Δεν χρειάζεται να είστε λάτρεις των βίντεογκειμς για να δακρύσετε παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ του Netflix «Η ξεχωριστή ζωή του Ίμπελιν». Αρκεί απλά να αφεθείτε στο ξετύλιγμα της αληθινής ιστορία του νεαρού Νορβηγού Ματς Στιν, που είναι βέβαιο ότι θα σας συγκινήσει. Άλλωστε, μόνο τυχαίο δεν είναι ότι πέρα από τις πολλές θετικές κριτικές που έλαβε, μπήκε τον περασμένο μήνα και στη shortlist για τα φετινά βραβεία Όσκαρ.
Εάν μάλιστα είστε από τους πολέμιους των βιντεοπαιχνιδιών που ισχυρίζονται ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποβλακώνουν τα παιδιά, τότε το ντοκιμαντέρ που θα παρακολουθήσετε μάλλον θα σας κάνει να αναθεωρήσετε. Όχι γιατί οι κίνδυνοι της ανωνυμίας του διαδικτύου και οι σκοτεινές πτυχές του, μπορούν να καθαγιαστούν ως δια μαγείας μέσα από μιάμιση ώρα θέασης, αλλά γιατί φωτίζεται μια άλλη, συχνά αφανής πλευρά του.
«Δε θα βίωνε ποτέ τη φιλία»
Πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ είναι ένα αγόρι από τη Νορβηγία που γεννήθηκε το 1989. Όταν ήταν μικρό, ήταν γεμάτο ενέργεια και ζωντάνια, μεγαλώνοντας όμως οι γονείς του ανακάλυψαν ότι έπασχε από μυϊκή δυστροφία Ντουσέν, μια γενετική πάθηση που σταδιακά εξασθένησε την ικανότητά του να κινείται και να αναπνέει και η οποία τελικά τον οδήγησε σε θάνατο σε ηλικία μόλις 25 ετών.
Οι γονείς τον έβλεπαν να περνά αμέτρητες ώρες της ημέρας του μπροστά στην οθόνη- το διαδίκτυο άλλωστε ήταν ένα από τα ελάχιστα πράγματα που μπορούσε να απολαύσει στην κατάσταση που βρισκόταν. Εκείνοι όμως ανησυχούσαν. «Η βαθύτερη λύπη μας ήταν ότι δε θα βίωνε ποτέ τη φιλία, την αγάπη ή την ευκαιρία να κάνει τη διαφορά στη ζωή των άλλων», είχε δηλώσει ο πατέρας του, Ρόμπερτ.
Πριν φύγει από τη ζωή τους άφησε τρεις κωδικούς: του υπολογιστή του, του προσωπικού του μπλογκ, το οποίο λειτουργούσε ως προσωπικό ηρεμολόγιο, και του διαδικτυακού παιχνιδιού World of Warcraft, στο οποίο -όπως θα ανακάλυπταν σύντομα- είχε βιώσει μια κρυφή ζωή.
Το όνομά του ήταν Ίμπελιν
Το World of Warcraft είναι ένα video game ανοιχτού κόσμου, εμπνευσμένο από τη μεσαιωνική μυθολογία και τη fantasy λογοτεχνία, μέσα από το οποίο οι παίκτες, στη θέση των οποίων εμφανίζεται ένα άβαταρ, μπορούν πέρα από το να εκτελούν αποστολές, να περιφέρονται, να κοινωνικοποιούνται, να συζητούν και να δημιουργούν ανθρώπινες σχέσεις με άλλους παίκτες που έχουν συνδεθεί από κάθε γωνιά του πλανήτη.
Έτσι, όταν οι γονείς του μπήκαν στο μπλοκ του Ματς και με ένα ποστ ανακοίνωσαν τον θάνατο του παιδιού τους, αυτό που ακολούθησε τους σόκαρε: Άρχισαν να λαμβάνουν μηνύματα από όλη την Ευρώπη, από ανθρώπους που μιλούσαν με αγάπη και τρυφερά συναισθήματα για τον άνθρωπο που αποκαλούσαν Ίμπελιν- αυτό ήταν το όνομα του χαρακτήρα που τον εκπροσωπούσε στο παιχνίδι.
Δεν είχαν δει ποτέ το αληθινό του πρόσωπο, παρά μόνο το άβαταρ του, το γεγονός όμως αυτό δεν τους εμπόδισε να δεθούν μαζί του. «Ποιοι είναι όλοι αυτοί;», αναρωτήθηκαν οι γονείς του. Ήταν οι άνθρωποι του. Οι φίλοι και τα φλερτ του, μέλη μιας κοινότητας του παιχνιδιού στην οποία ο Ματς είχε βρει μια μορφή οικογένειας και παρέα με την οποία μπορούσε να αλωνίζει σε δάση και βουνά από το δωμάτιο του.
Εκεί βίωσε τις δυσκολίες των ανθρώπινων σχέσεων. Όταν οι γονείς μιας συμπαίκτριας του, της απαγόρευσαν να παίζει άλλο, με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί ξαφνικά από το παιχνίδι, τους έγραψε για όσα σήμαινε η παρουσία της για εκείνον, αλλάζοντας την απόφαση τους. Κάποιοι από τους ανθρώπους που γνώρισε μιλούν στο ντοκιμαντέρ για τον Ίμπελιν. Μοιράζονται σημαντικές συμβουλές που αυτός τους έδωσε, λόγια που άλλαξαν τη ζωή τους, περιγράφουν επίσης τις φιλίες, τις διαφωνίες, τις λάθος συμπεριφορές, τις συγνώμες και το νοιάξιμο του ενός για τον άλλον.
Το δικαίωμα στο ανήκειν
Η ιστορία ξεδιπλώνεται με τρόπο που δεν σε κάνει να βαριέσαι. Αφηγείται την ιστορία των πρώτων χρόνων της ζωής του Ματς, βλέπουμε οικογενειακά βίντεο, από τότε που αυτός ήταν βρέφος μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όταν ήταν πια εξολοκλήρου παράλυτος. Για τις ανάγκες της αφήγησης, αξιοποιούνται αναλυτικά οι συνομιλίες του Ματς με τους άλλους παίκτες, στιχομυθίες που αποθηκεύτηκαν και τελικά χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ.
Animators κατάφεραν να αναπαραστήσουν οπτικά στο παιχνίδι τις σημαντικότερες εμπειρίες και συναναστροφές του Ίμπελιν ενώ ηθοποιοί αφηγήθηκαν τους διαλόγους. Το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από συγκινητικό· είναι ένα ντοκιμαντέρ που φωτίζει τη μυστική ζωή ενός ανθρώπου, επιθυμία του οποίου ήταν, όπως όλα δείχνουν, να ανήκει κάπου.
