Βλέποντας τη Μαρία Καλλιμάνη στη σκηνή, πάντα ένιωθα πως στο παίξιμό της υπάρχει μια ήρεμη δύναμη, σαν την αβίαστη ομορφιά ενός λουλουδιού που ανθίζει. Δεν είναι τυχαίο που αυτή η αίσθηση αντανακλάται και στο μπαλκόνι του σπιτιού της, έναν μικρό πράσινο παράδεισο φωλιασμένο στο κέντρο της Αθήνας, που μοιάζει να ενσωματώνει τη γαλήνη και την ευαισθησία που φέρνει στις ερμηνείες της. Εκεί τη συναντώ, ανάμεσα σε ελιές, ιβίσκους, λεμονιές, τριανταφυλλιές, μπουκαμβίλιες, γιασεμί και μια πανέμορφη ναντίνα, ένα ηλιόλουστο πρωινό, να περιποιείται τα φυτά της. «Ο κήπος μου είναι το ησυχαστήριό μου», λέει και ανακαλεί με νοσταλγία τα παιδικά της χρόνια στο χωριό των παππούδων της, την Ελίκη στο Αίγιο, όπου μεγάλωσε περιτριγυρισμένη από την ηρεμία της εξοχής.
«Η γιαγιά μου είχε μια πολύ προσωπική σχέση με τα φυτά και την κληρονόμησα. Μου έλεγε πάντα ότι πρέπει να τους μιλάς. Ένα φυτό σού διδάσκει το πιο απλό και βαθύ μάθημα: αν δώσεις αγάπη και φροντίδα σε οτιδήποτε, θα το δεις να ανθίζει, και θα σου επιστρέψει όλη την ομορφιά που του χάρισες. Τα φυτά για μένα δεν είναι μόνο σύμβολα ζωής, αλλά και ένας τρόπος να διαχειρίζομαι τις απώλειες. Όταν χάνω έναν αγαπημένο άνθρωπο, συνηθίζω να παίρνω ένα φυτό. Είναι σαν ένα κομμάτι της ψυχής του να συνεχίζει μέσα από αυτό. Παράλληλα, η ενασχόληση με τον κήπο μου με βοηθά να γειώνομαι. Ξέρεις, εμείς οι ηθοποιοί συχνά κλεινόμαστε στον μικρόκοσμό μας, οπότε η σύνδεση με τη γη καθαρίζει το μυαλό μου, όπως ακριβώς συνέβαινε με τις ανασκαφές τα χρόνια που σπούδαζα αρχαιολογία».
Φέτος, η Μαρία δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία ως Αμάντα στον Γυάλινο Κόσμο του Τένεσι Ουίλιαμς στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου, υπό τις οδηγίες του διακεκριμένου Ιταλού σκηνοθέτη Αντόνιο Λατέλα. «Ο Αντόνιο είναι από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους σκηνοθέτες. Η γνωριμία έγινε τυχαία, πριν από τέσσερα χρόνια, όταν βρέθηκε στην Αθήνα. Από εκείνη τη στιγμή αναπτύξαμε μια όμορφη φιλία και τελικά καταλήξαμε στην απόφαση να ανεβάσουμε μια παράσταση.
Ο Γυάλινος Κόσμος ήταν δική του ιδέα. Διαβάσαμε το κείμενο σε βάθος και ανακαλύψαμε δρόμους που δεν είχα φανταστεί. Σε αυτή την παράσταση έχω την τύχη να συνεργάζομαι και με τρεις υπέροχους νέους ηθοποιούς. Κάθε σπουδαίο έργο είναι μια καλή αφορμή και για προσωπική ενδοσκόπηση. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε μια καλύτερη φάση σε σχέση με τις επιθυμίες μου και το ποια είμαι. Είναι σαν ο νους και η ψυχή μου να έχουν διευρυνθεί. Έτσι νομίζω τουλάχιστον! Η ζωή μοιάζει πολύ με έναν ρόλο. Βαδίζεις στο άγνωστο. Κάτι βρίσκεις, κάτι χάνεις. Σημασία έχει να ανακαλύπτεις πάντα κάτι, να κρατάς αντίσταση, να τολμάς και να αποδέχεσαι ότι αυτό είναι μια διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ».
Όσο μου αναλύει την αγάπη της για την καμέλια, η σκέψη της, σχεδόν αυθόρμητα, οδηγείται στην αγάπη της για το σινεμά. Τον Μάρτιο μάλιστα το Κρέας, το βραβευμένο και πολυσυζητημένο φιλμ του Δημήτρη Νάκου, στο οποίο πρωταγωνιστεί, θα κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες. «Τα τελευταία χρόνια είχα την τύχη να συμμετάσχω σε υπέροχες ταινίες, που ταξίδεψαν σε διεθνή φεστιβάλ, και να συνεργαστώ με αξιόλογους σκηνοθέτες. Πιστεύω ότι το ελληνικό σινεμά έχει τεράστια δυναμική και θα έπρεπε να είναι ένα εξαγώγιμο προϊόν!» λέει.
Πριν πούμε αντίο, μου δείχνει ένα μικρό φυτό σε μια γλάστρα και μου λέει ότι έχει μέλλον για να μεγαλώσει. Τη ρωτάω για το δικό της μέλλον, πώς το ονειρεύεται. «Ξέρεις, δεν είναι μόνο όνειρα, είναι και δράση. Θα ήθελα να παραμένω ένας ανοιχτός άνθρωπος. Τίποτε άλλο».
Ο Γυάλινος Κόσμος του Τ. Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Α. Λατέλα, παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου 14, Πλάκα) έως τις 9/2.
Παίζουν: Μαρία Καλλιμάνη, Βαγγέλης Αμπατζής, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Νίκος Μήλιας. Προπώληση: more.com
Φωτογραφία: Άγγελος Γιωτόπουλος
