(Εικόνα: Αναπαράσταση του Βλαντ να γευματίζει ατάραχος ενώπιον των θυμάτων του. Prisma/UIG/getty images/ideal image)
Ο Βλαντ Γ΄ Τσέπες υπήρξε ηγεμόνας της Βλαχίας στα μέσα του 15ου αιώνα, γνωστός και ως Δράκουλας, δηλαδή «γιος του Δράκου», παραπέμποντας στο Τάγμα του Δράκου που την εποχή εκείνη είχε ως στόχο να ανακόψει την ορμή των Οθωμανών. Είναι γνωστός επίσης ως Παλουκωτής, εξαιτίας της τακτικής του να θανατώνει τους χιλιάδες εχθρούς του δι’ ανασκολοπισμού, μια διαστροφική μανία που του έδωσε θρυλικές διαστάσεις και τον καθιστά έναν απ’ τους μεγάλους ψυχοπαθείς της ευρωπαϊκής ιστορίας. Τοπικός ήρωας, κατά τα άλλα, αφού ως συνήθως η ιστορία έχει πολλές όψεις.
Ο μύθος λέει ότι έπινε αίμα για να μείνει νέος, ενώ σύμφωνα με μια περσινή επιστημονική έρευνα πιθανόν έπασχε από αιμολακρία, μια πάθηση κατά την οποία τα δάκρυα περιέχουν αίμα. Στη σύγχρονη εποχή ταυτίζεται με τον ήρωα του Δράκουλα που έγραψε το 1897 ο Μπραμ Στόκερ επηρεασμένος από τις λαογραφικές παραδόσεις της περιοχής, πιθανότατα όμως όχι συγκεκριμένα απ’ τον Βλαντ, συνδέοντας εν πάση περιπτώσει το ιστορικό πρόσωπο με τη μυθολογία των βαμπίρ.
Υπάρχει μια διαδρομή ατελείωτων αναπαραστάσεων και αναφορών, από το Nosferatu του 1922 έως τον Μπέλα Λουγκούζι ή αργότερα τον Κόπολα, πρόσφατα είδαμε κι ένα νέο Nosferatu από τον Ρόμπερτ Έγκερς – θυμάμαι επίσης έναν παπαγάλο ονόματι Βλαντ στο μυθιστόρημα του Ντ. Φ. Γουάλας Η σκούπα και το σύστημα.
Μεγάλη εισαγωγή για να καταλήξω στην Ντάνα Γκριγκόρτσεα, Ελβετορουμάνα συγγραφέα, η οποία έγραψε το Κάποιοι δεν πεθαίνουν ποτέ (Κρατικό Βραβείο στην Ελβετία προ τριετίας), που κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κίχλη. Εδώ έχουμε κάτι πολύ διαφορετικό. Σε ένα ορεινό θέρετρο της ρουμανικής επαρχίας, τη δεκαετία του ’90, εντοπίζεται ένα ανασκολοπισμένο πτώμα και αυτό προκαλεί τρόμο, παράξενες φαντασιώσεις και χυδαίες φιλοδοξίες, δοκιμάζοντας τις αντοχές, τις σκέψεις και τις αναμνήσεις της νεαρής αφηγήτριας.
Η Γκριγκόρτσεα χρησιμοποιεί τον μύθο του Βλαντ, απλώνει μεθοδικά μια αίσθηση αγωνίας και μυστηρίου, δημιουργώντας τελικά μια ευφυέστατη σάτιρα για τα πρώτα μετακομμουνιστικά χρόνια της Ρουμανίας. Ενδιαφέρον και καλογραμμένο, τολμηρό, γεμάτο σαρκασμό και παράπονο για όλες τις «αθάνατες» αμαρτίες του κόσμου που δεν αρχίζουν απ’ τον Βλαντ και δεν τελειώνουν στον Τσαουσέσκου.
Το μυθιστόρημα Κάποιοι δεν πεθαίνουν ποτέ της Ντάνα Γκριγκόρτσεα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη, σε μετάφραση Γιάννη Καλιφατίδη.
