Ήταν, που λέτε, μια φορά κι έναν καιρό (δηλαδή τώρα που τα λέμε), ένα παλικάρι στην Αμερική που τον έλεγαν Μαρκ Λόνγκο. Ο Μαρκ είχε βρει εγκαταλελειμμένα δύο νεογνά –ένα σκιουράκι και ένα ρακούν– και προκειμένου να τα σώσει από βέβαιο θάνατο, αποφάσισε να γίνει ανάδοχος γονιός τους. Τα πήρε σπίτι του, τα ανέστησε, απέκτησε μια πολύ στενή σχέση μαζί τους και, όπως όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας του, τα έκανε συμπρωταγωνιστές του στα σόσιαλ. Δηλαδή, στο μαρτυριάρικο Instagram.
Ο Peanut ο σκίουρος έγινε γρήγορα αυτό που λέμε «internet sensation», με μερικές χιλιάδες ακολούθους και ανάλογα views. Ο κόσμος που τον ακολουθούσε και τα κολακευτικά σχόλιά του φύτεψαν στο μυαλό του Μαρκ την ιδέα να ιδρύσει ένα καταφύγιο άγριων ζώων· και το είχε βάλει ήδη στα σκαριά, όταν το μακρύ χέρι της ομοσπονδιακής κυβέρνησης αποφάσισε να δράσει.
Βλέπετε, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης η διατήρηση άγριων ζώων ως κατοικιδίων απαγορεύεται. Και δικαίως. Γιατί ο νομοθέτης είχε στο μυαλό του την πανίδα που κινδυνεύει, τα είδη που κοντεύουν να εξαφανιστούν και το λαθρεμπόριο σπάνιων ζώων που, πολλές φορές, σχετίζεται με εγκληματικές δραστηριότητες που καταλήγουν ακόμα και σε δολοφονίες. Μια κανονική Μαφία δηλαδή, που δεν έχει θέση σε μια νομιμόφρονα κοινωνία. Πολύ αμφιβάλλω αν στις προβλέψεις του περιλαμβάνονταν τα χιλιάδες σκιουράκια (τόσο πολλά όσα και τα περιστέρια της Αθήνας) ή τα ισάριθμα ρακούν της αμερικανικής υπαίθρου.
Μόνο που, πέρα από το πνεύμα του νόμου, υπάρχει και το γράμμα του. Πιστές σε αυτό το τελευταίο, δύο υπηρεσίες, παρακινούμενες από μια ζηλόφθονα «φιλόζωη» που τον κατήγγειλε, το Υγειονομικό της Πολιτείας της Νέας Υόρκης και το Τμήμα Προστασίας του Περιβάλλοντος, οργάνωσαν μια αστυνομική έφοδο στο σπίτι του Μαρκ, αφαίρεσαν βίαια τα δύο ζώα υπό το πρόσχημα του «κινδύνου μετάδοσης μολυσματικής νόσου» και λίγες μέρες μετά τα θανάτωσαν.
Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι, κατά τη διάρκεια της εφόδου, ο Peanut δάγκωσε έναν από τους υπαλλήλους της υπηρεσίας, οπότε η θανάτωσή τους κρίθηκε επιβεβλημένη, ώστε να ελεγχθούν κατά τη νεκροψία για λύσσα.
Ωστόσο, μια σειρά από εμπειρογνώμονες που μπήκαν στο παιχνίδι μετά τη γενική κατακραυγή, δήλωσαν ότι ποτέ στην Ιστορία των ΗΠΑ δεν έχει καταγραφεί περιστατικό μετάδοσης λύσσας από σκίουρο σε άνθρωπο. Κάτι που βολικά αγνόησαν οι αρμόδιοι, οι οποίοι παρεμπιπτόντως σκότωσαν καλού κακού και το δεύτερο ζώο, ώστε «να ελεγχθεί κι αυτό». Σε κανένα από τα δύο δεν εντοπίστηκε ο ιός της λύσσας.
Στην Αμερική, τη χώρα της ελεύθερης έκφρασης, της αυτοδιάθεσης και των δικαιωμάτων, το μακρύ χέρι του ασύδοτου κράτους κατέστρεψε μια οικογένεια (έτσι τουλάχιστον τη βλέπουμε εμείς οι αφελείς φιλόζωοι) χωρίς λόγο, μόνο και μόνο επειδή μπορούσε. Επειδή κάποιος έπρεπε να κάνει επίδειξη εξουσίας ευθυγραμμιζόμενος με κάποιον άλλο, που μίσησε την ευτυχία.
