Η 3η Σεπτεμβρίου του 1945 ήταν, κατά μία έννοια, κάτι σαν Πρωτοχρονιά. Οι Ιάπωνες είχαν μόλις συνθηκολογήσει, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει και πάνω από τα ερείπιά του οι Σύμμαχοι, έχοντας ήδη καθορίσει τις ζώνες επιρροής τους, υπόσχονταν –σαν σε πρωτοχρονιάτικη δέσμευση– πως καμία παγκόσμια σύρραξη με δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς και ανυπολόγιστες καταστροφές δεν θα συγκλόνιζε ξανά την ανθρωπότητα.
Την επόμενη κιόλας μέρα, ένας νέος πόλεμος θα ξεκινούσε. Τον ονόμασαν Ψυχρό, γιατί στηρίχτηκε στην κατασκοπεία· και στις παράξενες ιδέες για αποσταθεροποίηση του νέου εχθρού.
Στους πολέμους, τα ζώα βρίσκονταν ανέκαθεν ανάμεσα στα πιο αθώα θύματα. Άλογα που κομματιάζονταν από το Πυροβολικό. Σκυλιά που ξαμολιούνταν στα ναρκοπέδια. Δελφίνια που τοποθετούσαν εκρηκτικούς μηχανισμούς στα πλοία και ανατινάζονταν μαζί τους. Υπάρχει όμως μια ιδέα που αξίζει ιδιαίτερης μνείας. Όχι γιατί ήταν έστω και μερικώς αποτελεσματική, αλλά επειδή ήταν εντελώς ηλίθια.
Στην αυγή της δεκαετίας του ’60, οι μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ αναζητούσαν διαρκώς καινούργιους τρόπους για να κρυφακούσουν τις συνομιλίες της άλλης πλευράς. Στα μουσεία του Ψυχρού Πολέμου βλέπει κανείς σήμερα απίθανες πατέντες με μικροκάμερες, μικρόφωνα και καταγραφικούς μηχανισμούς που λειτούργησαν, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Δεν θα δει όμως πουθενά την παραμικρή αναφορά στο μεγάλο φιάσκο της CIA που ονομάστηκε «Acoustic Kitty».
Ήταν μια έμπνευση από το μυαλό κάποιου που, ολοφάνερα, δεν ήξερε τίποτα για τις γάτες. Ήξερε όμως από ηλεκτρονικά και στοιχειώδη βιολογία. Και κατάφερε να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση του Κογκρέσου για ένα αρχικό κονδύλι είκοσι εκατομμυρίων δολαρίων (είκοσι εκατομμύρια του 1965 αντιστοιχούν σε διακόσια εκατομμύρια σήμερα), ώστε να δημιουργήσει την πρώτη, ας την πούμε «υβριδική» γάτα: ένας κτηνίατρος επιφορτίστηκε με το έργο της εμφύτευσης ενός μικροφώνου στο αυτί του ζώου και ενός ραδιοπομπού στη βάση του κρανίου του. Κατάφερε επίσης να πλέξει μια εύκαμπτη κεραία στο τρίχωμά της και ορίστε, η πρώτη γάτα-κατάσκοπος ήταν έτοιμη για την πρώτη της αποστολή. Την πρώτη και τελευταία…
Το πλάνο ήταν να τοποθετήσουν το γατί δίπλα σε ένα παγκάκι όπου κάθονταν και τα έλεγαν μεταξύ τους, την ώρα του μεσημεριανού διαλείμματος, δύο Σοβιετικοί διπλωματικοί υπάλληλοι. Μόνο που οι γάτες σπάνια κάνουν αυτό που τους ζητάς· και η «ακουστική ψιψίνα» δεν αποτελούσε εξαίρεση. Η αποστολή της κράτησε μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Σύμφωνα με τον απόρρητο φάκελο που δόθηκε στη δημοσιότητα, όταν μια σειρά από αρχεία της CIA αποδιαβαθμίστηκαν το 2013, κάτι (ίσως ακόμα και κάποιος μικροφωνισμός από τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό) λαχτάρισε τη φουκαριάρα τη γατούλα, η οποία τινάχτηκε τρομοκρατημένη στη λεωφόρο, όπου την πάτησε ένα διερχόμενο ταξί. Τέλος παιχνιδιού.
Το πρότζεκτ εγκαταλείφθηκε το 1967. Καμία άλλη ακουστική ψιψίνα δεν προετοιμάστηκε για το δύσκολο έργο της κατασκοπείας. Οι εγκέφαλοι του προγράμματος έγραψαν στους ανωτέρους τους: «Ίσως δεν υπολογίσαμε σωστά τη δυσχέρεια που παρουσιάζει η εκπαίδευση των αιλουροειδών. Αν δοκιμάζαμε άλλη μία, αυτή τη φορά με σκύλο;». Ευτυχώς –για τα ζώα αλλά και για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια– η απάντηση του Κογκρέσου ήταν ένα ηχηρό όχι.
