Τον περιορισμό του ανώτατου ορίου ταχύτητας στα τριάντα χιλιόμετρα τον έφαγα πρώτα στα μούτρα στο Βέλγιο, στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας. Είχε προηγηθεί, από το 1983 κιόλας, η ποδηλατόφιλη Ολλανδία, μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν όμως συντάχθηκαν σταδιακά μαζί της άλλες 17 χώρες στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο Δυτικό Κόσμο. Το ομολογώ αβίαστα: τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν δύσκολα.
Ήμουν λοιπόν βέβαιος ότι θα φέρει γκρίνια όταν προταθεί και στην Ελλάδα. Οι ατίθασοι εγγονοί του Νίκι Λάουντα και του Μάριο Αντρέτι δεν θα άντεχαν αυτόν τον δυσβάσταχτο περιορισμό· είναι «χαλινάρι στην πρόοδο της αυτοκίνησης», λένε. «Τα σύγχρονα αμάξια δεν μπορούν να κινηθούν με τριάντα χιλιόμετρα», λένε. «Θα μας παίρνει ο ύπνος στο τιμόνι», λένε.
Φυσικά, λένε ανοησίες. Είναι μετρημένο, ζυγισμένο και στατιστικά αποδεδειγμένο από τα στοιχεία των χωρών που προηγήθηκαν ότι ο περιορισμός της ταχύτητας από τα πενήντα στα τριάντα χιλιόμετρα την ώρα αυξάνει τον χρόνο αντίδρασης του οδηγού, μειώνει τον αριθμό των ατυχημάτων, σώζει ζωές ευάλωτων ομάδων του δρόμου, όπως είναι οι αναβάτες δικύκλων και οι πεζοί – ειδικά τα παιδιά. Για τους φιλόζωους όμως έχει μια επιπλέον, ιδιαίτερη αξία.
Στο περίπου ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα που έχω διανύσει με πάσης φύσεως οχήματα από τότε που ξεκίνησα να οδηγώ (μια δραστηριότητα που συνεχίζω να λατρεύω), έχω κινδυνεύσει αμέτρητες φορές από αδέσποτα ζώα. Κάποτε μάλιστα δεν κατάφερα να αποφύγω να χτυπήσω ένα φουκαριάρικο σκυλί, που τελικά δεν επιβίωσε. Μπορεί οι αρμόδιες αστυνομικές διευθύνσεις να απαξιούν να καταμετρήσουν τα στατιστικά στοιχεία, αλλά όποιος οδηγεί στα στενά των πόλεών μας γνωρίζει από πρώτο χέρι πως κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνει σλάλομ, για να αποφύγει τη γάτα της γειτονιάς και όχι την μπάλα του πιτσιρικά – παρά τα παρωχημένα διαφημιστικά μηνύματα της Τροχαίας.
Αν τα τριάντα χιλιόμετρα γίνουν νόμος που θα εφαρμόζεται απαρέγκλιτα (κάτι που κρίνεται απίθανο από την πείρα που έχω συσσωρεύσει, αλλά λέμε τώρα…), οι ανεπιθύμητες επαφές με αδέσποτα ζώα θα μειωθούν στο μισό, γιατί το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα ατυχήματα, σύμφωνα με την έως τώρα καταγεγραμμένη ευρωπαϊκή πείρα. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αφήνει ασυγκίνητο όποιον χύνει δάκρυα για τα πατημένα γατιά στο οδόστρωμα τις πρώτες πρωινές ώρες της ημέρας, προτού τα μαζέψει με το φτυάρι ο υπάλληλος του Δήμου.
Δείτε το λοιπόν έτσι, έστω και με ανάποδες προτεραιότητες (γιατί μοναδική προτεραιότητα πρέπει να είναι πάντα η προστασία της ανθρώπινης ζωής), και δοκιμάστε να χαλιναγωγήσετε τον ραλίστα που έχετε μέσα σας όταν κυκλοφορείτε στις γειτονιές της πόλης. Τα τριάντα φτάνουν και περισσεύουν για να κινηθείτε με ασφάλεια. Δεν θα φτάσετε αργότερα –η εφαρμογή της θεωρίας του χάους στο αστικό κυκλοφοριακό το εξασφαλίζει αυτό– και δεν θα «σας πάρει ο ύπνος στο τιμόνι». Αντίθετα, ίσως, χωρίς να το μάθετε ποτέ, να σώσετε μερικές ζωές αθώων ζώων. Αν είστε δικυκλιστής, μπορεί μάλιστα να σώσετε και τη δική σας.
