Νικόλ Κίντμαν: «Θα ήταν ολέθριο να μην κάνω αυτήν την ταινία»

Η Νικόλ Κίντμαν γουρλώνει τα μάτια της: «Δεν έχεις πάει να δεις τις Rockettes [Σ.τ.Μ.: θρυλικό γκρουπ χορευτριών που ιδρύθηκε το 1925 και κάθε χρόνο δίνει ένα διάσημο χριστουγεννιάτικο σόου στη Νέα Υόρκη]; Εγώ πηγαίνω κάθε χρόνο. Ναι, έχω εμμονή!». Καθισμένη σε ένα ντάινερ στη Νέα Υόρκη, με μια σούπα σελινόριζας μπροστά της, η 57χρονη οσκαρική ηθοποιός μιλάει με ενθουσιασμό για το χριστουγεννιάτικο σόου το οποίο παρακολούθησε το προηγούμενο βράδυ με τα παιδιά και τον σύζυγό της, τον τραγουδιστή Κιθ  Έρμπαν: «Έλεγα στον σύζυγό μου: “Γιατί μας αρέσει τόσο πολύ;”. Και μου απάντησε: “Επειδή είναι μια ανάμνηση. Θυμάσαι το παιδί μέσα σου”».

Τελευταία, η Κίντμαν κάνει αρκετές τέτοιες σκέψεις, ανατρέχοντας στη ζωή και την καριέρα της και εντοπίζοντας αλληλουχίες. Η νέα της ταινία, Babygirl, είναι μια επανασύνδεση: Αν και πρόσφατα την είδαμε σε εντυπωσιακές σειρές, όπως το The Perfect Couple (Το τέλειο ζευγάρι) και το Lioness: Special Ops, το Babygirl σηματοδοτεί μια επιστροφή στο είδος του ριψοκίνδυνου σινεμά για το οποίο είχε αναγνωριστεί, με ταινίες που ως βασικό καύσιμο έχουν το όραμα ενός σκηνοθέτη. 

Στην ταινία, την οποία σκηνοθετεί η Χαλίνα Ράιν, η Κίντμαν υποδύεται την πρωταγωνίστρια Ρόμι, μια συγκροτημένη CEO που έχει έναν αφοσιωμένο σύζυγο (Αντόνιο Μπαντέρας), αλλά μια μη ικανοποιητική σεξουαλική ζωή: Φοβούμενη να εξερευνήσει την επιθυμία της να είναι υποτακτική στο σεξ, η Ρόμι βλέπει το πάθος της να εκπληρώνεται από έναν νεαρό ασκούμενο (Χάρις Ντίκινσον), με τον οποίο ξεκινάει μια ταραχώδη σχέση. «Είναι πολύ αποκαλυπτική», παραδέχτηκε η Κίντμαν για τη σεξουαλικά φορτισμένη ταινία. Όταν την παρακολούθησε για πρώτη φορά με κοινό, ένιωσε τόσο γυμνή και ευάλωτη, που έθαψε το κεφάλι της στο στήθος της Ράιν.

Το Babygirl ίσως χαρίσει στην Κίντμαν την έκτη υποψηφιότητά της για Όσκαρ – ήδη της εξασφάλισε το Volpi Cup (βραβείο καλύτερης ηθοποιού) στο Φεστιβάλ της Βενετίας, αν και η ηθοποιός δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην τελετή απονομής εξαιτίας του θανάτου της μητέρας της, Τζανέλ, στα 84 της. Οι δυο τους ήταν κοντά και ο θάνατός της έχει προκαλέσει στην Κίντμαν μια στοχαστική διάθεση. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας μίλησε για το Babygirl, αλλά και για τις απραγματοποίητες φιλοδοξίες της μητέρας της και τις δυσκολίες που εμποδίζουν τη γυναικεία ολοκλήρωση, ζητήματα τα οποία προσέγγισε με έναν απροσδόκητα απροσχημάτιστο τρόπο. «Το να μπορείς να παραμένεις ελεύθερος, ανοιχτός, ευάλωτος είναι μια ανάγκη συνυφασμένη με τη φύση του ηθοποιού», λέει. «Να μένεις έτσι, να βγάζεις την πανοπλία και να λες: Εδώ είμαι». Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνομιλία μας. 

Όταν η Κίντμαν παρακολούθησε για πρώτη φορά την ταινία σε αίθουσα με κοινό, ένιωσε τόσο γυμνή και ευάλωτη, που έθαψε το κεφάλι της στο στήθος της σκηνοθέτριας. 

Τι σχόλια σας έχουν κάνει για το Babygirl; 

Κάθε είδους. Με αντιμετωπίζουν ως sex therapist, και εγώ εξηγώ ότι δεν έχω τα προσόντα! Όμως οι άνθρωποι είναι πολύ εντυπωσιασμένοι, θέλουν να μιλήσουν για την ταινία, τους ερεθίζει και τους ενοχλεί ταυτόχρονα. 

Σε μια ταινία για το σεξ, μερικές φορές οι άνθρωποι μετράνε την επιτυχία της με το αν τους ερεθίζει ή όχι. Αλλά αυτή η ταινία είναι πολύ πιο ουσιαστική από αυτό. 

Αφορά μια υπαρξιακή κρίση. Ναι, έχει να κάνει με το σεξ, αλλά επίσης έχει να κάνει με μια γυναίκα που αναρωτιέται ποια είναι. Βρίσκεται σε μια τρικυμιώδη κατάσταση, επειδή δεν είναι απόλυτα σίγουρη για το ποια είναι ή τι πραγματικά θέλει, και αυτό είναι κάτι που οι άλλοι το διαισθάνονται. Ναι, η ταινία έχει μια θηλυκή οπτική, αλλά δεν αφορά ένα συγκεκριμένο φύλο. Έχω τόσο πολλούς άνδρες φίλους που την έχουν δει, οι οποίοι λένε: «Έχει να κάνει με τα μυστικά» ή «Έχει να κάνει με το ότι πρέπει να μη φανερώνεις ανοιχτά τη σεξουαλικότητά σου» ή «Έχει να κάνει με το πώς δεν θα μπορούσα ποτέ να εκφραστώ». Υπάρχει κάτι πολύ απελευθερωτικό σε αυτό.

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τη Χαλίνα; Έχεις κάνει στο παρελθόν κάποιες αποκαλυπτικές ταινίες, όπως το Μάτια ερμητικά κλειστά ή το Paperboy, αυτή τη φορά όμως συνεργάζεσαι με μια γυναίκα σκηνοθέτη. 

Ένιωσα μεγάλη ασφάλεια, όπως όταν βρίσκεσαι με την κολλητή σου. Είμαι πολύ κοντά με τη Χαλίνα, και τώρα είναι κάπως άσχημο το συναίσθημα ότι εκείνη θα προχωρήσει λογικά στην επόμενη συνεργασία. Ως ηθοποιός αυτό είναι απαίσιο, γιατί λες: «Γαμώτο, δεν θα είμαι πια η χαϊδεμένη σου, το babygirl σου, δεν θα με λούζεις με την αγάπη σου». 

Πάντα αναρωτιόμουν πώς λειτουργεί αυτό για τους ηθοποιούς. Βιώνετε πολύ έντονες εμπειρίες μαζί με τους σκηνοθέτες και το υπόλοιπο καστ, και έπειτα, ξαφνικά, χάνεστε και παίρνει ο καθένας τον δρόμο του. Όπως όταν τελειώνει η κατασκήνωση το καλοκαίρι. 

Έτσι είναι, και κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό! Ποτέ δεν ξέρεις, ελπίζεις πως ίσως τα μονοπάτια σας ξανασυναντηθούν. Αλλά πρέπει να σε διαλέξουν ξανά. Η Χαλίνα είναι τόσο στο φόρτε της αυτή τη στιγμή, που πιστεύω ότι μάλλον έχει ξεμπερδέψει μαζί μου (γέλια).

Πώς καταφέρνει ένας σκηνοθέτης να τον ή την εμπιστευτείς τόσο πολύ, για να κάνετε μια ταινία όπως το Babygirl;

Είμαι άνθρωπος που εμπιστεύεται. Η μαμά μου πάντα έλεγε «Νικόλ, εμπιστεύεσαι υπερβολικά τους ανθρώπους, πρέπει να σταματήσεις», όμως εγώ δείχνω πάντα εμπιστοσύνη μέχρι να καώ, και μετά τα ίδια απ’ την αρχή. Μου αρέσει η εγγύτητα, και αυτός μάλλον είναι ο λόγος που λέω ότι δυσκολεύομαι τώρα να αποχωριστώ τη Χαλίνα. Δημιουργείς φιλίες με ανθρώπους που επεκτείνονται πέρα από τις δουλειές. Και με τους ηθοποιούς συμβαίνει αυτό: κοιτάζεις μέσα στα μάτια τους, συνδέεσαι μαζί τους. Όταν σε έχουν κρατήσει στα χέρια τους, έχετε περάσει κάτι μαζί, αυτή είναι μια γνήσια, πραγματική σύνδεση.

«Είμαι άνθρωπος που εμπιστεύεται. Η μαμά μου πάντα έλεγε: “Νικόλ, εμπιστεύεσαι υπερβολικά τους ανθρώπους, πρέπει να σταματήσεις”». 

Εκείνη την ώρα, το σώμα σου αισθάνεται στ’ αλήθεια αυτό που συμβαίνει; 

Και η καρδιά μου, και το μυαλό μου. Αυτή είναι η ομορφιά σε αυτό που κάνουμε. Όταν σταματήσω να αισθάνομαι, θα σταματήσω να παίζω. 

Αυτό δεν έχει επιπτώσεις σ’ εσένα; Το Babygirl ήταν μια ταινία όπου ήσουν πολύ εκτεθειμένη. 

Τελικά, μου έδωσε ενέργεια. Μου λένε «ήταν πολύ θαρραλέα επιλογή να κάνεις αυτή την ταινία». Εγώ απαντώ πως θα ήταν ολέθριο να μην την κάνω, θα ήταν μια πολύ καταστροφική κίνηση για τον εαυτό μου να μην το κάνω. 

Δεν είναι εύκολο να παραμείνεις τόσο ευάλωτη, βέβαια. 

Μάλλον είμαι πολύ διάφανη και διαθέσιμη. Ο σύζυγός μου λέει ότι δεν έχω κάποιο ισχυρό τείχος προστασίας γύρω μου. Από τη φύση μου είμαι λίγο ντροπαλή, αλλά καθώς μεγάλωνα, κατάφερα να κάνω πολύ βαθιές συζητήσεις. Το να παρακολουθώ τη μητέρα μου να περνάει τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της –μια εξαιρετικά διανοούμενη γυναίκα, της οποίας κατέρρεε το σώμα, αλλά όχι το μυαλό–, το να τη συντροφεύω σε αυτό, ήταν μια φοβερή διαδρομή. Ήμουν η πρωτότοκη κόρη και η έμπιστή της. Και καθώς είμαι μητέρα νεαρών κοριτσιών [σ.σ.: έχει δύο κόρες με τον Έρμπαν και μία μεγαλύτερη κόρη και έναν γιο με τον πρώην σύζυγό της, Τομ Κρουζ], ήταν πολύ έντονο να ζω το τέλος της μητέρας μου και να το συζητάω ανοιχτά μαζί της. 

Τι σου έλεγε; 

Ήταν εξοργιστικό, το σώμα της την εγκατέλειπε σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και δεν μπορούσε να κάνει τα πράγματα που ήθελε. Τα νυχτερινά τηλεφωνήματα ήταν τα πιο ενδιαφέροντα, επειδή γίνονταν στις τρεις το πρωί και μιλούσαμε μερικές φορές για δύο ώρες για το τι σημαίνει να γερνάς, για την ομορφιά και την οδύνη της ηλικίας. Είχε πλήρη επίγνωση του τι σήμαινε αυτό και ένιωθε απογοήτευση και θυμό. 

Ήσουν στη Βενετία όταν έμαθες ότι πέθανε; 

Μόλις είχα κατέβει από το αεροπλάνο και με χτύπησε κάπως σαν χιονοστιβάδα. Όπως λέει η Χαλίνα στο Babygirl, «έρχεται η χιονοστιβάδα». Ε, για μένα ήρθε η χιονοστιβάδα της μητέρας μου. 

Καθώς συζητώ με ανθρώπους σχετικά με την ταινία, ένα θέμα που επανέρχεται είναι η θνητότητα. Όταν ρώτησα τον συμπρωταγωνιστή σου, Χάρις Ντίκινσον, αν ανησυχεί για το πώς θα τον αντιμετωπίζουν μετά το Babygirl, απάντησε: «Γιατί να ανησυχώ; Όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα». Αυτό έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

Έτσι σκέφτεται η νεολαία! Και ο Αντόνιο (Μπαντέρας) είναι συναρπαστικός, επειδή για εκείνον ισχύει το αντίθετο: έπαθε μια σοβαρή καρδιακή προσβολή και επέζησε, οπότε έχει μια εξαιρετική ματιά για τη ζωή. Μιλάμε για ζωτικότητα! Είναι τόσο μέσα στον κόσμο και συναισθηματικός. Θέλω να επαινέσω τον Αντόνιο γιατί εμφανίστηκε στο πλατό τόσο ανοιχτός, πρόθυμος και υποστηρικτικός προς τη Χαλίνα. Έχουμε απίστευτους άντρες σε αυτή την ταινία, κάτι που πρέπει να αναδειχθεί γιατί δεν είναι δεδομένο. Θα υπήρχαν άντρες που δεν θα ήθελαν να παίξουν; Πιθανώς, επειδή είναι πολύ σεξουαλική ταινία.

Για σένα ήταν έντονο; 

Ναι. Νιώθω ότι εξέθεσα ένα πολύ ιδιωτικό κομμάτι του εαυτού μου. 

Έχεις νιώσει ξανά έτσι στο παρελθόν, όταν γυρνούσες σκηνές με έντονη σεξουαλική φόρτιση; 

Όχι τόσο όσο εδώ. Ίσως στο Big Little Lies κάποιες φορές, γιατί αυτά που γίνονταν ήταν πολύ, πολύ σκληρά, ήμουν χτυπημένη και μελανιασμένη [Σ.τ.Μ.: Στη σειρά η Κίντμαν υποδύεται μια ηρωίδα που υφίσταται ενδοοικογενειακή βία]. Με αυτή την ταινία η καρδιά μου είναι στην οθόνη. Είναι διαφορετικό. Έπρεπε να μεταφερθώ νοητικά σε ένα άλλο μέρος και να πω στον εαυτό μου να μην το σκέφτεται ως μια σκηνή που θα τη δει κανείς, να το σκέφτεται σαν κάτι πολύ προσωπικό που συμβαίνει στο εδώ και το τώρα. 

Άκουσα ότι είχες βυθιστεί τόσο βαθιά σε αυτόν τον ρόλο, που κατά τη διάρκεια μιας σκηνής κάλεσες ξαφνικά ταξί ενώ ήσουν ακόμη «μέσα»στον ρόλο.

…Και μπήκα στο ταξί! Ο βοηθός σκηνοθέτη ζήτησε να με φέρουν πίσω. 

Αν μπορείς να εκπλήξεις ακόμη και τον εαυτό σου καθώς παίζεις, εκπλήσσεσαι και όταν βλέπεις τις σκηνές αργότερα; 

Ναι. Με έναν τρόπο κάπως συγκρουσιακό. Αλλά πάντα λέω ότι δεν είμαι εγώ ο κριτής της απόδοσής μου. Δεν υπάρχει κριτής, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. 

Η ταινία πραγματεύεται την απελευθέρωση από την ντροπή. Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό ως ηθοποιός που, μέσα από τη δουλειά σου, ακουμπάς ρισκαδόρικες ή αποκαλυπτικές καταστάσεις; 

Όταν ήμουν μικρότερη, εντόπιζα τη θέση μου στον κόσμο μέσα από τη λογοτεχνία και το θέατρο. Τα Σαββατοκύριακα πήγαινα στο θέατρο [Σ.τ.Μ.: Συμμετείχε από μαθήτρια σε θεατρικούς θιάσους νέων] και εκεί εξέφρασα όλα αυτά τα τόσο διαφορετικά πράγματα που συνέβαιναν μέσα μου. Ήταν η σωτηρία και η παρηγοριά μου. Μου έσωσε τη ζωή. Έτσι, με την απώλεια της μητέρας μου, σκέφτηκα: «Πού καταλήγουν όλα αυτά τα συναισθήματα;». Μπορώ να τα βάλω σε ένα μικρό κουτί ή μπορώ να τα διοχετεύσω καλλιτεχνικά. Έχει νόημα να κάνει κανείς τέτοια πράγματα, συνδέεσαι με τον υπόλοιπο κόσμο έτσι. Ό,τι περνάω εγώ το έχει περάσει και κάποιος άλλος.

Αν γύριζες τον χρόνο πίσω 15 χρόνια και μπορούσες να δεις πώς έχει εξελιχθεί σήμερα η καριέρα σου, πώς πιστεύεις ότι θα σου φαινόταν; 

Θα είχα σοκαριστεί. 

Τι θα σε σόκαρε; 

Το ότι είμαι ακόμα εδώ και ότι η δουλειά μου είναι τόσο ζωντανή. Ποτέ δεν ξέρεις. Οι σκηνοθέτες πρέπει να επιλέξουν να δουλέψουν μαζί σου – το ίδιο και οι συγγραφείς και οι άλλοι ηθοποιοί. Πραγματικά δεν είσαι στη θέση του οδηγού και υπάρχουν τόσο πολλά που δεν μπορείς να ελέγξεις, οπότε το να δουλεύω ακόμα, και σε αυτή την ένταση, δεν θα το είχα προβλέψει. 

Σε προηγούμενη φάση της καριέρας σου υπήρχε μια εναλλαγή ανάμεσα σε ταινίες από τα μεγάλα στούντιο και μικρότερες, ανεξάρτητες ταινίες. Πλέον αισθάνεσαι ότι οι μεγάλες σειρές σε streaming πλατφόρμες έχουν πάρει τη θέση των ταινιών; Το ότι το The Perfect Couple γίνεται νούμερο ένα στο Netflix ίσως προσφέρει τέτοια ώθηση που καθιστά δυνατό να γυριστεί μια ταινία όπως το Babygirl;

Ήταν απίστευτο, η σειρά εκτοξεύτηκε την ίδια στιγμή με το Babygirl – είναι βέβαια τόσο διαφορετικά. Ο κόσμος που είδε το Perfect Couple δεν πρόκειται να δει το Babygirl και δεν το έχει καν ακούσει. Διαφορετικά πρότζεκτ καταφέρνουν να λειτουργήσουν σε διαφορετικό κοινό. Καλύτερα να αγαπάς αυτό που κάνεις και να ελπίζεις ότι ο κόσμος θα σε συναντήσει κάπου. Το επόμενο πράγμα που θέλω να κάνω είναι ένα θεατρικό, θέλω κάτι μικρής κλίμακας.

«Υπάρχουν τόσο πολλά που δεν μπορείς να ελέγξεις, οπότε το να δουλεύω ακόμα, και σε αυτή την ένταση, δεν θα το είχα προβλέψει». 

Πιστεύεις ότι, αν εσύ πρωταγωνιστούσες σε μια παράσταση, θα παρέμενε «μικρής κλίμακας»;

Λοιπόν, θέλω να το αντιμετωπίσω σαν κάτι μικρό, ώστε να καταφέρω να έχω το θάρρος να το κάνω. Όσο λες «Θεέ μου, αυτό θα το δουν εκατομμύρια άνθρωποι», γίνεσαι αδύναμος. Αν σκεφτείς πως πρόκειται για ένα μικρό πρότζεκτ, όπως έκανα με το Babygirl, τότε ποιος ξέρει; 

Το Babygirl της Χαλίνα Ρέιν, με τους Νικόλ Κίντμαν, Αντόνιο Μπαντέρας, Χάρις Ντίκινσον κ.ά., έρχεται στις ελληνικές αίθουσες στις 26/12 σε διανομή Tanweer.