Αν διαβάσατε ή έστω τσεκάρατε στα πεταχτά λίστες με τους δίσκους της χρονιάς, πιθανότατα θα αισθανθήκατε ότι ζείτε σε παράλληλο σύμπαν. Tόσοι ωραίοι δίσκοι πια; Μήπως ζούμε στο 1969 και δεν το ξέρουμε; Ακόμα και εγώ που ακούω νέα άλμπουμ όλο τον χρόνο και συχνά τα επαινώ, κάτι μέρες σαν και αυτές καταφεύγω σε παλιά και αγαπημένα. Ή ενίοτε αναζητώ δύστροπες μουσικές απομόνωσης, που με θωρακίζουν από τον φλύαρο έξω κόσμο.
Μια τέτοια «υπηρεσία» προσφέρει το ντεμπούτο των Squanderers: Στο If a body meet a body, το νεόκοπο τρίο από τη Νέα Υόρκη παραθέτει ένα γκρίζο, ακοινώνητο σάουντρακ, που πηγαίνει κόντρα στην εκθαμβωτική λάμψη, τη θλιβερή χαρά και τη βαβούρα των γιορτών. Τι έχουμε εδώ; Ηλεκτρικές κιθάρες που παράγουν θόρυβο ή μικρές μελωδίες, τις οποίες κανείς ποτέ δεν θα τραγουδήσει.
Ουσιαστικά ακούμε το αποτέλεσμα της αυθόρμητης συνάντησης τριών μουσικών, που κλείστηκαν μια νύχτα στο στούντιο χωρίς κανένα σχέδιο και πάτησαν το REC: Είναι οι κιθαρίστες Γουέντι Άιζενμπεργκ και Ντέιβιντ Γκραμπς και ο πολυοργανίστας και παραγωγός Κράμερ, μορφή του νεοϋορκέζικου underground, αλλά και ιδρυτής της δισκογραφικής Shimmy-Disc, στην οποία κυκλοφορεί το άλμπουμ. Το αποτέλεσμα είναι ένας πειραματικός δίσκος, απρόθυμος να γοητεύσει διά της εύκολης οδού, ή να αγκιστρωθεί στην ταμπέλα του ροκ – παρότι βασίζεται εξ ολοκλήρου σε κιθάρες.
Να πω ότι αγάπησα το If a body meet a body ή ότι θα το ξανακούσω στο μέλλον; Ψέματα θα πω. Μέρες σαν κι αυτές, πάντως, το άμορφο χάος του έρχεται στα ακουστικά μου σαν μια σκούπα που διώχνει καθετί περιττό ή ψεύτικο. Και έτσι θέλω να κλείσω τη χρονιά μου.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠBob Dylan – Christmas in the heart (2009)
Tο άλμπουμ που επιλέγω όταν κάποιος έρχεται σπίτι και μου ζητάει χριστουγεννιάτικα – όχι χωρίς κάποια χαιρεκακία. Όταν βγήκε, πριν από 15 χρόνια, όλοι νόμιζαν ότι ο Ντίλαν τρολάρει. Σήμερα, μπορεί κανείς να δει το Christmas in the heart σαν μια προσπάθειά του να πλησιάσει τον μέσο Αμερικανό πολίτη, λίγο πριν μπει σε ρόλο Φρανκ Σινάτρα, για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.
