Σκεφτείτε αυτή τη σκηνή: Έχετε μόλις πατήσει το play για να δείτε μια χαλαρή ταινία. Έχετε δίπλα σας ένα ταπεινό μπολάκι με πατατάκια, ποπ κορν ή μια σοκολάτα (κλασικά λάθη). Και ξαφνικά, στην οθόνη εμφανίζεται το τέλειο ζουμερό μπέργκερ, ένα μπολ ράμεν που αχνίζει, ή μια μακαρονάδα που μοιάζει σαν να τη μαγείρεψε η ίδια η Ιταλία.
Υπάρχουν σκηνές στο σινεμά που μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη μας. Όχι γιατί έχουν δράση, σασπένς ή κάποιο αριστουργηματικό μονόλογο, αλλά γιατί στο κέντρο τους υπάρχει φαγητό.
5 εμβληματικά κινηματογραφικά πιάτα
Από ρομαντικά δείπνα και σκανδαλώδη γεύματα, μέχρι απόλυτα χαοτικές καταστάσεις γύρω από ένα τραπέζι, ιδού η λίστα με τις πιο εμβληματικές σκηνές και γευστικές ταινίες όλων των εποχών – για να ξέρετε τι να δείτε (και τι να παραγγείλετε) την επόμενη φορά.
Η μακαρονάδα του «Η Λαίδη και ο Αλήτης» (1955)
Όλοι θυμόμαστε τη σκηνή όπου η Λαίδη και ο Αλήτης μοιράζονται ένα μπολ μακαρόνια με κεφτεδάκια, καταλήγοντας να φάνε το ίδιο μακαρόνι και να φιληθούν. Αν αυτό το πιάτο δεν σας έκανε να θέλετε να καταβροχθίσετε μια τεράστια ιταλική μακαρονάδα, τότε μάλλον δεν έχετε ψυχή.
Το ramen του «Tampopo» (1985)
Αν αγαπάτε το ράμεν, το Tampopo είναι η ταινία σας. Η σκηνή όπου ο δάσκαλος δείχνει πώς να αγγίξεις απαλά το χοιρινό chashu πριν φας την πρώτη μπουκιά είναι πιο ερωτική από οποιαδήποτε ερωτική σκηνή σε ρομαντική ταινία. Προσοχή: Μην επιχειρήσετε να δείτε την ταινία χωρίς να έχετε ράμεν δίπλα σας.
Το royale with cheese του «Pulp Fiction» (1994)
Στη σκηνή όπου ο Σάμιουελ Τζάκσον και ο Τζον Τραβόλτα αναλύουν το γεγονός ότι στη Γαλλία το Quarter Pounder λέγεται «Royale with Cheese», καταλαβαίνουμε κάτι σημαντικό: Το φαγητό μπορεί να είναι τόσο χαρακτηριστικό μιας χώρας, που ακόμα και ένα μπέργκερ γίνεται κινηματογραφική ανάλυση πολιτισμού.
Η τούρτα της «Marie Antoinette» (2006)
Η Σοφία Κόπολα έκανε την υπερβολή και την πολυτέλεια να μοιάζουν τόσο δελεαστικές, που η σκηνή με τις γαλλικές τούρτες και τα μακαρόν της Ladurée είναι ό,τι πιο όμορφο έχουμε δει. (Θέλω να φάω όλο το σκηνικό, και όχι, δεν ντρέπομαι).
Η ομελέτα του «Big Night» (1996)
Δύο αδέλφια Ιταλοί σεφ αγωνίζονται να σώσουν το εστιατόριό τους, και στο τέλος, σε μια σιωπηλή σκηνή, μοιράζονται μια απλή ομελέτα. Δεν υπάρχει μουσική, δεν υπάρχουν λέξεις. Μόνο αυγά, ψωμί και συναίσθημα.
Οι σεφ-αστέρια της μεγάλης οθόνης
Πραγματικά, σκεφτείτε: Τι κοινό έχουν ένας σεφ που ρισκάρει την καριέρα του για το τέλειο σουφλέ, το μικροσκοπικό ποντίκι που μαγειρεύει καλύτερα από οποιονδήποτε Γάλλο γκουρμέ, η γιαγιά που κάνει όλο το χωριό να δακρύζει πάνω από το φαγητό της και τέσσερις άνδρες που αποφασίζουν να… φάνε μέχρι θανάτου; Είναι όλοι ήρωες με μια αποστολή: να μας κάνουν να πεινάσουμε και να συγκινηθούμε ταυτόχρονα.
Ο Ατίθασος Σεφ και η Εμμονή με την Τελειότητα
Αν υπάρχει ένας κανόνας στις ταινίες που περιστρέφονται γύρω από τη μαγειρική, είναι ότι ο σεφ πρωταγωνιστής έχει συνήθως εμμονή με την τελειότητα. Πάρτε για παράδειγμα τον Άνταμ Τζόουνς στο «Burnt». Ο Μπράντλεϊ Κούπερ υποδύεται έναν σεφ τόσο παθιασμένο με την υψηλή γαστρονομία, που διαλύει την ίδια του τη ζωή στην προσπάθειά του να αποκτήσει τρία αστέρια Michelin. Η κουζίνα δεν είναι απλά ένα μέρος δουλειάς γι’ αυτόν – είναι πεδίο μάχης, όπου κάθε πιάτο πρέπει να είναι αψεγάδιαστο, αλλιώς είναι αποτυχία. Το ίδιο μοτίβο συναντάμε και στο «The Menu», όπου η γαστρονομία αγγίζει τα όρια του παραλόγου και της εμμονής, οδηγώντας σε σκοτεινές καταστάσεις.
Το ποντίκι που μαγειρεύει Καλύτερα από ανθρώπους
Δεν μπορεί να υπάρξει λίστα με μαγειρικούς σταρ του σινεμά χωρίς τον Ρεμί από το «Ratatouille». Γιατί ένας μικροσκοπικός αρουραίος με γευστική «αντίληψη» υψηλής γαστρονομίας και όνειρο να γίνει σεφ είναι ό,τι πιο κινηματογραφικά τέλειο έχει υπάρξει. Και ας είμαστε ειλικρινείς: ποιος δεν συγκινήθηκε όταν ο αυστηρός, αδιάλλακτος food critic της ταινίας, ο Αντόν Ιγκό, δάκρυσε με μια μόνο μπουκιά από το ρατατούιγ του Ρεμί; Αυτή η σκηνή δεν είναι απλώς μια ωδή στη μαγειρική. Είναι μια υπενθύμιση ότι η γεύση είναι αναμνήσεις, είναι παιδική ηλικία, είναι αγάπη.
Ένα γαστρονομικό όργιο
Αν νομίζετε ότι το φαγητό είναι μόνο απόλαυση, αυτή η ταινία θα σας διαψεύσει με τον πιο δραματικό τρόπο. Τέσσερις αστοί φίλοι αποφασίζουν να κάνουν το απόλυτο γαστρονομικό όργιο, τρώγοντας ακατάπαυστα μέχρι… τον θάνατο. «Το Μεγάλο Φαγοπότι» (1973) είναι μια μαύρη σάτιρα για την υπερκατανάλωση, την ηδονή και την παρακμή που θα σας κάνει να γελάσετε, να αηδιάσετε και ίσως να σκεφτείτε το τελευταίο μπουφέ που τιμήσατε υπερβολικά.
Όταν το φαγητό είναι η γλώσσα της οικογένειας
Στο «Eat Drink Man Woman» ένας σεφ στην Ταϊβάν προσπαθεί να επικοινωνήσει με τις τρεις κόρες του μέσω του φαγητού, ετοιμάζοντας αριστοτεχνικά γεύματα κάθε Κυριακή. Η ταινία δείχνει πώς η μαγειρική μπορεί να είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν όλοι σε μια οικογένεια. Γιατί το φαγητό δεν είναι απλά διατροφή – είναι τρόπος να πεις «σ’ αγαπώ», «συγγνώμη», «είμαι εδώ για σένα».
Όταν το φαγητό είναι… αμαρτία
Σε μια από τις πιο εμβληματικές σκηνές φαγητού, ο Άλμπερτ Φίνεϊ και η Σουζάνα Γιορκ τρώγοντας θαλασσινά, ανταλλάσσουν ματιές και υπονοούμενα, δημιουργώντας την πιο ερωτική σκηνή με φαγητό που έχει γυριστεί ποτέ. Αν πιστεύετε ότι το φαγητό δεν μπορεί να είναι ερωτικό, δείτε αυτή τη σκηνή από το «Tom Jones» και… αλλάξτε γνώμη.
Η γιαγιά που μαγειρεύει με αναμνήσεις
Αν υπάρχει ένας χαρακτήρας που εμφανίζεται ξανά και ξανά στον κινηματογράφο, είναι η γιαγιά που μαγειρεύει τόσο καλά, που το φαγητό της προκαλεί δάκρυα ευτυχίας. Τη συναντάμε στην «Πολίτικη Κουζίνα». Αυτή η ταινία δεν είναι απλά μια ιστορία. Είναι μια γαστρονομική επιστολή αγάπης στη μνήμη, τις γεύσεις και την πολιτιστική ταυτότητα. Παρόμοια αίσθηση έχουμε και στο «Babette’s Feast» (1987), όπου η Μπαμπέτ, μια πρόσφυγας σε ένα δανέζικο χωριό, αποφασίζει να ξοδέψει όλα της τα χρήματα σε ένα συγκλονιστικό γεύμα για τους ανθρώπους που τη φιλοξένησαν. Το φαγητό γίνεται τελετουργία συναισθημάτων, ανάμνησης και ανθρώπινης σύνδεσης. Αν δεν σας κάνει να κλάψετε αυτή η ταινία, πιθανότατα δεν έχετε καρδιά.
Γιατί αυτές οι ταινίες μας αγγίζουν τόσο πολύ;
Μπορείτε να πείτε ότι το φαγητό είναι απλά φαγητό, αλλά αυτές οι ταινίες αποδεικνύουν το αντίθετο. Η μαγειρική είναι τέχνη. Είναι συναίσθημα. Είναι ταυτότητα. Κάθε σεφ, κάθε ποντίκι και κάθε γιαγιά που μαγειρεύει με αγάπη, μας υπενθυμίζουν ότι το φαγητό είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια καθημερινή ανάγκη. Οπότε, την επόμενη φορά που θα δείτε μια ταινία όπου κάποιος ρισκάρει τα πάντα για το τέλειο πιάτο, να ξέρετε ότι δεν είναι υπερβολή. Είναι η απόδειξη πως το φαγητό, αν γίνει σωστά, δεν γεμίζει απλά το στομάχι – γεμίζει και την ψυχή. Γιατι, ναι, το σινεμά έχει γεύση.
