυκλοφόρησε το 1976 και ο Σιλβέστερ Σταλόνε είχε κάποτε παραπονεθεί, αστειευόμενος, ότι το Karate Kid τού έκλεψε την ιδέα: ένας Ιταλοαμερικανός αουτσάιντερ, υπό την ανορθόδοξη καθοδήγηση ενός μεγαλύτερου σε ηλικία άνδρα, οδηγείται σε μια άνιση μάχη, στην οποία όμως τα πάει εξαιρετικά καλά. Όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα, στις 31 Οκτωβρίου του 1983 στο Μαλιμπού, ο Ρόκι Μπαλμπόα ήταν ήδη ποπ φαινόμενο. Στο Karate Kid, ο ιταλικής καταγωγής Λαρούσο μετακομίζει σε εφηβική ηλικία με τη μητέρα του σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά του Λος Άντζελες, όπου, στην προσπάθειά του να ανταποκριθεί στο ανελέητο μπούλινγκ των συμμαθητών του, μυείται στην τέχνη του καράτε.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα τον Ιούνιο του 1984, δύο εβδομάδες μετά το Ghostbusters, και η επιτυχία της ήταν ακαριαία, προς έκπληξη κάποιων συντελεστών, οι οποίοι έβρισκαν το σενάριο γλυκανάλατο. Άλλοι, όπως ο Ραλφ Μάτσιο (Λαρούσο), ο μόνος από τους νεαρούς ηθοποιούς που είχε ήδη κάποια αναγνωρισιμότητα, λόγω της συμμετοχής του στο The Outsiders του Φράνσις Φορντ Κόπολα την προηγούμενη χρονιά, θεωρούσαν τον τίτλο απαίσιο. «Πάλεψα πολύ για να αλλάξει, επειδή ήξερα ότι υπάρχει περίπτωση να με ακολουθεί το παρατσούκλι “Κarate Κid” για όλη μου τη ζωή», έχει πει. Eίχε δίκιο. Ο αθώος έφηβος που παλεύει για να επιβιώσει γέμισε τις αίθουσες. Οι γονείς έστελναν τα παιδιά τους σωρηδόν για να μάθουν αυτοάμυνα, οι σχολές καράτε διπλασίασαν τις εγγραφές τους. Η ταινία απέκτησε φανατικό κοινό που δεν αποθαρρύνθηκε από τα μέτριας αποδοχής σίκουελ, ατάκες της έδωσαν τίτλους σε συγκροτήματα και τραγούδια, μπίρες, μαρμελάδες, και από το 1984, στη συνείδηση όλων, ο Ραλφ Μάτσιο είναι το Karate Kid. Τίποτε όμως δεν επιβεβαίωσε την «προφητεία» του περισσότερο από τη γιγαντιαία επιτυχία του Cobra Kai.
Cobra Kai never dies
Το 1984, οι τρεις δημιουργοί του Cobra Kai (Τζος Χιλντ, Τζον Χέργουιτς και Χάιντεν Σλάσμπεργκ) δεν ήταν πάνω από επτά-οκτώ ετών, έπαθαν όμως φρενίτιδα με το Karate Kid. Όταν στο Πανεπιστήμιο γνωρίστηκαν και έγιναν φίλοι, η κοινή τους αγάπη για το Miyagi-verse είχε χρωματιστεί από πιο ώριμες αντιλήψεις για τον κόσμο και τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Στο μυαλό τους, ένας παραδοσιακός «νταής» του σχολείου, όπως ο Τζόνι Λόρενς, πιθανόν να προέρχεται από ένα περιβάλλον αστάθειας και κακοποίησης. Ένα κινηματογραφικό κάθαρμα, όπως ο Τζον Κρις, ίσως ήταν κάποτε ο ίδιος το «καλό παιδί». Οι γραμμές μεταξύ θύματος και θύτη άρχισαν να θολώνουν. Στο μεταξύ, μετά τα διάφορα σίκουελ που δεν είχαν πάει και τόσο καλά –The Karate Kid Part II (1986), The Karate Kid Part III (1989), The Next Karate Kid (1994) και ένα ριμέικ το 2010, με τον γιο του Γουίλ Σμιθ στον ρόλο του μικρού πρωταγωνιστή και τον Τζάκι Τσαν ως μέντορα–, κανείς δεν ενδιαφερόταν να γυρίσει μία ακόμη ταινία για το Karate Kid.
Η ταινία απέκτησε φανατικό κοινό, οι γονείς έστελναν τα παιδιά τους σωρηδόν για να μάθουν αυτοάμυνα, οι σχολές καράτε διπλασίασαν τις εγγραφές τους.
Κάπως έτσι, οι τρεις φίλοι πήραν έγκριση για το Cobra Kai, μια σειρά έξι σεζόν που πιάνει το νήμα 34 χρόνια μετά την πρώτη ταινία, με τον αποτυχημένο, άξεστο και πικρόχολο Τζόνι να αποφασίζει σε μια κίνηση απελπισίας αλλά και εξιλέωσης να ανοίξει ξανά την ομώνυμη σχολή που κάποτε του κατέστρεψε τη ζωή. Απέναντί του, ο εκνευριστικά συμπαθητικός Ντάνιελ Λαρούσο, ο οποίος στο μεταξύ έχει γίνει επιτυχημένος πωλητής αυτοκινήτων – «αρμέγοντας» με κάπως κακόγουστο τρόπο τη φήμη του ως πρωταθλητής του καράτε. Με το δίπολο «καλός-κακός» να εναλλάσσεται διαρκώς και με λίγη βοήθεια από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ήθελε τα ’80s ξανά στη μόδα, το Cobra Kai κατάφερε, ειδικά από τη στιγμή που μεταφέρθηκε στο Netflix (οι δύο πρώτες σεζόν προβλήθηκαν στο YouTube, τότε που ακόμα προσπαθούσε να φτιάξει το δικό του streaming service με την ονομασία Red), να κατακτήσει εκατομμύρια θεατές.
Μια οικεία και ανακουφιστική συνταγή
Η νοσταλγία, βέβαια, ήταν ο βασικός πυλώνας. Η σειρά, από το πρώτο επεισόδιο της πρώτης σεζόν μέχρι και το φινάλε της τελευταίας, κάνει ό,τι μπορεί για να μην ξεχάσουμε ότι είναι η φυσική συνέχεια του Karate Kid, με συνεχές μοντάζ σκηνών από τις αρχικές ταινίες και αναπαραστάσεις ιστορικών στιγμιοτύπων, όπως η κλασική σκηνή με τη μύγα και τα τσόπστικ. Ακόμη, εκτός από τους πρωταγωνιστές, παρελαύνουν δεκάδες ηθοποιοί που είχαν μικρότερους ή μεγαλύτερους ρόλους στις ταινίες. Μεταξύ άλλων, ο Μάρτιν Κοβ επιστρέφει ως ψυχάκιας βετεράνος του Πολέμου στο Βιετνάμ Τζον Κρις. Η Ελίζαμπεθ Σου, η πέτρα του σκανδάλου στην πρώτη ταινία, ως Άλι Μιλς. Ο Τόμας Ίαν Γκρίφιθ ως έτερος –και ίσως χειρότερος– ψυχάκιας Σίλβερ. Ο Γιούτζι Οκουμότο επανέρχεται ως Τσόζεν, μόνο που αυτή τη φορά ο Τσόζεν εκτός από δεινός εκτελεστής είναι και πάρα πολύ αστείος. Οι δημιουργοί κυριολεκτικά έχουν αναστήσει όποιον έπαιζε στις ταινίες, εν οι περισσότεροι εκ των οποίων έκαναν κάποια καριέρα αλλά δεν είχαν στο βιογραφικό τους επιτυχία τόσο εκκωφαντική όσο το Karate Kid στις δεκαετίες που μεσολάβησαν. Μεγάλος απών ο Πατ Μορίτα, ο θρυλικός κύριος Μιγιάγκι, που απεβίωσε το 2005. Ο Μορίτα, την εποχή του Karate Kid, ήταν μια μάλλον ανορθόδοξη επιλογή, ένας stand-up κωμικός που ήταν έως τότε γνωστός από το sitcom Happy Days και κανείς δεν μπορούσε να τον φανταστεί ως τον σοβαρό, σοφό αλλά και ενίοτε αγριωπό σενσέι, στον ρόλο που τελικά του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ. Ο ίδιος, παρά την κριτική (έλεγαν ότι με τα σπαστά του αγγλικά έγινε καρικατούρα των Ασιατοαμερικανών) ήταν περήφανος που συμμετείχε στο Karate Kid, μία από τις πρώτες εμπορικές ταινίες που ανέφερε ανοιχτά τα στρατόπεδα κράτησης των Ιαπώνων στην Αμερική, την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Άλλα στοιχεία που φωνάζουν «εϊτίλα» στη σειρά είναι φυσικά η μουσική, ροκ των ’80s, τα πλάνα, ακόμη και τα ρούχα πολλές φορές. Ακόμα περισσότερο, οι αρχικοί θεατές, σήμερα σαραντάρηδες και πενηντάρηδες, αναγνωρίζουν μια οικεία και ανακουφιστική συνταγή: η σειρά έχει επίτηδες διατηρήσει μια αφέλεια περασμένων δεκαετιών, έχοντας πάρει διαζύγιο από κάθε ρεαλισμό. Τεράστια λογικά άλματα (παραπάνω από μία φορές, η μία ομάδα μπουκάρει στο σπίτι ή στο γυμναστήριο της άλλης και τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά, αλλά κανείς δεν καλεί την αστυνομία, καταζητούμενοι δραπέτες παίρνουν με άνεση το αεροπλάνο για να ταξιδέψουν στην Κορέα και την Ισπανία κ.ά.), παράλογη εμμονή ενήλικων ανθρώπων με το αν μια ομάδα παιδιών θα επικρατήσει της άλλης σε περιφερειακά τουρνουά καράτε, ατελείωτα κλισέ, τεχνητές κρίσεις και, φυσικά, μη ρεαλιστικές σκηνές μάχης όπου ο πρωταγωνιστής τα βάζει με δύο τρεις επιτιθέμενους και εκείνοι περιμένουν υπομονετικά ένας ένας τη σειρά τους και δεν τον χτυπούν όλοι μαζί.
Έχουν διατηρήσει ακόμη και το περίφημο crane kick, την κλοτσιά που έδωσε τη νίκη στον Ντάνιελ Λαρούσο στην πρώτη ταινία, στην οποία ο ίδιος στέκεται με τα χέρια υψωμένα, ισορροπώντας στο ένα πόδι, και με το άλλο πόδι χτυπάει τον αντίπαλο. Όπως παραδέχτηκαν αργότερα οι συντελεστές της ταινίας, αυτή η κίνηση δεν έχει απολύτως καμία χρησιμότητα σε κανονικό αγώνα, καθώς ο αθλητής δεν έχει ισορροπία ούτε βρίσκεται σε αμυντική θέση, ενώ, αν κάποιος πάει να τη δοκιμάσει σε επίσημο τουρνουά καράτε, θα αποβληθεί, καθώς είναι αντιαθλητική. Και παρόλο που το στιλ του κ. Μιγιάγκι είναι πράγματι ως νοοτροπία βασισμένο σε μια παραδοσιακή πρακτική της Οκινάουα με βάση την άμυνα και όχι την επίθεση, το καράτε που βλέπουμε στη σειρά είναι χορογραφημένες κινηματογραφικές κινήσεις και όχι πραγματικές ασκήσεις.
Ωστόσο, όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα κακής τηλεόρασης. Αντίθετα, είναι προσεκτική επανεκτέλεση μιας συνταγής που έφερε τεράστια επιτυχία το 1984 και αποδεδειγμένα –με βάση τη θεαματικότητα– λειτούργησε παραπάνω από καλά και τώρα. Υπάρχουν παιδιά που μεγάλωσαν με το Cobra Kai, το οποίο άρχισε να προβάλλεται το 2018, όπως οι γονείς τους μεγάλωσαν με το Karate Kid, χωρίς να έχουν δει ποτέ τις ταινίες, και άλλοι που είδαν τις ταινίες μόνο και μόνο επειδή είχαν εθιστεί προηγουμένως στη σειρά. Όπως θα έλεγε και ο Τζο Εσποζίτο, η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Το Cobra Kai είναι η προσεκτική επανεκτέλεση μιας συνταγής που έφερε τεράστια επιτυχία το 1984 και αποδεδειγμένα λειτούργησε παραπάνω από καλά και τώρα.
