1931. Προτιμώ χωρίς δεύτερη σκέψη τον μυθιστοριογράφο Φιτζέραλντ από τον διηγηματογράφο Φιτζέραλντ. Παρ’ όλα αυτά, επειδή του έχω γενικά μεγάλη αδυναμία, δεν μπορούσα να προσπεράσω την έκδοση του διηγήματος Επιστροφή στη Βαβυλώνα (εκδ. Οξύ, μτφρ. Πάνος Τομαράς) σε ένα αυτοτελές τομίδιο της σειράς Επίλεκτα. Το διήγημα έχει μεταφραστεί πολλάκις κατά το παρελθόν, είναι ένα από τα πιο γνωστά και άρτια διηγήματα του συγγραφέα και βρίσκεται συχνότατα στις λίστες με τα «καλύτερα» του προηγούμενου αιώνα. Εν μέρει αυτοβιογραφικό. Ένας Αμερικανός, που έζησε με πάθος την τρελή δεκαετία του ’20 στο Παρίσι και συνετρίβη από αυτήν, επιστρέφει μετά το Κραχ στη γαλλική πρωτεύουσα για να μαζέψει τα κομμάτια του. «Δεν ήταν πια νέος, ώστε να κάνει ωραίες σκέψεις και όνειρα μόνο για τον εαυτό του». Τι άλλο να πούμε;
1949. Είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορούν τα διηγήματα της Σίρλεϊ Τζάκσον στα ελληνικά με την ανθολογία Η λοταρία και άλλες ιστορίες (εκδ. Μεταίχμιο, μτφρ. Χρυσόστομος Τσαπραΐλης) και ξεκίνησα με το ομώνυμο, τη Λοταρία, το οποίο ίσως δεν είναι το καλύτερο, ούτε το πιο χαρακτηριστικό της, αλλά είναι το πιο διάσημο. Πρωτοδημοσιεύτηκε στο New Yorker και λέγεται ότι κανένα άλλο έργο μυθοπλασίας δεν έχει προκαλέσει τέτοια ταραχή στο ταχυδρομείο του περιοδικού – γράμματα οργισμένα και απειλητικά προς τη νεαρή συγγραφέα που είχε περιγράψει το βίαιο έθιμο που ακολουθούσαν πιστά οι κάτοικοι ενός χωριού της αμερικανικής επαρχίας. Η τυχαία τιμωρία/θυσία του ενός προς όφελος της καλής τύχης των άλλων. Ένας μικρός μεσαίωνας στη μεταπολεμική εποχή. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στο πλαίσιο της νέας σειράς «κλασικού τρόμου» ονόματι Tenebrae, μαζί με το κλασικό νεογοτθικό θρίλερ της Τζάκσον, Ζούσαμε πάντα σε ένα κάστρο.
1976. Βραβευμένος δις με το Εθνικό Βραβείο των ΗΠΑ (για το μυθιστόρημα Ο μάστορας και τα καταπληκτικά διηγήματα της συλλογής Το μαγικό βαρέλι), ο Μπέρναρντ Μάλαμουντ υπήρξε ο τρίτος πόλος των μεγάλων Αμερικανοεβραίων συγγραφέων του μεταπολεμικού κόσμου – οι άλλοι δύο: Μπέλοου και Ροθ. Διαφορετικός, λιγότερο φανταχτερός, αλλά πολύ σπουδαίος. Πρόσφατα κυκλοφόρησε άλλη μια συλλογή διηγημάτων του, Το καπέλο του Ρέμπραντ (εκδ. Καστανιώτη, μτφρ. Τόνια Κοβαλένκο), από την οποία ξεχώρισα Το ασημένιο στέμμα. Ένας άντρας στο Μπρονξ της δεκαετίας του ’50 ανησυχεί για τον βαριά άρρωστο πατέρα του και ζητάει βοήθεια από έναν ραβίνο, που ισχυρίζεται ότι μπορεί να «σώσει τους ετοιμοθάνατους» μέσω μιας παράδοξης, πνευματικής (και πολύ ακριβής) επικοινωνίας με τον θεό. Οι διάλογοι ανάμεσα στον άντρα και τον ραβίνο είναι απολαυστικοί. Μια τρομερή σάτιρα για την πίστη, τις οικογενειακές σχέσεις, για τις μικρές στιγμές και τις μεγάλες έννοιες.
