Φωτογραφία: Άγγελος Μπαράι
Κυριακή μεσημέρι στο Μοναστηράκι, περπατάω με τη Μελία Κράιλινγκ, λάτρη των βίντατζ αγορών, στα παλιατζίδικα της περιοχής. «Μου αρέσει πολύ να χάνομαι μέσα σε αυτά τα στενάκια, να γίνομαι ένα με τη ροή του κόσμου και να ανακαλύπτω θησαυρούς άλλων εποχών. Είμαι στη φάση που ανακαινίζω το σπίτι μου στην Κυψέλη, ένα παλιό διαμέρισμα του ’68. Τέτοιου είδους παλιά έπιπλα νιώθω ότι θα δώσουν έναν ξεχωριστό αέρα στον χώρο», μου λέει.
Η αγάπη της για τα βίντατζ αντικείμενα ξεκίνησε τα χρόνια που ζούσε στο Λος Άντζελες. «Η επανάχρηση είναι αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας των ανθρώπων εκεί. Σκέψου ότι, πριν μετακομίσω στην Αθήνα, έβγαλα το ένα τρίτο από τα πράγματά μου στο πεζοδρόμιο, φώναξα φίλους και γείτονες, και όλα βρήκαν νέο σπίτι. Μου αρέσει η ιδέα ότι τα αντικείμενα έχουν συνέχεια, αν και καμιά φορά σκέφτομαι ότι εμείς φεύγουμε, ενώ αυτά μοιάζουν να ζουν αιώνια. Παρ’ όλα αυτά, μεταφέρουν ιστορίες και γοητεία. Πρόσφατα βρήκα έξι σπάνιες καρέκλες από την περίοδο του Μεσοπολέμου – μασίφ ξύλο, με χειροποίητες σκαλιστές λεπτομέρειες. Με λίγο μεράκι, θα γίνουν σαν καινούργιες. Αυτός είναι ο λόγος που αγαπώ τα παλιά. Έχουν ψυχή, κάτι που λείπει από τα πιο τυποποιημένα, μοντέρνα κομμάτια».
«Πρόσφατα βρήκα έξι σπάνιες καρέκλες από την περίοδο του Μεσοπολέμου – μασίφ ξύλο, με χειροποίητες σκαλιστές λεπτομέρειες. Με λίγο μεράκι, θα γίνουν σαν καινούργιες»
Έχουμε κιόλας φτάσει στην Πλατεία Αβησσυνίας. Μπαίνουμε στο παλιατζίδικο από όπου σκοπεύει να αγοράσει τις καρέκλες και το βλέμμα της πέφτει σε ένα εκκεντρικό φωτιστικό οροφής. «Εδώ μέσα θα μπορούσε να ζει ο σχεδιαστής του Σιαπαρέλι και να εμπνέεται!» λέει γελώντας. «Δένομαι με αντικείμενα, ειδικά με εκείνα που έχουν συναισθηματική αξία. Ένα τέτοιο είναι το δαχτυλίδι του πατέρα μου, που απέκτησε ως αριστούχος στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Από τότε που έφυγε από τη ζωή, το φοράω πάντα περασμένο σε μια χρυσή αλυσίδα δική του, σαν φυλαχτό. Για μένα, αυτό το δαχτυλίδι είναι μια υπενθύμιση ότι αξίζει να προσπαθείς στη ζωή και να προχωράς μπροστά».
Η Μελία έχει μια διαχρονική γοητεία, σαν εκείνα τα παλιά αντικείμενα που διατηρούν την αξία τους στο πέρασμα του χρόνου. Αυτή η αύρα είναι ίσως και το μυστικό της αξιόλογης διεθνούς διαδρομής που χαράζει ως ηθοποιός τα τελευταία χρόνια. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τη συνεργασία της με τον Τζέρεμι Άιρονς στη σειρά Βοργίες ή εκείνη με τον Τζέιμς Κορντέν στο Mammals, τη συνύπαρξή της με την Κιμ Κατράλ στο Filthy Rich και φυσικά τον ρόλο της στο δημοφιλές Emily in Paris του Νέτφλιξ.
«Είμαι ευγνώμων για όσα μου έχουν συμβεί επαγγελματικά. Προσπαθώ να μην επαναλαμβάνομαι και να εξερευνώ νέες κατευθύνσεις. Ας πούμε, τώρα, μετά από μια δουλειά με τεράστια απήχηση, όπως το Emily in Paris, έκανα μια ανεξάρτητη ταινία στην Αμερική, το After του Μικαέλ Μαράντζ, με ένα επιτελείο νέων ανερχόμενων συντελεστών. Έζησα δύο εβδομάδες στη Μασαχουσέτη, πήρα κάτι από την ενέργεια αυτού του τόσο μυσταγωγικού τόπου, βίωσα έναν άλλον τρόπο προσέγγισης της δουλειάς. Παράλληλα, ολοκλήρωσα τη συγγραφή μιας ταινίας μεγάλου μήκους και θέλω πολύ να τη δω να ζωντανεύει κάποια στιγμή στη μεγάλη οθόνη. Αγαπούσα πάντα τη γραφή, μου το ενέπνευσε η μητέρα μου (σ.σ. η δημοσιογράφος Κάτια Δημοπούλου) και θα ήθελα να πειραματιστώ κι άλλο με αυτό. Ιδανικά, όσο μπορώ, θα ήθελα να τσαλαβουτάω από το πιο mainstream στο πιο underground».
Ενώ μιλάμε, ο παλιατζής του καταστήματος έχει τρίψει την καρέκλα με τόση επιμέλεια, αποκαλύπτοντας όλη την ομορφιά του ξύλου της καρυδιάς. «Βλέπεις; Λίγη αγάπη να δώσεις σε κάτι και αρχίζει να λάμπει!» λέει η Μελία. «Κάποτε, ο Μάικ Φίγκις μού είχε πει ότι σχεδόν όλες οι ιστορίες στο σινεμά, με κάποιον τρόπο, είναι ιστορίες αγάπης. Όλοι για την αγάπη παλεύουμε, τελικά. Αυτή είναι η αιώνια πρόκληση!»
