Πριν καν τις ακούσω, μου τράβηξαν την προσοχή με το όνομά τους. Έψαξα να δω αν είναι Ελληνίδες, δεν βρήκα κάτι που να το υποδείκνυε, μετά σταμάτησε για λίγο να με απασχολεί το όνομά τους αλλά έπειτα με απασχόλησε ξανά και είπα να ρωτήσω το ChatGPT. Η απάντησή του, με έστειλε αδιάβαστο. Το Lambrini, πέρα από ελληνικό όνομα, αποτελεί και επωνυμία προσιτού στην τιμή αφρώδους οίνου, πολύ δημοφιλούς, σχεδόν iconic, ανάμεσα στον νεαρόκοσμο του Λονδίνου.
Προς τιμήν, λοιπόν, όλων των καλών στιγμών που έζησαν και ζουν με τη συντροφιά του εύπεπτου αυτού κρασιού και των φυσαλίδων του, η Φίμπι Λάνι και η Λίλι Μασιίρα Μποσγκελμέζ (που έχει ρίζες στην Πορτογαλία και την Τουρκία) πορεύονται στην πανκ πλευρά της μουσικής και της ζωής ως Lambrini Girls.
Ο ήχος του τώρα
Πριν λύσω, πάντως, τον γρίφο του ονόματός τους, έσπαγα το κεφάλι μου να βρω ποιες μου θυμίζουν. Μετά από λίγες μέρες μου ήρθε αναλαμπή: τις Shampoo, που αγαπούσα στο Γυμνάσιο. Ναι, αν οι Lambrini Girls δημιουργούσαν τα ποπ-πανκ χιτ τους τη δεκαετία του 1990 και όχι σήμερα, σαν τις Shampoo θα ακούγονταν, που συνιστούσαν ένα φοβερό ντουέτο το οποίο διαλύθηκε πριν από εικοσιπέντε χρόνια (ναι, αυτές ήταν η εναλλακτική στις Spice Girls, όχι οι All Saints, ούτε οι B*Witched) αφήνοντας πίσω του το τραγούδι «Trouble» και ένα κενό στη γυναικεία πανκ ευρείας απεύθυνσης.
Θα ήταν, όμως, άδικο για τις Lambrini Girls να τις συγκρίνουμε με τις Shampoo. Μπορεί να είναι οι πρώτες που καλύπτουν το κενό στην αγορά αλλά, μουσικά, είναι σαφώς πιο ριζοσπαστικές. Με τον φρέσκο ήχο, τον ανατρεπτικό στίχο, την τέλεια βρετανική προφορά και την πολύχρωμη αισθητική τους, έσκασαν μύτη στη δισκογραφία με το EP «You’re welcome» πριν από δύο χρόνια, καταφέρνοντας να κάνουν αυτό που λέμε «αίσθηση» ανάμεσα στο ψαγμένο κοινό.
Το πρώτο τους άλμπουμ
Φέτος στις 10 Ιανουαρίου έγινε διαθέσιμο και το άκρως ενδιαφέρον ντεμπούτο άλμπουμ τους, το «Who let the dogs out», για το οποίο τους έδωσαν ήδη τα εύσημα οι μουσικοκριτικοί του Guardian, του Rolling Stone και του Pitchfork, μεταξύ άλλων μεγάλων μέσων που ασχολήθηκαν μαζί τους. Πρόκειται για έναν δίσκο που περιλαμβάνει καλοφτιαγμένους κουίρ, φεμινιστικούς και αντισυστημικούς ύμνους, όπως το «Big dick energy», το «Filthy rich nepo baby» και το «Company culture». Συμβαίνει κάτι μαγικό με αυτά τα τραγούδια. Είναι την ίδια στιγμή πολιτικά στον στίχο και ψυχαγωγικά στο αποτέλεσμα – με την έννοια του ότι σε εκτονώνουν, σε αποφορτίζουν. Ακούστε τα, θα σας κάνουν καλό.
