Όσοι τρέξατε στις αίθουσες για το Νοσφεράτου, όσοι αγαπάτε το μαύρο χρώμα, την νταρκίλα και γενικά τα βαριά πράγματα, αφιερώστε λίγο χρόνο στο νέο άλμπουμ της Έθελ Κέιν. Το Perverts είναι ό,τι πιο αργό, δύστροπο και σκοτεινό υπάρχει αυτή τη στιγμή στις νέες κυκλοφορίες. Ένας δίσκος ικανός να μαυρίσει την ψυχή ευδιάθετων ανθρώπων και να γεννήσει υπαρξιακές ανησυχίες σε βρέφη. Αφού είδε το κοινό της να μεγαλώνει με το Preacher’s daughter (2022), η 26χρονη τραγουδοποιός έγραψε και ηχογράφησε ολομόναχη το Perverts, κινούμενη σε dark ambient μονοπάτια. Πολλοί μιλούν για εμπορική αυτοκτονία. Αρκετοί εκτιμούν το θάρρος της.
Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος περιλαμβάνει δύο ειδών κομμάτια: ambient κολάζ, που θα μπορούσαν άνετα να επενδύσουν ηχητικά εικαστική έκθεση, και κομμάτια όπως το Vacillator, τα οποία έχουν μεν μελωδία και δομή, αλλά είναι τόσο αργά, που νιώθεις ότι παίζουν σε slow motion. Με μιάμιση ώρα συνολική διάρκεια, το Perverts σε αναγκάζει να πατήσεις αρκετές φορές skip, σε αναζήτηση μιας ζωηράδας που ποτέ δεν έρχεται. Πόσα αστεράκια θα βάζαμε; «Το να βαθμολογήσεις έναν δίσκο σαν κι αυτόν», γράφει στην κριτική του ο συντάκτης του DIY, «είναι μια αδύναμη προσπάθεια ποσοτικοποίησης της πολωτικής δημιουργικής του αυτοπεποίθησης». Σκέφτομαι τον Λου Ριντ. Πριν από 50 χρόνια είχε σαμποτάρει κι αυτός την καριέρα του με το Metal Machine Music, ένα άλμπουμ γεμάτο θόρυβο και παραμορφωμένους ήχους κιθάρας. Κάτι τέτοιο μοιάζει να τολμά και η Κέιν εδώ. Με τη διαφορά ότι η κίνηση του Ριντ εμπεριείχε ένα υποβόσκον χιούμορ: «Όποιος φτάσει έως την τέταρτη πλευρά είναι πιο χαζός από μένα», είχε πει.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠThe Innocence Mission – Midnight Swimmers
Ένα συγκρότημα του οποίου την ύπαρξη δεν γνώριζα καν, παρότι δισκογραφεί από το μακρινό 1989, μου κρατάει συντροφιά με ήρεμα, τρυφερά φολκ/ποπ τραγούδια. To τελευταίο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν μπει ο χειμώνας, για να τον κάνει πιο υποφερτό.
