«Στενοχωριέμαι τώρα που τρώμε χταπόδι». Δεν πάει πολύς καιρός που ακούσαμε αυτή τη φράση από το στόμα προβεβλημένου προσώπου του πολιτικού μας συστήματος. Επρόκειτο για μια –υποτίθεται– χαλαρή συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, αλλά το πολιτικό διακύβευμα ήταν ήδη πολύ μεγάλο και η ανάγκη να πέσει το φιλοζωικό χαρτί στο τραπέζι το ίδιο.
Φρύαξε το τουίτερ της αντιπολίτευσης: «Στενοχωριέστε για τα χταπόδια, επειδή είναι έξυπνα. Για τα γουρούνια γιατί δεν στενοχωριέστε, που είναι ακόμα πιο ευφυή; Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί!» Χίλια δίκια είχαν. Το να κατηγορούμε όμως για επιλεκτική φιλοζωία την αντιπολίτευση είναι εξίσου υποκριτικό. Γιατί τον τόνο και το πραγματικό πρόσταγμα τα δίνει
η κυβέρνηση.
Το προηγούμενο Κ9 ήταν αφιερωμένο στη νομοθεσία που απαγορεύει την έκθεση θηραμάτων. Την επίδειξη δηλαδή των τροπαίων του κυνηγιού με οποιονδήποτε τρόπο σε δημόσια θέα. Και αναρωτήθηκα μαζί σας γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα αλιεύματα. Επειδή βρήκαμε μια άλλη λέξη για να περιγράψουμε τα θαλάσσια θηράματα; Δεν είναι άραγε το ίδιο φρικτή η θέα μιας κουρτίνας από χταπόδια μπροστά στο γραφικό παραλιακό ταβερνάκι με την εικόνα μιας σειράς από σκοτωμένα πουλιά πάνω στο καπό ενός αγροτικού;
Η απάντηση είναι όχι. Θα έπρεπε, αν δεν ήμαστε εμείς οι ίδιοι και γραμματείς και Φαρισαίοι και υποκριτές, αλλά δεν είναι. Γιατί ο οίκτος, η συμπόνια και η πονοψυχιά μας έχουν ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά. Λυπόμαστε περισσότερο ό,τι μας μοιάζει βιολογικά. Τα πλάσματα της θάλασσας είναι πολύ μακριά από το φυσικό μας περιβάλλον, πολύ μακριά από τη φυσιολογία μας, πολύ μακριά από τον κύκλο της φροντίδας μας.
Έστω, θα πει κανείς. Είναι μια αρχή· ας την κάνουμε με τα θηλαστικά και τα πετεινά του ουρανού και βλέπουμε για τη συνέχεια. Δυστυχώς, και εδώ η απάντηση «όχι» είναι. Μαθαίνω ότι το αδίκημα της έκθεσης θηραμάτων παύει να είναι ποινικό και παραμένει μόνο διοικητικό, καθώς (οι νομικοί τα γνωρίζουν καλύτερα αυτά) υπάρχει μια προβληματική αντινομία στην επιβολή διπλών κυρώσεων για την ίδια παράβαση, καθώς αυτή παραβιάζει μία από τις θεμελιώδεις αρχές της ευρωπαϊκής έννομης τάξης, την αρχή του «ne bis in idem» (όχι δύο φορές στο ίδιο πρόσωπο).
Μόνο που, όταν το αδίκημα δεν είναι ποινικό, δεν συντάσσεται σχετική δικογραφία. Χωρίς δικογραφία, οι διωκτικές αρχές δεν μπορούν να ζητήσουν άρση απορρήτου από τον εισαγγελέα για τον (φερόμενο ως) δράστη και να τον εντοπίσουν στα κοινωνικά δίκτυα, εκεί δηλαδή που η συντριπτική πλειονότητα περιφέρει τα ανδραγαθήματά της. Και χωρίς τη δυνατότητα εντοπισμού του μέσα από τις πλατφόρμες, όπως π.χ. το Facebook, η υπόθεση παύει να είναι υπόθεση. Γίνεται ένα απλό περιστατικό χωρίς στοιχεία ικανά να οδηγήσουν σε δίωξη και πάει στο αρχείο. Στο χρονοντούλαπο της δικονομικής μας ανικανότητας.
Συμπέρασμα: Μη στενοχωριέστε που τρώμε ακόμη χταπόδι. Είναι κατά τι λιγότερο θλιβερό από το να τρώμε κουτόχορτο…
