Κάποια πράγματα δεν βγάζουν νόημα. Πώς γίνεται η Κιμ Ντιλ να κυκλοφορεί τον indie ροκ δίσκο της χρονιάς; Γιατί το Nobody loves you more παίρνει τις πιο ενθουσιώδεις κριτικές που είδαμε φέτος στο είδος; Τι μας κρύβουν; Πέρα από την πλάκα, η Κιμ Ντιλ όντως έβγαλε ένα πολύ καλό άλμπουμ, καθόλου εντυπωσιακό, αλλά τρυφερό και αγαπησιάρικο σαν ζεστή αγκαλιά. Γνωστή από τη θητεία της στους Pixies (συνεχίζουν χωρίς αυτή) και τους Breeders (υπάρχουν ακόμη), η 63χρονη μουσικός έχει πετύχει πολλά. Μετά από συνεχείς αναβολές, μας δίνει επιτέλους την πρώτη της ολοκληρωμένη σόλο δουλειά.
Το Nobody loves you more είναι indie ροκ για μεσήλικες. Δεν το λέω υποτιμητικά. Απλώς η θεματολογία των τραγουδιών, τα παιξίματα και οι ερμηνείες δεν έχουν καμία πόζα, τίποτα το επιτακτικό, καμία φοβερή φιλοδοξία. To ομώνυμο κομμάτι σε πιάνει ανυποψίαστο με την ομορφιά του. Ιδίως εκεί κάπου στη μέση, όπου μπαίνουν κάτι φοβερά πνευστά. Αμέσως μετά, η μελωδία του Coast θυμίζει το Sunday girl των Blondie, αλλά δεν ενοχλείσαι – σιγά το έγκλημα. Παρακάτω, στο απαλό Are you mine?, η Κιμ εμπνέεται από φράσεις που έλεγε η μητέρα της ενώ πάλευε με τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Οι ενορχηστρώσεις είναι προσεγμένες, όμως αυτό που κυριαρχεί και γοητεύει τελικά κοινό και κριτικούς είναι μια γλυκιά αίσθηση χαλαρότητας. Την καταλαβαίνεις από το λάθος χτύπημα στα ντραμς, εκεί προς το τέλος του Come running. Την καταλαβαίνεις επίσης από τις ηλεκτρικές κιθάρες, που πρωταγωνιστούν χωρίς να κλέβουν την παράσταση. Στο μεταξύ,
το νέο άλμπουμ των Pixies πέρασε απαρατήρητο. Αχρείαστη η σύγκριση, αλλά να τα λέμε κι αυτά…
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠΛΕΞ – G.T.K.
Όσο άβολα και αν αισθάνεται με αυτό, ο ΛΕΞ είναι όντως εκφραστής μιας γενιάς. Το νέο του άλμπουμ περιλαμβάνει φράσεις-κλειδιά για την επιτυχία που γνωρίζει («η νίκη του ενός ποτέ δεν θα ’ναι αρκετή»), μια μπηχτή στην Καθημερινή, στιβαρό ραπ και την Αλήτικη αγάπη, που στο χορωδιακό μέρος της παραθέτει μια μελωδία αντάξια των στίχων.
