Περιμένεις να ακούσεις τον Μπαζ Λούρμαν να μιλάει σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Έλβις Πρίσλεϊ, περιμένεις να δεις την Πρισίλα Πρίσλεϊ να λέει τα ίδια και τα ίδια, αλλά όχι τον Μπρους Σπρίνγκστιν και τον Μπίλι Κόργκαν των Smashing Pumpkins να συμμετέχουν ισότιμα με τους δύο πρώτους στη διαμόρφωση του πορτρέτου του «βασιλιά του ροκ εν ρολ».
Και κάπου εκεί, όταν τους βλέπεις στημένους μπροστά στην κάμερα να μιλάνε για το πώς επηρέασε τη ζωή και την καριέρα τους ένας άνθρωπος που ο τρόπος που πορεύτηκε στη μουσική βιομηχανία δεν μοιάζει στο ελάχιστο με τον δικό τους, συνειδητοποιείς πόσο διαφορετική θα ήταν η μουσική που ακούμε σήμερα αν δεν είχε υπάρξει ο Πρίσλεϊ.
Από τα ψηλά στα χαμηλά
Το μουσικό ντοκιμαντέρ «Η επιστροφή του βασιλιά: Η άνοδος και η πτώση του Έλβις Πρίσλεϊ», που έγινε διαθέσιμο στις 13 Νοεμβρίου στο Netflix, δεν αποτελεί ακόμα ένα τηλεοπτικό προϊόν για τον «Βασιλιά». Έχουν γυριστεί πολλά τέτοια, άλλωστε, ενώ έχουν περάσει μόλις δύο χρόνια από τον «Elvis» του Λούρμαν με τον Όστιν Μπάτλερ. Στην πραγματικότητα, δε, μοιάζει να λειτουργεί «συμπληρωματικά» σε ό,τι έχει ήδη γυριστεί για τον Πρίσλεϊ.
Αυτό συμβαίνει επειδή η αφήγησή του επικεντρώνεται σε ένα και μόνο γεγονός. Την πρώτη εμφάνιση του Πρίσλεϊ μπροστά σε κοινό έπειτα από αποχή επτά ετών από τις ζωντανές εμφανίσεις, για ένα τηλεοπτικό σόου που προβλήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1968 στο NBC. Το συγκεκριμένο σόου σήμανε την αναγέννηση της καριέρας του, καθώς είχε προηγηθεί μία περίοδος που ούτε ο ίδιος ήταν ευχαριστημένος με αυτά που έκανε, ούτε το κοινό του έμοιαζε, πια, να ενδιαφέρεται για εκείνον, καθώς η εποχή και η μουσική παλλόταν στους ρυθμούς των Beatles και των Rolling Stones.
Έσπασαν τα μηχανάκια της τηλεθέασης
Μετά από μία αρκετά μεγάλη εισαγωγή-υπενθύμιση του ποιος ήταν ο Πρίσλεϊ, του πώς κατάφερε να φτάσει στο iconic status που απέκτησε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950 και του πόσο εξαρτησιακή ήταν η σχέση που είχε με τον μάνατζέρ του (ο οποίος έπαιρνε αποφάσεις σκεπτόμενος την οικονομική εκμετάλλευση του brandname «Elvis Presley» και όχι τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του εργοδότη του), φτάνουμε στο καλοκαίρι του 1968. Τότε είναι που ο Πρίσλεϊ αποφασίζει να σταματήσει να γυρίζει ταινίες με «όμορφα κορίτσια, λίγα ρούχα και σαχλά τραγούδια», για να ετοιμάσει ένα σόου με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.
Αυτό το σόου που πέρασε δια πυρός και σιδήρου μέχρι να γίνει πραγματικότητα και έμεινε στην ιστορία ως το «Comeback Special» ξεκίνησε με τον ίδιο αμήχανο πάνω στο πάλκο και λουσμένο στον ιδρώτα μπροστά στο κοινό του. Κι όμως, το παρακολούθησε από τους δέκτες του το 48% των Αμερικανών, σπάζοντας κάθε ρεκόρ τηλεθέασης για εκείνη τη χρονιά. Η επιτυχία του επανατοποθέτησε «τον βασιλιά στο βάθρο του» και σήμανε την επιστροφή του στις ζωντανές εμφανίσεις – έδωσε άλλες 361 συναυλίες έως τον θάνατό του, το 1977, στα 42 του χρόνια.
Το ντοκιμαντέρ βλέπεται ευχάριστα και δεν κουράζει, παρά το ότι αφιερώνει αρκετό χρόνο σε πράγματα που αν, ενδεχομένως, εξαιρέσουμε τις νεότερες ηλικίες ή όσους δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για τον Πρίσλεϊ, αποτελούν κοινή γνώση. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα σημείο που, προσωπικά, με ενόχλησε. Ακούγονται πολύ απαξιωτικά σχόλια για τις εύπεπτες ταινίες που γύρισε ο Πρίσλεϊ. Αν τις δούμε, όμως, με μια λοξή ματιά θα διαπιστώσουμε ότι έχουν κι αυτές την αξία τους – όχι αμιγώς κινηματογραφική αλλά ως ντοκουμέντα και μνημεία camp πολιτισμού.
Το ντοκιμαντέρ «Η επιστροφή του βασιλιά: Η άνοδος και η πτώση του Έλβις Πρίσλεϊ» είναι διαθέσιμο για streaming στο Netflix. Βαθμολογία IMDb 7,8.
