Το σπίτι μου είναι: Το μέρος που φτιάξαμε από κοινού με τον σύντροφό μου Μπενιαμίνο και ένα καταφύγιο σ’ έναν κόσμο τρελό.
Το σημείο που απολαμβάνω: Τη βιβλιοθήκη, όπου δουλεύω, διαβάζω, μιλάω στο τηλέφωνο και κοιμάμαι τα μεσημέρια. Κάποιες μέρες μπορεί να μείνω και οκτώ ώρες εκεί μέσα χωρίς να το καταλάβω.
Το πιο όμορφο δωμάτιο στο σπίτι μου: Το μπάνιο, γιατί από το παράθυρο φαίνεται ο Πειραιάς.
Από το σπίτι μου δεν λείπει ποτέ: Ένα μπουκάλι τσίπουρο.
Μπορεί κανείς να καταλάβει ότι ζω εδώ από: Τη μυρωδιά του τσιγάρου.
Το οίκημα που στεγάζει το σπίτι μου: Κλασική αθηναϊκή πολυκατοικία της οποίας τα μωσαϊκά και τα μάρμαρα του ’60 είναι πλέον λίγο κουρασμένα.
Η γειτονιά μου: Η Κυψέλη με τα όλα της.
Αν δεν ζούσα εδώ: Θα ζούσα σε οποιοδήποτε νησί σωθεί από τον υπερτουρισμό.
Στιλ στον χώρο μου δίνει: Τα πράγματα που μου φέρνει η προσωπική μου διακοσμήτρια, Θωμαΐς Τζιάφη, που παρεμπιπτόντως είναι η μητέρα μου.
Διακόσμηση: Ο μόνος διακοσμητικός κανόνας στον οποίο πιστεύω είναι να εκπροσωπείται επάξια η αισθητική του κατοίκου στον χώρο. Αν δεν στεγνώνουν και τα ρούχα μέσα στο σαλόνι, όλα καλά…
Αρχιτεκτονική: Tropical brutalism, για το συναίσθημα που σου προκαλεί και για την ιστορία του. Στις δεκαετίες ’50, ’60 και ’70 αντιπροσώπευε την κοινωνική ελευθερία και την αισιοδοξία.
«Ο διακοσμητικός κανόνας στον οποίο πιστεύω είναι να εκπροσωπείται η αισθητική του κατοίκου στον χώρο. Αν δεν στεγνώνουν και τα ρούχα στο σαλόνι, όλα καλά».
Τον χειμώνα μού αρέσει: Να ξέρω ότι θα περάσει.
Αγαπημένο έπιπλο: Ένα παλιό ξύλινο γραφείο που είχαμε στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη, από τότε που ήμουν παιδί, και έχει επιβιώσει επιτυχώς.
Gadget: Καλά ηχεία – τα οποία δεν έχω.
Κάτι μοντέρνο: Η πολυθρόνα Wassily του Μάρσελ Μπρόιερ, εμπνευσμένη από το ντιζάιν και τα υλικά του ποδηλάτου του.
Κάτι κιτς: Η συλλογή μας από τα λεγόμενα «φιλελληνικά πιάτα» που αναπαριστούν εικόνες από την Ελληνική Επανάσταση.
Κάτι παλιό: Βάζα Βοημίας από παλιατζίδικα.
Κάτι ντιζάιν: Φωτιστικά.
Κάτι με συναισθηματική αξία: Τα σκίτσα που κάνει ο σύντροφός μου.
Τέχνη στο σπίτι: Κατά βάση φίλων.
Το αγχολυτικό μου: Raving μέχρι πρωίας.
Ένα σπίτι που είδα και ζήλεψα: Το εξοχικό σπίτι που έχτισε το ’67 ο Ιάννης Ξενάκης για την κόρη του· ένα υβριδικό πείραμα μοντερνισμού και παραδοσιακής κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής.
Με φίλους στο σπίτι: Με μπιρίμπα.
Με την οικογένειά μου στο σπίτι: Με Xanax.
Καθημερινή ρουτίνα: Η αλήθεια είναι ότι στην Αθήνα δεν έχω ρουτίνα και αυτό είναι που με ευχαριστεί σ’ αυτή την πόλη. Είναι μεγάλη πολυτέλεια να μπορείς κάποιες φορές να ξεχνάς ποια μέρα της εβδομάδας είναι.
Μια τυπική Κυριακή: Μπιλιάρδο σε ένα καφενείο στου Φιλοπάππου.
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς: Φίλους, τι άλλο;
Βιβλίο: The Gentrification of the Mind της Σάρα Σούλμαν και τα Άπαντα του Καβάφη.
Χρώμα: Πράσινο.
Έμπνευση: Η κοινότητά μου, LGBTQ.
Καλλιτέχνης: Ναν Γκόλντιν.
Φετίχ: Περιοδικά-φανζίν του 20ού αιώνα.
Το μέρος στο οποίο θέλω να επιστρέφω: Στο σινεμά.
Στα άμεσα σχέδιά μου: Η επόμενη έκδοση του κινηματογραφικού φεστιβάλ Pleasure & Disobedience που συνεπιμελήθηκα τον περασμένο Νοέμβριο με την εικαστικό Σοφία Κουλουκούρη στο Cypher, τον καινούργιο εκθεσιακό χώρο της Ισαβέλλας Κλαδάκη.
