Έτυχε να βρεθώ σε ένα σέσιον ηχογράφησης του νέου δίσκου του Γιώργου Καρρά (στούντιο Αρκαδικόν, Θεσσαλονίκη). Θυμάμαι έναν άνθρωπο δοσμένο στη μουσική, ανήσυχο για λεπτομέρειες που λίγοι θα προσέξουν, ελαφρώς κυρτό πάνω από την κονσόλα όπου ηχογραφήθηκαν κάποτε τα Εννιά πληρωμένα τραγούδια. Ο δίσκος που προέκυψε είναι Τα υλικά της χαράς, μελοποίηση ποιημάτων του Θεσσαλονικιού λογοτέχνη Ανέστη Ευαγγέλου. Για πρώτη φορά, ο Καρράς μπαίνει σε ρόλο κεντρικού τραγουδιστή, επικοινωνώντας μια ποίηση παλαιάς κοπής και μια μουσική που κάθε άλλο παρά διεκδικεί δάφνες μοντερνισμού. Να συμφωνήσουμε εδώ ότι κανένας δεν περιμένει από τον Καρρά στα εξηνταφεύγα του να σπρώξει μπροστά την υπόθεση «ελληνικό ροκ».
Τα Υλικά της χαράς κουβαλούν μια μάλλον αναπόφευκτη απαισιοδοξία, μια ήρεμη δύναμη, κάποιες αδιάφορες καταθέσεις (Τα γυμνά δέντρα), αλλά και τραγούδια τα οποία σου μιλάνε ακόμα και όταν νομίζεις πως δεν απευθύνονται σ’ εσένα (Δίχως καμιά αυταπάτη). ΟΚ, τόσο στη μουσική όσο και στην ερμηνεία υπάρχουν στοιχεία που θυμίζουν Τρύπες. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό.
Προσωπικά, βρίσκω κάτι όμορφο, οικείο και τίμιο σε κομμάτια όπως η Αγάπη, όπου η ακουστική κιθάρα του Άγγελου Μπουρνά και το λιτό μπάσο του Καρρά φτιάχνουν το σάουντρακ μιας ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Όταν πια έρχονται τα πνευστά και η μικρή χορωδία, αισθάνομαι ότι ο Καρράς κατάφερε αυτό που χρόνια τώρα πάλευε, να φτιάξει δηλαδή ξανά ένα συγκινητικό ροκ τραγούδι με στίχους, εντελώς απλό αλλά και αντάξιο της ιστορίας του. Το αν και κατά πόσο θα βρει κοινό αυτή η προσπάθεια εξαρτάται, πια, κυρίως από τις live εμφανίσεις.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠSaint Etienne – The Night
Δίσκος που θα αρέσει σίγουρα στον Μπράιαν Ίνο, η επιστροφή των Saint Etienne περιλαμβάνει τιτιβίσματα πουλιών, ήχους βροχής, πόρτες που κλείνουν, ομιλίες και φυσικούς θορύβους, σε μια ambient pop λογική. Οι μελωδίες δεν είναι τόσο αξιομνημόνευτες, όμως η ηρεμία και η απαλότητα του υλικού αφήνουν μια γλυκιά αίσθηση.
