Ο κύριος της φωτογραφίας ονομάζεται Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Τιμημένος με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1954, λατρεύτηκε για την ικανότητά του να αποτυπώνει σε λέξεις την ανθρώπινη φύση με όλες τις αντιφάσεις, τη δύναμη και την ευθρυπτότητά της, βουτώντας πολύ βαθιά στην πολυπλοκότητα του μεγαλείου της θνητότητας.
Και όμως, αυτός ο άνθρωπος, πραγματικός τραγικός ήρωας όλων των έργων του, στα οποία φαινόταν να καταθέτει κάθε φορά και από ένα κομμάτι της καταθλιπτικής ψυχής του, δανείστηκε το 1933 ένα σημαντικό ποσό από τον πεθερό της δεύτερης γυναίκας του για ένα σαφάρι εκατό ημερών στην Αφρική, όπου κατόρθωσε (ως δεινός κυνηγός) να εξοντώσει ρινόκερους, ιπποπόταμους, αντιλόπες και ένα λιοντάρι. Φωτογραφήθηκε με καμάρι μπροστά από τα κουφάρια τους και γύρισε στην Αμερική με τα ανάλογα τρόπαια, πριν επιστρέψει ξανά, για τον ίδιο λόγο, στην Αφρική – στη φωτογραφία κάτω σε σαφάρι του 1937.
Έτσι ήταν ο κόσμος τότε, θα πει κάποιος. Ένας Αμερικανός νεοαποικιοκράτης, ακόμα και με το βάθος της αντίληψης ενός Χέμινγουεϊ, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ο σεβασμός στη φύση και η επίδειξη ενός θηράματος ως τρόπαιο δεν παντρεύονται ούτε με ταλιμπανικό προξενιό.
Πέρασε όμως κοντά ένας αιώνας. Σήμερα, η νομοθεσία απαγορεύει την έκθεση θηραμάτων – και επειδή ο παλιός νόμος ήταν αόριστος ως προς το αν «θηράματα» θεωρούνται μόνο τα ζωντανά ή και τα σκοτωμένα ζώα, ο νόμος του 2003 είναι πλέον απόλυτα σαφής: «Απαγορεύεται η έκθεση ζωντανών θηραμάτων και ειδών άγριας πανίδος σε κοινή θέα και ο βασανισμός τους με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η έκθεση σε κοινή θέα, έξω από τα μηχανοκίνητα μεταφορικά μέσα, φονευθέντων θηραμάτων από κυνηγό».
Οι κυνηγοί –κάποιοι κυνηγοί, για να είμαστε δίκαιοι– θεωρούν ότι αυτό τους στερεί ένα κομμάτι από την ηδονή της θήρας. Ότι έχουν δικαίωμα να περιφέρουν τα πτώματα των ζώων στο καπό του αυτοκινήτου τους και να φωτογραφίζονται εκστασιασμένοι, ως άλλοι Χέμινγουεϊ, γιατί αλλιώς τι νόημα έχει το κυνήγι αν δεν επιδείξεις τα τρόπαιά σου;
Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα καταλάβουν ποτέ τι είναι το κυνήγι. Θα μείνουν στη φτηνή μόστρα της αυτοπροβολής και δεν θα πιάσουν ποτέ το νόημα της συμμετοχής σε ένα αρχέτυπο που είναι βαθιά χαραγμένο μέσα στο συλλογικό μας ασυνείδητο (όπως, άλλωστε, είναι και «ο πολεμιστής»). Ας τους αναλάβει ο νομοθέτης, λοιπόν, μέχρι να προσαρμοστούν. Ή μέχρι να βρούμε τη θεραπεία για την ανθρώπινη φύση.
ΥΓ. Το έχω γράψει ξανά, αλλά ταιριάζει πάλι και εδώ. Και τα αλιεύματα είναι «φονευθέντα θηράματα», αλλά γι’ αυτά δεν έχουμε δάκρυ να ξοδέψουμε, επειδή δεν μας μοιάζουν τόσο πολύ όσο τα θηλαστικά, επειδή δεν αιμορραγούν αρκετά, επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε το μαρτύριο του δικού τους θανάτου. Είμαστε υποκριτές; Όχι. Είμαστε δέσμιοι της φύσης μας. Είμαστε άνθρωποι.
